Verkouden en een huwelijksreis...

De afgelopen weken had ik last van een flinke verkoudheid. Nu, na bijna drie weken, ben ik nog steeds aan het hoesten. Dat is één van de redenen dat het hier eventjes weer wat stiller was.

De andere reden... wij zijn op huwelijksreis geweest!!!! Zondag was het precies 25 jaar geleden dat Peter en ik elkaar het ja-woord hebben gegeven. Onze mini-huwelijksreis was overweldigend. We zijn een lang weekend naar het Parkhotel in Horst geweest. Waarom deze reis voor ons zo bijzonder was kun je hier lezen.

Vanaf de snelweg konden we het al zien liggen. Dat was even schrikken, maar dat bleek helemaal niet nodig.

We reden een prachtige parkeerplaats op met een stijlvolle entree naar het hotel. Alles was al helemaal voor kerst versierd. Heel sfeervol. En... ik hou wel van sfeer. Het hotel is een soort eerbetoon aan het kasteel wat daar gestaan heeft.


Over een brede brug, met rode loper, liepen we het hotel binnen. De inrichting was modern maar ook stijlvol. Kortom, de eerste indruk was overweldigend.


Dit is een klein gedeelte van de Brasserie. Het geeft de sfeer goed weer alleen het ruimtelijk effect komt minder over.

Na het inchecken werd ons in de Brasserie een drankje aangeboden. We hebben heerlijk genoten van een glaasje Prosecco met wat te knabbelen erbij. Het was er heerlijk rustig. Niet leuk voor de bediening, wel voor ons.

De kamer was leuk ingericht met voldoende verlichting. We hadden de standaard kamer geboekt. De badkamer was helemaal af. Op de kamer was ook nog een zitje, daar konden we dus prima vertoeven. Hoewel we aan het begin van de vleugel zaten hebben we totaal geen overlast gehad van andere gasten.

's Avonds een heerlijk diner. De volgende ochtend was er een uitgebreid ontbijtbuffet. Daar hebben we ook heerlijk van genoten en lekker lang aan tafel gezeten. 's Middags zijn we Venlo wezen verkennen. Dat wil zeggen... het centrum. Venlo heeft ons aangenaam verrast. Wel verbaasden wij ons over de vele duitsers die daar waren en hoeveel er in het duits werd aangegeven. Daardoor kreeg je het gevoel dat je in het buitenland zat. Best ook wel leuk. Met wat jassen rijker en nog wat andere dingetjes gingen we terug naar het hotel. Die jassen waren een hele verrassing. Vorig jaar vond ik het zonde om nog een nieuwe te kopen. Op Curacao draag je amper een jas. Laat staan een winterjas. Maar... hij was na een jaartje of zeven toch echt op. Nergens was een jas te vinden die ik leuk vond, tot ik er in Venlo dus zomaar tegen aan liep. 's Avonds hebben we weer genoten van een heerlijk diner.


De hotelvoorzieningen waren ook allemaal goed verzorgd.

En toen was het DE dag. Bij het ontbijt kregen we een glaasje bubbels aangeboden. Dat was echt een verrassing en ook heel feestelijk. Normaal zou ik het niet in mijn hoofd halen om 's ochtends een glaasje te drinken maar dit... wat een lief gebaar. En hoe ze dat wisten? Peter had de dag tevoren bij de receptie verteld hoe het hotel ons boven verwachting was bevallen en wat de reden was voor onze komst. Dat hadden ze dus onthouden en vandaar dat wij werden verrast. Zo attent. Volgens mij straalde ik van oor tot oor.


Het hotel zelf ligt aan een natuurgebied met wat meertjes. Die meertjes zijn waarschijnlijk ontstaan bij het afgraven van zand voor de aanleg van de snelweg. Nu kon je daar dus heerlijk wandelen. Dat hebben we 's ochtends dan ook gedaan. Op deze manier kregen we ook weer een heel ander beeld van het hotel te zien.


Zaterdag en zondag hebben we heerlijk tijd genomen om op z'n Curacao's tijd met God en elkaar door te brengen. Op z'n Curacao's, wat is dat??? Dat is een gewoonte die we tijdens ons verblijf op Curacao hebben ontwikkeld. Daar waren de dagen lang en we hadden weinig om handen. Ook beschikten we lange tijd niet over internet of tv. Peter ging dan vaak voorlezen uit de bijbel en ik zat met een handwerkje bij hem te luisteren. Dingen die we lastig vinden of niet begrijpen bespreken we met elkaar en soms wordt een stukje opnieuw voorgelezen. Dat is ons zo goed bevallen dat we dat zoveel mogelijk proberen vast te houden.

's Middags wilden we een bezoek brengen aan de kasteeltuinen van Arcen. Je zult het niet geloven, maar we stonden echt net voor de poort om een kaartje te kopen toen het begon te regenen. We keken elkaar eens aan... nee, daar hadden we allebei geen zin in. Je kon daar ook wel wat drinken maar wij zijn naar het hotel terug gegaan. Het is daar veel te leuk om onze tijd ergens anders door te brengen.

Omdat het feest was hebben we cappucino met limburgse vlaai besteld. Natuurlijk allebei een andere smaak om bij elkaar te kunnen proeven. We vonden allebei K'neeltje het lekkerst. Dus...mocht je in de buurt van Horst komen ga dan even naar het Parkhotel of naar de Echte Bakker in het dorp voor deze vlaai.

's Avonds bij het diner was het menu extra feestelijk leek het wel. In ieder geval had de kok gezorgd voor een geweldig dessert. De vorige twee avonden was het dessert ook telkens een feestje op zich maar nu had hij zichzelf overtroffen. Speciaal voor ons werd op een etagère allerlei lekkernijen voorgeschoteld. Het zag er zo feestelijk uit.

Maandag was al weer de laatste dag. Voor de laatste keer genoten van het ontbijt. Na het ontbijt onze koffers ingepakt. We wilden eigenlijk naar de kerstmarkt in Düsseldorf maar dat gaat allemaal niet meer zo gemakkelijk. Je hebt te maken met milieuvignetten. Op de terugweg zijn we Nijmegen in geweest. Daar hebben we een paar uur rondgelopen.

Van onze jongste kregen we bericht niet voor half zes thuis te komen. Omdat het verkeer op de weg meeviel waren we wat vroeg in de buurt van onze woonplaats en zijn nog even een Intratuin ingelopen. Altijd leuk rond deze tijd van het jaar.

En toen... naar huis. Wat een heerlijke thuiskomst. Er branden overal kaarsjes en er stonden bloemen. Vooral witte rozen. Daar hou ik zo van. Een lief stukje van een vriendin, een stapeltje kaarten. De tafel was gezellig gedekt. Zo lief. Eerst onder het genot van een glaasje ons verhaal gedaan en wat foto's laten zien. Daarna met z'n drietjes heerlijk gegeten. Daarna nog met z'n allen op de bank een film wezen kijken.

Het is voor ons een overgetelijke gebeurtenis geworden. Hoe vaak ik aan Peter heb verteld hoe erg ik genoot. Hoe bijzonder het was. Wat een prachtig hotel we hadden. De muziek was zelfs uit onze tijd. Het voelde echt als een huwelijksreis. Heel speciaal. Wij hebben samen teruggekeken op 25 jaar met ups en downs. Onze zegeningen geteld. Uitgesproken wat we zo bijzonder aan de ander vinden. En...God gedankt dat wij nog altijd bij elkaar zijn. We zijn erg benieuwd naar de komende 25 jaar!

Het wordt nog vreemder...

Het wordt nog vreemder. Ik wilde het vorige bericht wat opleuken en ging op zoek naar het zegenlied op internet. Dat moest toch te vinden zijn op internet? En ja hoor, ik heb het ook gevonden.



Maar... die kids ken ik. Dat wil zeggen, vier van het stel. Het zijn de (pleeg)kinderen van familie Koole. Super zeg! Wat een verrassing.

Het kan raar lopen...

Het kan raar lopen. Vlak voor de herfstvakantie kreeg ik een e-mail waarin een vriendin vroeg of er iemand zou willen ondersteunen bij de kinderopvang in een vrouwen opvanghuis. In de herfstvakantie zou er naast de opvang van de kleintjes ook opvang voor de schoolgaande kids moeten zijn. Na wat heen en weer gemaild te hebben, en een keer proefdraaien, was het zover. Het werd een hele bijzondere week waarin ik een tiental kinderen heb leren kennen. Ik heb er zelf erg van genoten en veel geleerd.

In de eerste plaats hoe je heel eenvoudig de kinderen kunt vertellen over de Here Jezus. Maar ook hoe je dit kunt laten zien. Het meest is mij de uitspraak van een jongetje bijgebleven. We waren aan het wandelen in een park en daar hadden bewoners een soort van ienie-mienie kapelletje gemaakt. De kinderen wilden natuurlijk weten wat dat was. De leidster maakte duidelijk dat sommige mensen vinden dat Jezus zo hoog is en zo groot in hun ogen, dat ze niet zelf met Hem durven te praten, maar tegen Zijn moeder praten. Ook vertelde ze daarbij dat Jezus zelf wel wat verdrietig is dat mensen zo over Hem denken. Maar ook dat Zijn moeder de mensen niet kan helpen omdat zij een gewoon mens was en al lang geleden is overleden. Eén van de jongens vroeg aan de leidster hoe ze dit allemaal wist. Nou, zei zij, dat lees ik in de bijbel. Oh... was zijn conclusie... jij bent wel hééél wijs. Ik ga maar veel naar jou luisteren, dan wordt ik misschien ook wel zo wijs.

Sinds vorige week kom ik nu één dagdeel in de week meedraaien. Ik heb voor mezelf een proeftijd ingelast tot het eind van het jaar. Afgelopen week was ook weer heel bijzonder. Elke dag wordt het zegenlied met de kinderen gezongen. De leidster zegent ons dan allen één voor één. En ik haar natuurlijk. Ook deze dag werd het lied weer gezongen. De jongste van één jaar staat op en legt heel voorzichtig haar handje op ons hoofd en zegent ons één voor één. En omdat het liedje nog niet is afgelopen maakt ze nog maar een rondje. Daar was ze de vorige week ineens mee begonnen. Maandenlang had ze het dagelijkse ritueel gadegeslagen en nu wilde zij ook zegenen. Ik vond het een heel ontroerend moment. Dat kleine handje dat op je hoofd wordt neergelegd. En dan dat gezichtje erbij. Worden als een kind staat er in de bijbel. Ik kon nu iets begrijpen van de reikwijdte van die woorden.

Dit alles verklaart nog niet de titel van dit blog. Laat het opvanghuis nu een onderdeel zijn van "De Hoop". Dus niet als vrijwilliger in Curacao aan het werk, maar gewoon hier in het eigen Nederland.

Het kwam op een moment dat ik met God in overleg was over de invulling van mijn week. Hele dagen thuis zitten is niets voor mij. Ik verveel me geen moment hoor, daar niet van. De bezoekadresjes van voor de vakantie zijn eigenlijk allemaal gestopt. Een betaalde baan heb ik niet nodig, maar wat dan. Ik had net aan God mijn verlangen naar een andere invulling voorgelegd en opnieuw uitgesproken dat Hij mijn dagen mag vullen zoals Hij het goed acht. Ik weet niet meer of het dezelfde dag was, maar in ieder geval wel dezelfde week, toen dit op mijn pad kwam. En toch... elke keer ben ik weer verbaasd te zien hoe God zorgt.

Peter heeft tot het eind van het jaar nog werk bij het ErDee. Wij hebben allebei heel sterk het idee dat het dan stopt. We zien uit naar wat er voor ons allemaal klaar ligt en hoe God ons verder wil gaan gebruiken.

Gisteravond hebben we de laatste cursusavond van het team voor Bevrijding & Herstel bijgewoond. De volgende keer kunnen we waarschijnlijk niet. Er was deze avond wat meer ruimte om zelf te delen en dat was heel bijzonder. Ook heeft Peter een klein gedeelte ingevuld na aanleiding van een vraag van de vorige keer.

Eén van de deelneemsters vindt het erg verwarrend om in onze binnenstad de weg te vinden. De laatste twee keer is ze bij ons gekomen en zijn we samen naar de stad gegaan. Van haar hebben we gisteren ook afscheid genomen. De volgende keer mag ze het dus weer op eigen houtje proberen.

Deze week hadden we wat internet problemen, maar die heeft Peter gelukkig grotendeels opgelost.

Helemaal geen internet. Vooral Marjolein heeft hier last van. Voor school kun je bijna niet meer zonder. Hoe we dat vroeger gedaan hebben? Tja, ik heb nog uren in de Bieb gezeten. Met Nederlands moesten we iets van zes dikke werkstukken maken. Of je moest per werkstuk vijf boeken lezen van één en dezelfde schrijver of per werkstuk vijf boeken over een zelfde onderwerp. Ja inderdaad, zo'n 30 boeken. En nee, ik heb ze toen niet allemaal zelf gelezen. Maar toen was er nog niets geen internet. Nee, het was nog het echte werk. Je trok je terug met je schrijfboeken, je spaarzaam gespaarde dubbeltjes, en met een beetje geluk, een bekertje drinken mee van thuis. Dan mocht je in een stil documentatiehoekje gaan zitten. Daar zaten in allerlei hangmappen krantenknipsels en wat al niet meer verzameld. Wel netjes gerubriceerd op onderwerp of schrijver. Maar het was heel veel overschrijven, want ja, die dubbeltjes die groeiden je niet op de rug. En als je het je dan veroorloofde om een kopietje te maken dan werd er eerst goed gekeken of alles goed lag en alles er wel mooi op zou komen. Na afloop was je op zijn minst twee uur verder en wist je dat er nog heel wat bezoekjes aan de Bieb afgelegd moesten worden. Daarna thuis alles op een typemachine uitwerken.

Oh... je weet niet wat een typemachine is? Tja, het is ook nog een apparaat die zo'n beetje tot 1990 werd gebruikt. Dus iets uit de vorige eeuw. Het apparaat lijkt in de verte wel wat op een toetsenbord. Alleen moest je daarvan de knoppen nog echt indrukken. Met een beetje geluk zat er een correctielint op, maar zo niet, dan moest je met een kwastje en een soort van witte verf de boel wegwerken. En dat was oppassen geblazen. Want, wilde je er te snel overheen tikken dan werd het een vieze knoeiboel. En dat was dan niet alleen op papier zo. Ook de machine moest dan schoon gemaakt worden. Nauwkeurigheid was dus vereist.

Hoe kwam ik ook al weer op dit verhaal? Oh ja, internet lag eruit. Maar nu het hersteld is zijn we allemaal blij. Alleen nog kijken of we boven de PC ook zover kunnen krijgen dat we daar draadloos kunnen internetten. Want ja, één internet PC, nee dat kan écht niet!

Vriendschap...

Gisteren heb ik een heel bijzondere dag gehad. Meer hierover kun je lezen op mijn andere blog Annelein Design.

Vriendschap is een groot goed. Het maakt niet uit wat je samen doet, maar dat je er bent voor elkaar.

Iedereen een heel goed weekend gewenst!

Marriage Course (vervolg)...

De eerste twee avonden van de Marriage course zitten erop. Wat een impact hebben deze avonden zeg. Super. Net als Family Builders hadden we dit jaren eerder moeten doen. Maar... voor ons is het nu blijkbaar dé tijd.

Er is elke avond heerlijk voor ons gekookt. En we laten ons het eten dan ook lekker smaken. De training zelf is duidelijk. We hebben allemaal een eigen werkboek. Hierin staat de inhoud van de verschillende thema's per avond weergegeven met oefeningen. Sommige doen we tijdens de cursus. Andere krijgen wij als huiswerk mee.

De eerste avond was het thema jezelf en de ander kennen. Deze avond is herhaaldelijk benadrukt hoe belangrijk het is om huwelijkstijd te hebben met elkaar. Tijd die je bewust apart zet voor de ander. Om samen te werken aan je huwelijksrelatie.

Het plannen van afspraakjes is leuk om te doen. Tijd voor elkaar vrijmaken. Bedenken wat voor leuks je met elkaar kunt gaan doen. We deden best wel veel samen maar... een date met je eigen man... dat heeft toch wel wat. Zo aan elkaar te laten zien... jij bent belangrijk voor mij.

Omdat het erg mooi weer was hebben wij gekozen voor een wandeling bij ons in de buurt. Tijdens onze wandeling kwamen we langs de horeca gelegenheden die daar volop te vinden zijn. In één daarvan zijn we neergestreken.


Ondanks de grote drukte daar, door de herfstvakantie, hadden we een heerlijk rustig plekje gevonden. Eerst even genieten van een capuchinootje met apfelstrudel en vanillesaus. Lekker. Gewoon stil genieten van elkaars aanwezigheid. We hadden allebei ons werkboek meegenomen en hebben daar ons huiswerk gedaan. Eerst zelf wat vragen beantwoorden en dan samen er over doorspreken.


Het is verrassend te zien hoeveel meer je van de ander ontdekt door deze cursus. Wat er in de ander omgaat. Voor ons is het een hele verrijking. Aan de ene kant lijkt het misschien vreemd dat je een cursus en een werkboek nodig hebt om dit te doen. Maar ons helpt het heel erg.

Moe maar voldaan kwamen we aan het eind van de middag thuis. Een paar avonden later zijn we weer samen wezen wandelen en hebben thuis de laatste huiswerkopdracht doorgenomen. Wij hebben besloten voor kwaliteit te gaan en al de tijd te nemen die nodig is om deze cursus zo optimaal mogelijk te benutten.

Voor dit najaar is ons gezamenlijk project dus werken aan onze huwelijksrelatie. Dit heeft op dit moment onze grootste prioriteit. Hierdoor kunnen we minder aktief deelnemen aan andere activiteiten. Maar voor alles is een tijd, en dit is nu even "onze" tijd.

De tweede avond was het thema communicatie. Hoewel ik tijdens mijn opleiding Management Assistent veel onderwijs over communicatie heb gehad merk ik nu dat er deze avond voor mij verrassende zaken aan bod kwamen. Heel herkenbaar, maar nooit zo over nagedacht. De oefeningen die we moesten doen werkten soms op onze lachspieren, maar waren wel heel nuttig. Hier mogen wij dus de komende weken verder mee oefenen.

Marriage Course...

Er staan weer allemaal mooie dingen aan te komen. Aanstaande maandag zullen wij voor het eerst deelnemen aan de Marriage Course. Ik heb er in ieder geval heel veel zin in.

Via een vriendin werd ik geattendeerd op deze cursus bij haar in de gemeente. Thuis begon ik er enthousiast over te vertellen. Peter meldde ons aan en ... vervolgens moesten we even wachten. Door omstandigheden kwam de eerste avond te vervallen. Maar nu is het dan bijna zo ver.

De opzet is zo leuk. Tegen half zeven worden we verwacht en staat er een aperatiefje voor ons klaar. Om zeven uur kunnen we aan tafel. Bijzonder hoor dat er mensen zijn die de moeite nemen om een heerlijke maaltijd voor ons klaar te maken. Twee aan twee zit ieder stel aan een eigen tafeltje. Het is net "echt".


Daarna de inleiding en vervolgens weer samen aan je eigen tafeltje doorpraten over wat we hebben gehoord. Muziekje op de achtergrond voor de gezelligheid, maar ook om wat privacy te bieden voor de gesprekken. Eigenlijk gewoon een avondje samen weg. Maar dan wel nét even anders. We zijn erg benieuwd naar alles wat we aangereikt krijgen. Met name de avond over communicatie. Daarvan weten we allebei dat we verlangen naar verbetering.

Hier kun je meer vinden over de Marriage Course.

Een mooi vervolg op de bijbelstudie die wij dit voorjaar bij een andere gemeente in onze woonplaats hebben gevolgd. Toen ging het over de relatie tussen de man en de vrouw gezien vanuit Gods principes. Dat was meer de studie en nu dus meer de praktijk van alledag.


Nu ik dit zo schrijf moet ik ook weer denken aan de cursus van Family Builders van dit voorjaar. Bij dezelfde gemeente gevolgd. Jammer genoeg hebben we maar de helft van de cursus kunnen bijwonen maar ook een echte aanrader. Deze cursus is gericht op het versterken van de gezinsstruktuur. Heel praktisch met duidelijke richtlijnen. Het alleen al stilstaan samen bij het gezin waar je zelf uit voort bent gekomen. De waarden en normen die je allebei hebt meegekregen van thuis. Maar... dan ook bewust tijd vrijmaken en stil staan bij de waarden en normen die je samen belangrijk vindt binnen het gezin. Kortom... wat wordt onze erfenis.

Wat hadden wij deze cursus graag jaren geleden gehad. Toen de kinderen nog klein waren. Maar... ook nu zijn er genoeg dingen die wij nog steeds kunnen toepassen.

Meer over Family Builders kun je hier lezen.

Peter mag voorlopig blijven...

Goed nieuws. Peter mag voorlopig blijven bij zijn huidige werkgever. In ieder geval tot het eind van dit jaar.

Dit heugelijke feit mag best genoemd worden, vind ik. Wij zien hierin Gods zorgende hand voor ons.

Eigenlijk gek. We zijn zelf helemaal niet mee bezig met Peter z'n werk. We hebben er geen nacht van wakker gelegen.

Tijdens ons verblijf op Curacao hebben wij zó ervaren dat God voor ons zorgt. Letterlijk dag na dag. Dwars door moeilijkheden heen. Heel concreet.

In Nederland zijn we vaak geneigd om te vertrouwen op de (schijn)zekerheden.

Wat er aan na het eind van het jaar moet gebeuren? Geen idee, maar ik ken Iemand die het wel weet! En dat is voor ons genoeg.

Even tijd voor een berichtje...

We zijn al weer een paar weekjes verder. De zolder... nee, die is nog niet af. Peter is heel druk geweest met de kast voor de wasmachine en droger. Meestal moest dat in de schaarse avonduurtjes.

Elke dag fietst hij op en neer naar zijn werk. Al met al toch een 50 km per dag. Per avond blijft er niet meer dan een anderhalf uur over voor klussen. De weekenden staan vaak in het teken van andere aktiviteiten. Alle overige klussen voor de zolder zijn nagenoeg klaar. Alleen het behangen moet volgens mij nog. Dat is in één dag geklaard.

De afgelopen weken hebben we de verjaardagen van de meiden gevierd. Marjolein heeft in de tussentijd ook nog haar rijbewijs gehaald. Annemarie is al twee keer op een korte missie wezen varen. Ook is het schoolleven is weer begonnen. Kortom, er is weer rust in regelmaat in huis.

Een lieve vriendin van Curacao en haar twee kids zijn een middagje geweest. En... natuurlijk met z'n allen avondeten. Dat is daar zo gewoon. Dat houden we er hier gewoon in. Leuk om die kontakten in stand te houden.

Afgelopen weekend vierden we de verjaardag van Marjolein. We hadden een logeetje, Suus genoemd door Marjolein. Suus is even met verlof in Nederland en gaat binnenkort voor twee maanden terug naar Curacao. Leuk om die twee meiden samen te zien. Zelf hadden we vrijdag en zaterdag andere verplichtingen en waren nagenoeg van huis. Voor hen dé gelegenheid om heerlijk bij te kletsen.

Deze week was een weekje om te relaxen. Vorige week stonden er zoveel afspraken op de agenda, dat ik mijzelf deze week een weekje vrij had gegeven. Dat was ook echt nodig. Annemarie was met griep van vakantie terug gekomen en dat heb ik van haar overgenomen. Al met al zat ik een kleine drie weken in de lappenmand. Zolang ik niets deed voelde ik me redelijk goed, maar oh wee als ik in de benen kwam. Met name de hoofdpijn, het hoesten, de vermoeidheid en een gevoelige maag duurde lang. Daarna had ik moeite met het vinden van mijn draai. Bleef een beetje hangen in het niets doen. Vorige week dus een volle agenda. En deze week heerlijk geordend.

Het huishouden loopt op rolletjes. Ik doe nu heel wat meer dan twee weken terug. Het bevalt mij goed om gestructureerd bezig te zijn. 's Morgens staat eigenlijk altijd in het teken van huishoudelijke taken. Daarnaast is er nog genoeg ruimte om elke dag even iemand op bezoek te hebben of om er zelf even op uit te trekken. Eigenlijk allemaal spontane afspraken, heerlijk. En... daarbij natuurlijk het schitterende najaarsweer. Elke dag zon. Zo meteen ga ik ook even heerlijk gestrekt genieten van de warmte.

Vanmorgen op verjaardagsvisite geweest bij een heel lief oud-buurjongetje. David is twee jaar geworden en helemaal weg van autotjes. Voor dat bezoekje was de badkamer al helemaal blinkend gepoetst. Stond de wasmachine te draaien en was zelfs de markt al door mij bezocht en een kadootje aangeschaft voor de jarige.

Na terugkomst was het toilet, de trap en de keukenvloer aan de beurt. Snel even de was opgehangen en een volgende lading in de wasmachine gegooid.

Zelfs nog even tijd om mijn weblog bij te schrijven.

Vanmiddag nog even bijkletsen met een lieve vriendin die vorige week met haar dochter op vakantie is geweest naar Spanje.

En morgen... ja dan hebben we een soort van schoolreisje. Er is een "ouderdag" aan boord van het schip waar Annemarie momenteel op vaart. Al vroeg gaan we op weg naar Den Helder. Jaren terug zijn we ooit met een buurman mee geweest. Toen was het erg leuk. Benieuwd wat we nu allemaal te zien krijgen. Een "blauwe hap" staat vast ook weer op het programma. Uit ervaring weten we dat dat erg lekker is ...

Klusser de klus

Klusser de klus. Er wordt heel wat werk verzet. Het plafond is nu helemaal af. En het is hééél mooi geworden.

Het kozijn is geverfd. Voor het eerst sinds we er wonen, dus... erg nodig.

Woensdag zijn Marjolein en ik samen naar de IKEA geweest. Er moesten lampen komen en een kliklaminaat voor boven. Best wel stoer, twee vrouwen die samen even een vloertje halen. Verder veel leuke ideen opgedaan. Omdat we voor een lowbudget metamorfose gaan wachten we nog even met verdere aankopen. Thuis ligt nog een hele stapel Ariadnes. De oude, je weet wel. Waar nog zo heerlijk veel patronen en bouwtekeningen in staan om zelf te maken. Wie weet wat voor brillante ingeving ik nog krijg.

Gisteren heb ik het behang van de muren afgehaald. De kastjes staan ook al voor een tweede keer in de grondverf. Zo meteen ga ik de afwerklaag aanbrengen.

Denk maar niet dat we er dan al zijn. Het is nog een hele lange lijst.

1. Verwarmingsbuizen schilderen
2. Ombouw verwarming
3. Ombouwkast wasmachine/droger + extra ruimte voor strijkplank en droogrekken
4. Vloer leggen
5. Traphekjes verven
6. Zijkant kozijn verven
7. Buitendeur verven
8. Ombouw ketel en ventilatiesysteem
9. Kastruimte korte wand maken/kopen
10. Rieten zonnewering white-wash
11. Ladenkastjes schilderen

Als alles af is, is het vast een plaatje. Maar tot die tijd. Het hele huis staat op z'n kop. Overal staat "rommel" van de zolder. Ik wil die ruimte zo graag als echte woonruimte gaan gebruiken. Dat betekent dus hééééél veel dingen wegdoen. Dat is nou net niet mijn sterkste kant...

Werk aan de winkel...

Er is werk aan de winkel. De binnenkant van ons huis is aan een opknapbeurt toe. Twee weken terug is Peter met de zolder begonnen. De schuine wand is voorzien van houten kraaldelen. Het schilderen hiervan was een hele klus. Dat hebben we dan ook met z'n tweeen gedaan.

Daarna het plafond. Daar zaten gipsplaten in. Dat heeft Peter toen we er net kwamen te wonen aangebracht. Ik wilde het graag mooi strak hebben en daarom heeft Peter de platen gestuckt. Een hele ervaring en we hebben er van geleerd dat we dit beter kunnen uit besteden.

Omdat het stucken dus geen succes was werd zaterdag de zolder uitgepakt en het plafond verwijderd. Het viel redelijk mee met de rommel. Marjolein heeft daarna de zolder schoongemaakt. Het zag er voor even super schoon uit. Peter en ik waren ondertussen in de bouwmarkt op zoek naar hout voor het plafond.

Nog dezelfde dag zat het nieuwe plafond er in en waren de gaatjes van de spijkers opgevuld. Wat een kanjer is het toch!

Terwijl Peter binnen bezig was, was ik buiten druk aan het schuren en schilderen van de kastjes. Wat een werk zeg...

Zondag is het plafond geschuurd en hebben vader en dochter samen een eerste laag grondverf aangebracht.

Vandaag hoop ik de kastjes van een tweede grondlaag te voorzien. En het kozijn helemaal te schuren.

Ja, ja ik weet het. Normaal zorg je dat alles geschuurd is en begin je dan met het schilderen. Maar bij ons gaat het vaak net iets anders dan normaal.

Er zit wel een nadeel aan deze manier van werken. En dat is het schoonmaken. Tja, en wie mag dat meestal doen?

Volop zomer...

Het is volop zomer. Na een lange periode van droogte was het heerlijk dat de eerste regenbuien kwamen. De tuin knapte er aanzienlijk van op. Het groen werd weer heelijk fris. Planten kwamen in een groeiversnelling.

Vandaag is een heerlijke dag. Het begon vanmorgen met een aangenaam temperatuurtje. Heerlijk even buiten gezeten en genoten van de rust, de buitenlucht. Nu probeert de zon het telkens van de wolken te winnen. Eigenlijk zou ik vanmiddag het liefst alleen maar buiten zitten. Maar dat zal niet veel gebeuren. De huishoudelijke plichten roepen. En... ik heb die roep al veel te lang genegeerd. Dus nee, niet naar buiten maar binnen de armen flink uit de mouwen steken.

In ons gezin merk ik dat het echt vakantietijd is. Beide meiden zijn thuis. Heerlijk. Alhoewel... de oudste vertrekt morgen voor een reisje naar het buitenland. De jongste hebben we vorige week van Schiphol opgehaald. Ze was drie weken op Dushi Korsou geweest, Curacao.

Zelf hebben we geen plannen. Peter zijn baan is van tijdelijke aard en zal half oktober stoppen. De kans op verlenging is aanwezig. Tegen die tijd kijken we wel wat we gaan doen en of we er nog even tussenuit gaan.

De afgelopen twee zondagen hebben we Giethoorn onveilig gemaakt. 's Middag met een echte picknickmand die kant opgereden. Heerlijk bootjes wezen kijken. Genieten van de drukte op het water. Het geklots van de golven tegen de kade. En natuurlijk... mensen kijken.


Zo zittend aan de waterkant kwam het gesprek als vanzelf op ons eigen schip, Schouwspel. Als een volleerd dekzwabbertje ben ik voor op het schip in de weer en Annemarie doet achter op het schip haar ding. Hier liggen we in de sluis van Blokzijl. Hoe vaak we daar niet door heen zijn gevaren. Op zich niet zo'n indrukwekkende gebeurtenis, ware het niet dat er aan de kanten bosjes mensen staan toe te kijken. In de stille hoop dat er natuurlijk iets behoorlijk fout gaat en zij beloond worden voor het lange wachten. En tja, een flater wil je dan natuurlijk echt niet slaan.

Als ik nog denk aan de eerste keer dat we door de sluis voeren. Ons eerste bootje was veel kleiner. Maar oh... wat had ik een knikkende knietjes. Eerst zijn we een paar uur wezen kijken bij de sluis hoe anderen dat nu deden.

Het is al weer een paar jaartjes geleden dat ons schip is verkocht. Bij Peter begint er toch weer wat te kriebelen..

Een goede voorbereiding....

In Efeze 6 roept Paulus ons op om de wapenrusting aan te doen. In Efeze 6 : 10 - 18 staat:

"Voorts, weest krachtig in de Here en in de sterkte zijner macht. Doe de wapenrusting van God aan, om te kunnen standhouden tegen de verleidingen van de duivel; want wij hebben niet te worstelen tegen bloed en vlees, maar tegen de overheden, tegen de machten, tegen de wereldbeheersers dezer duisternis, tegen de boze geesten in de hemelse gewesten.

Neemt daarom de wapenrusting van God, om weerstand te kunnen bieden in de boze dag en om, uw taak geheel vervuld hebbende, stand te houden. Stelt u dan op, uw lendenen omgord met de waarheid, bekleed met het pantser van de gerechtigheid, de voeten geschoeid met de bereidvaardigheid van het evangelie van de vrede; neemt bij dit alles het schild van het geloof ter hand, waarmede gij al de brandende pijlen van de boze zult kunnen doven; en neemt de helm van het heil aan en het zwaard van de Geest, dat is het woord van God.

En bidt daarbij met aanhoudend bidden en smeken bij elke gelegenheid in de Geest, daartoe wakende met alle volharding en smeking voor alle heiligen."

Wij zijn, als christenen, dus in een strijd verwikkelt. En om stand te kunnen houden tegen de verleidingen van de duivel moeten wij dus een wapenrusting aantrekken. Waarom is die wapenrusting zo belangrijk?

Omdat een wapenrusting bescherming biedt. Maar... dan moet je wel de hele wapenrusting aantrekken en niet maar een paar delen. De totale wapenrusting maakt je veel minder kwetsbaar. Je kunt ook zeggen dat het je veel sterker maakt. Door de wapenrusting aan te trekken ben je goed voorbereid. Door veel zaken zul je niet onaangenaam verrast worden, maar weet je wat je te wachten en te doen staat. Je bent getraind en toegerust. Slagvaardig en veel minder kwetsbaar.

Schone schijn...

Vorige keer heb ik geschreven over de geestelijke strijd die wij de laatste tijd ervaren in ons huwelijk. De laatste keer dat het gebeurde was vorige week donderdag. Onverwachts en ook heel heftig. Wil je meer weten, lees dan even het vorige bericht. Wat er daarna gebeurde is weer zo wonderlijk dat ik jullie het vervolg ook niet wil onthouden.

Het vorige bericht was nog niet gepubliceerd of ik ervaarde een hele duidelijke doorbraak bij mijzelf. De waarheid maakt vrij kun je in de bijbel lezen. En in dit geval was het heel concreet. De boosheid, de pijn en het verdriet waren verdwenen en ik voelde weer een onvoorwaardelijke liefde voor Peter. Zo, van het ene op het andere moment.

Het delen op internet van deze geestelijke strijd is niet iets wat ik in een opwelling heb gedaan. Ik weet nog heel goed dat ik dacht, voordat ik op de knop "bericht publiceren" drukte, is het wijs om dit op internet te zetten. Misschien niet wijs, maar ik wist wel dat het goed was om te doen.

Wij hebben er voor gekozen open en transparant te leven. Dat betekent voor ons dat wij niet meer het gewenste gedrag willen tonen of het gewenste plaatje aan de buitenwereld willen laten zien maar open en eerlijk willen zijn in alles wat in ons leven speelt en ons bezighoudt.

In de tijd dat ik zelf nog niet in volledige vrijheid leefde was ik soms wanhopig op zoek naar mensen die mij zouden kunnen helpen met problemen waar ik tegen aan liep. In die tijd wist ik ze niet te vinden. Ze waren er vast wel, maar ik kende ze niet.

Het is zo belangrijk dat wij, als christenen, laten zien hoe wij in het leven staan. De mooie, maar ook de moeilijke kanten. Juist door je zwakheid te durven tonen, kun je iets laten zien van de grootheid van God. Voor mensen die Jezus niet kennen worden wij ineens "menselijker".

Toen Jezus op aarde leefde keken de meeste kerkleiders op Hem neer. Ze begrepen niets van die Jezus die van alles deed wat in hun ogen niet goed was.

Maar de gewone mensen, die voelden zich veilig bij Hem. Omdat er in Hem geen veroordeling was, alleen liefde. Die liefde was wat de mensen naar Hem toe trok. De hoer voelde zich veilig bij Hem. Dieven en tollenaars wisten dat Hij niet op hen neerkeek. De zieken mochten de kracht ervaren die van Hem uitging.

Jezus leeft allang niet meer in een menselijk lichaam op deze aarde. Hij zit nu aan de rechthand van God en zal op een dag weer op de wolken terugkomen naar deze aarde.

Tot die tijd heeft Hij ons de Geest gegeven om ons toe te rusten en de wil van God te verstaan. Onze taak is onder andere om iets van de liefde van Jezus aan de wereld om ons heen te laten zien. Dat kunnen we alleen maar door, net als Jezus, naast de mensen te gaan staan. Door je eigen kwetsbaarheid te laten zien. Maar ook door te vertellen wat Jezus in jou leven heeft gedaan.

Even bijpraten...

Even bijpraten. Er is zoveel gebeurt de laatste weken. De weekenden zijn weer echt weekenden. Even geen conferenties of andere verplichtingen. We waren toe aan wat meer rust.

Een fulltimebaan en dan je vrije dagen als vrijwilliger ingedeeld. Dat is niet goed voor een mens. God heeft niet voor niets een rustdag in de scheppingsweek ingebouwd. Met pinksteren heeft Peter uiteindelijk maar twee van de drie dagen hoeven te assisteren bij de stand van Mission Centre op Opwekking. Hoewel hij het met veel plezier doet was het heerlijk dat er voor de maandag een vervanger was geregeld. Gewoon het genieten van een dag samen zijn.

Het is nog steeds wat wennen door de weeks alleen te zijn. Ik verveel me geen moment hoor. Laat God je agenda maar bepalen en er ontstaan verrassende momenten. Wat te denken van dat moment dat ik merk dat de komende week erg leeg was in mijn agenda. De week zelf werden de dagen uiteindelijk toch weer gevuld. Had ik het zelf volgepland dan was ik mooi in de problemen gekomen.

Wel ben ik nog steeds zoekende naar een goede invulling van mijn tijd. Waar mag ik instappen. Het is een zoeken en aftasten. Ik ben er nog niet helemaal uit.

De raad van mijn gemeente heeft ons toestemming gegeven om het team voor bevrijding en herstel in onze woonplaats te versterken. Hierin mogen we nog veel leren. Omdat de besluitvorming een lang traject heeft afgelegd en ik graag toegerust wilde worden zou ik in eerste instantie een confident als "leertraject" begeleiden. Mooi om net voordat dit van start ging alsnog groen licht te krijgen van mijn gemeente. Dat maakte de weg open voor het mij volledig inzetten voor deze bediening onder christenen in mijn stad. Een begeleidingstraject voor een tweede confident komt eraan. Peter zal ook zijn steentje bijdragen. Wij zijn straks waarschijnlijk het enige echtpaar in dit team. Een ander echtpaar gaat zoals het er uit ziet verhuizen en moet dit stukje werk dan loslaten. Het team ervaart het als een zegen dat God ook nu weer voorziet. Juist voor het begeleiden van echtparen is het zo goed als een ander echtpaar dit gaat doen.

Er valt voor ons nog veel te leren en te ontdekken. Ik zie er dan ook naar uit om verder toegerust te worden.

Er zit ook een keerzijde aan deze bediening. Vanaf het moment dat wij de raad hebben gevraagd om toestemming ervaren wij aanvallen op ons huwelijk. Soms zijn ze herkenbaar, soms duurt het wat langer om te zien waar iets vandaan komt.

Hoewel je weet waar de oorzaak ligt is het best lastig. Lastig omdat je de neiging hebt om in oude patronen terug te vallen. Lastig omdat het gepaard gaat met verdriet. Lastig omdat je geneigd bent oude verdedigingssystemen op te pakken.

Ik mag leren om dit allemaal los te laten. Om me niet te laten ontmoedigen. Om me niet te richten op de situatie, maar op Jezus. Als ik naar de situatie kijk voel ik me vleugellam. Ben je geneigd op te geven. Als ik naar Jezus kijk wordt ik sterk en krachtig.

We volgen de laatste tijd bijbelstudies bij de Vrije Baptistengemeente. Daar zijn we bezig geweest met het boek Efeze. Hier komt uitgebreid de huwelijksrelatie tussen man en vrouw naar voren.

Eén van de mooie dingen die daar beschreven wordt is dat de huwelijksrelatie van een man en een vrouw een weerspiegeling is van de relatie van Christus en de gemeente.

En... dan begrijp je ook waarom satan deze relatie wil verstoren. Wat is er mooier voor hem dan te voorkomen dat je in je huwelijk kunt laten zien hoe God het heeft bedoeld. Zeker als je straks misschien andere echtparen mag gaan helpen. Wat is er voor satan efficienter dan ons op dit gebied te ontmoedigen en nog sterker, uiteen te drijven en zo uit te schakelen.

Dit te weten maakt mij alleen maar strijdvaardiger. Dit te weten drijft mij alleen maar meer om aan de voeten van Jezus te zijn. Bidden voor bescherming van ons huwelijk. Bidden voor bescherming van ons gezin. Bidden voor bescherming van de ander. Om door ons huwelijk heen de naam van Jezus groot te maken...

De tijd vliegt...

De tijd vliegt. De afgelopen weken zijn echt voorbij gevlogen. Nu Peter een baan heeft is het even wennen. We hebben erg genoten van het laatste half jaar samen zijn. Voor mij is het af en toe weer ongewoon stil in huis.

Wel is het huishouden weer wat beter te managen. Nee... dat lag niet aan Peter hoor. Maar het was met z'n tweetjes zo eind van de ochtend voordat je echt wat ging doen.

Tussen zeven en acht opstaan. Daarna op ons gemakje samen ontbijten. Vaak met koffie op de bank natafelen. Peter met de bijbel op schoot. Ik met een handwerkje. Heerlijk om naar zijn stem te luisteren en de woorden van God op je in te laten werken. Daarna de dag beginnen met gebed. Zo ging het niet elke dag hoor, maar wel vaak. Heerlijke herinneringen heb ik hier aan. Het is een goede gewoonte die we van Curacao hebben meegenomen.


Op Curacao zijn we hier vanaf dag één mee begonnen. Daar las Peter vaak 's avonds een stuk uit de bijbel. Lekker buiten op de veranda. Ook daar had ik vaak een handwerkje in de handen.

We keken daar geen tv of luisterden naar de radio. En... dan kom je al snel in de invulling die onze voorouders ook hadden. Wat me bij is gebleven is de enorme rust en ontspanning die dit met zich mee brengt. Soms doen we het thuis in Nederland ook nog wel eens 's avonds zo. Maar... onze twee meiden zijn nog niet zo toe aan een dergelijke avondinvulling. En als ik eerlijk ben... ikzelf ook niet op die leeftijd.

Na wat aangerommeld te hebben was het al weer koffietijd. Tegen een uurtje of elf begon de dag dan. 's Middag tegen drie uur theetijd. Daarna aan de slag met het avondeten.

Ik zie dit afgelopen half jaar als een echt kadootje. Waar ik met veel plezier op terug kan kijken...

God is goed...

Nu even een bericht van mij (Peter). Zoals jullie al hebben kunnen lezen zijn we vroegtijdig vanuit Curaçao teruggekeerd naar Nederland. Na het een tijdje rustig aan gedaan te hebben om te acclimatiseren, het regelen van allerlei zaken die nodig zijn bij terugkomst en te bezinnen hoe God met ons verder zou willen, heb ik besloten niet terug te willen naar het oude leven van een fulltime baan en verder te gaan als voorheen.

Ons leven is van Hem en Hij heeft ons geroepen. Hij mag nog steeds ons leven leiden en gebruiken waar Hij wil. Of dit in Nederland is of daar buiten.

Ongeveer een maand geleden ben ik begonnen met het oppakken van vrijwilligerswerk op MissionCentre, daar waar ons avontuur met Curaçao begon. Het was alweer een verhoring op een gebed.

Ik was zoekende naar werk dat ik zou kunnen gaan doen voor onze Heer. Op een conferentie sprak ik de algemeen coördinator van MissionCentre. Na in het kort mijn verhaal gedaan te hebben nodigde hij mij uit voor een gesprek op het kantoor. Tijdens dit gesprek kwam ter sprake dat men op MissionCentre nog mensen nodig had, onder andere een Persoonlijk Advies Coördinator.

De huidige coördinator wilde hier namelijk mee stoppen. Deze baan leek me wel wat en ben aldus begonnen, in eerste instantie voor een proeftijd van een paar maanden.


MissionCentre adviseert mensen die willen ontdekken of zending iets voor hen is. De coördinator zorgt er voor dat de aspirant- zendeling bij de passende adviseur terecht komt waarna deze advies op maat krijgt. Daarnaast hoort er van mijn kant ook een stukje standbemanning bij. De organisatie staat namelijk ook regelmatig op conferenties en beurzen.

Eén van de eerste zaken waarmee ik te maken kreeg waren de voorbereidingen voor de conferentie Mission-Net die dit jaar gehouden is in Oldenburg (Duitsland). Het is een voorzetting van Tema-Mission (2003-2004). Op 8 tot 13 april hebben we samen met 2.700, meest jongeren, fantastische dagen beleefd waar Christus en de roeping voor je leven centraal stond.






Herkennen jullie hem? Anne van de Bijl uit het bericht bij 7 april, even naar beneden scrollen.

Het was onze eerste keer in het buitenland en we hadden ons geïnstalleerd met 20 computers waar men een gaventest en een karaktertest kon doen. Tevens waren alle computers aangesloten op internet waar men na de gaventest gedaan te hebben direct een, aan de test gerelateerde, link had naar onze databank met meer dan 3.500 vacatures van ruim 100 zendingsorganisaties. Onze stand werd zeer goed bezocht en we mochten met onze adviseurs zeer velen bemoedigen.




Tijdens deze dagen heb ik mij bezig gehouden met hand- en spandiensten op allerlei gebied. Ook heb ik ontmoetingen gehad met jongeren uit verschillende landen van Europa, o.a. uit Duitsland, Engeland, Estland, Polen, Nederland, Roemenië en Portugal. Het was fantastisch om te zien hoe, veelal jonge, mensen op zoek zijn naar Gods leiding voor hun leven en of zending hier deel van zou kunnen uitmaken. Ook een bemoediging voor ons om te zien hoe God onze ervaringen laat meewerken ten goede.

Sommigen waren nog zoekende en anderen wisten al precies wat ze wilden gaan doen. Nog maar net terug in Nederland had ik alweer heimwee, maar alles gaat door en op dit moment ben ik druk met 'Heaven on Earth' in Zwolle van 1 – 5 mei. Volgende evenementen staan er alweer aan te komen zoals, Neil Anderson op de camping de Betteld in Zelhem op 8 en 9 mei en het grootse evenement Opwekking tijdens het pinksterweekend.

In al mijn enthousiasme over mijn vrijwilligerswerk zou ik bijna nog vergeten dat ik sinds twee weken een betaalde baan heb voor de duur van een half jaar bij een uitgeverij in Apeldoorn als dtp’er (advertentie- en paginaopmaak) van een krant. Het is een leuke baan met fijne collega’s. De vacature voor deze baan vond Willeke in de krant van het Reformatorisch Dagblad die op een conferentie lag om mee te nemen. Ik geschreven (per mail) en tot mijn verbazing een uitnodiging ontvangen voor een gesprek. Nu is een sollicitatiegesprek niets voor mij, maar het gesprek ging goed. Hoewel ik niet geheel binnen hun profiel paste kreeg ik een werkperiode aangeboden voor een half jaar. Waren we beide geholpen. Mijn eerste sollicitatie en meteen raak.
Wij zien daar Gods hand in.

Zo nu is alles weer bijgepraat en we zullen jullie regelmatig op de hoogte blijven houden van onze ontwikkelingen want ik weet dat God nog meer voor ons in petto heeft.

Vandaag is Peter al vroeg vertrokken voor een weekje Duitsland. Om half acht had hij afgesproken in de buurt van de snelweg. Ik heb hem even weggebracht. Maar goed ook. Het werd uiteindelijk toch iets later voordat de eerste auto arriveerde. Konden we nog even van elkaars gezelschap genieten. Wij zijn nog nooit, in ons huwelijk, zo lang van elkaar geweest. We zijn allebei erg benieuwd hoe ons dit af gaat. Het leukste is natuurlijk als we elkaar straks weer zien.

Gaat Peter op vakantie? Ik hoor het je denken. Nee hoor. Alhoewel, het is maar hoe je het bekijkt. Peter is sinds een paar weken werkzaam als vrijwilliger voor Mission Centre. Dezelfde organisatie waar wij twee jaar geleden een gesprek hebben gehad, wat als resultaat had ons vertrek naar Curacao. Begin dit jaar had Peter een afspraak met Bronno, directeur van Mission Centre. In het gesprek kwam ook de vacature bij hun eigen team aan de orde. Peter was eigenlijk meteen enthousiast. Hij heeft er even wat tijd over heen laten gaan. Maar is nu, met een proeftijd van twee maanden, al weer een week of drie, vier aan de slag.

Ik heb erg genoten van een ontmoetingsavond in Nijkerk waar veel vrijwilligers van Mission Centre aanwezig waren. Dit doen ze ongeveer één keer in het jaar. Wij vielen dus meteen met onze neus in de boter. In Nijkerk zit NEM (Near-East Ministries) en zij hebben daar een prachtig gebouw waar je als groep ook prima terecht kunt. Een plaatselijke chinees had voor een heerlijk en goed verzorgd buffet gezorgd. Er was volop tijd voor ontmoeting. Veel vrijwilligers zijn "oud-zendelingen". Door het kontakt met hun merken we hoe twee maanden Curacao ons hebben beinvloed en veranderd. Soms lijken wij namelijk wel een andere taal te spreken. Nu was er een stuk herkenning. De gesprekken liepen anders. Aan een half woord heb je genoeg. Meer in het verlengde van de kontakten die wij op Curacao hebben gehad. Ook daarin zien en voelen wij de liefdevolle hand van onze God. Geweldig hoe Hij voor ons zorgt. Door deze avond werden wij ons eigenlijk pas bewust dat wij behoefte hadden aan de ontmoetingen die plaatsvonden. Super hoe onze Hemelse Vader, nog voor wij het beseffen, weet heeft van onze noden en voorziet. Dit soort momenten maken mij stil.

Deze ontmoetingsavond vond een paar dagen na de Unie Zendingsdag plaats. Op zich niets bijzonders maar beide activiteiten hadden een gemeenschappelijke factor. Op de Unie Zendingsdag had Peter deelgenomen aan de workshop over evangelisatie. Heel bijzonder hoe de gemeente in Utrecht hier inhoud aan heeft gegeven. Een jong gezin is gewoon in een "probleemwijk" gaan wonen. Ze anticiperen in de wijk. Het is een project van lange adem. Maar het werpt zijn vruchten af. Geweldig dat mensen dit doen. Geweldig dat God zegent. Wij mogen planten en begieten, maar God geeft de wasdom.

Op de ontmoetingsavond kwam ik in gesprek met iemand uit Den Haag. Hij heeft zelf jaren in de zending gewerkt. In Den Haag zijn ze met een zestal mensen rond de tafel gaan zitten. Ze hadden het op hun hart om in de Schilderswijk een gemeente te starten. Daarvoor werd in eerste instantie een stichting opgericht. Ik dacht dat ook hier minimaal één gezin in die wijk is gaan wonen. Om kontakten te leggen en mensen uit te nodigen. De pioniers hadden de onderlinge afspraak, en dit ook vast laten leggen, dat er binnen drie jaar een gemeente moest zijn ontstaan, anders zouden zij zichzelf opheffen. Nu is er een bloeiende gemeente. Geweldig hè. Als wij gehoorzaam zijn en doen wat God van ons vraagt dan zal Hij zijn zegen geven. God geeft ons de opdracht al de volken tot Zijn discipelen te maken. Om discipelen te kunnen maken moet je eerst zelf een discipel zijn geworden. Daarover vind je meer in een vorig bericht met als titel van knop tot bloem. Maar hier kon ik konkreet horen wat het resultaat is van een stukje gehoorzaamheid aan God. Wat zal de wereld er anders uitzien als Koning Jezus straks Zijn Koninkrijk zal vestigen op deze aarde en gaat regeren. Als de wetten van God zullen worden doorgevoerd en er een theocratie is. Soms kun je daar zo naar verlangen...

Maar weer even terug naar Mission Centre. Meer over hen kun je hier vinden. De afgelopen twee weken stonden volop in het teken van de voorbereidingen voor de conferentie in Duitsland. Georganiseerd door Mission Net. Meer dan 2600 vooral jonge mensen hebben zich aangemeld. Peter is de laatste dagen erg druk geweest en het weekend was het behoorlijk aanpoten.

Vandaag wordt de stand van Mission Centre opgebouwd. Vorige week is er een proefopstelling gemaakt in de grote hal van de Betteld in Zelhem. Daar kwamen nog wat kleine oneffenheden naar boven, maar die zijn in de loop van deze week zo goed als verholpen. Wat gaat Mission Centre daar nu precies doen? Alles weet ik ook niet, maar wel dat zij deelnemen aan de zendingsmarkt die aan deze conferentie is verbonden. Zij hebben op verzoek van de organisatie gezorgd voor meer dan 30 adviseurs. Deze adviseurs komen uit allerlei delen van Europa. De gesprekken zullen vooral gaan over de zendingsopdracht en de roeping die God op iemands leven kan leggen. Er zijn heel veel zendingsorganisaties aanwezig. Jongeren die naar deze conferentie komen zijn ook veelal geinteresseerd in zending. De organisatie vindt het moeilijk om in te schatten hoeveel jongeren een gesprek willen. De ervaring van nu maakt het meewerken aan een volgende keer alleen maar makkelijker.

Vandaag krijgen de adviseurs een korte training. Het materiaal wordt uitgedeeld en toegelicht.

Morgen begint de conferentie en duurt tot 13 april en wordt gehouden in Oldenburg Duitsland. Het zullen intensieve dagen worden. Verschillende lezingen. De Zendingsmarkt zelf. Doodmoe mag je dan aan het eind van de dag gaan slapen in grote slaaphallen op je eigen luchtbedje met een slaapzak. Daar moet dan vooral het vakantiegevoel van komen. Maar er zijn ook geweldige sprekers. Zo komt de ons welbekende Anne van de Bijl daar spreken op Goede Vrijdag.

Over Anne van de Bijl heb ik nog een bijzonder, waar gebeurt verhaal. Wie kent er het groene kevertje van Open Doors, vroeger Kruistochten? Begin dit jaar hoorde ik waarom dat groene kevertje jarenlang het boegbeeld was. Dat wil ik graag met jullie delen.

De opa van Martin Koornstra, Martin is de verteller van het verhaal, was in de beginjaren van Anne één van de mannen die hij wijs genoeg vond om advies aan te vragen. Zo ook op die voor Anne en opa Koornstra gedenkwaardige dag. Anne wist dat hij naar het Oostblok zoals het toen nog heette moest gaan om het evangelie te verkondigen. Maar, hoe moest dat toch? Hoe kwam hij daar?

Opa Koornstra, een wijs man, stelde voor om samen in gebed te gaan. Na het gebed stond opa Koornstra op, pakte de zijn autosleutels en gaf die aan Anne. Ja maar, zei Anne, dat was niet mijn bedoeling. Nee, zei opa Koornstra, ook niet de mijne.

Super verhaal hè. Het groene kevertje, jarenlang herkenbaar en verbonden met Open Doors/Kruistochten.

Voor wie nog niet goed weet hoe de dagen rond pasen door te brengen heb ik nog een goede tip. De conferentie "Het wonder van het kruis" is een echte aanrader. De conferentie begint donderdagavond en is zaterdagmiddag tegen 16.00 uur afgelopen. Wil je meer weten over het lijden, sterven en de opstanding van Jezus en de betekenis hiervan voor jou dan moet je zeker gaan. Hier vind je meer over het programma, aanmelden en wat al niet meer.

En als je dan beseft hoe geweldig groot, breed, hoog en diep de liefde van de Heer is dan is er op maandag volop gelegenheid om de Heer te danken in aanbidding. Dan wordt namelijk voor de derde keer de Dag van Aanbidding gehouden. Vorig jaar een 24-uurs gebeuren. Dit jaar van 10.00 tot 18.00 uur op de Betteld in Zelhem. Meer informatie vind je hier.

Wat gebeurt er veel...

Wat gebeurt er veel in korte tijd. Onvoorstelbaar. En wat een zegeningen ontvangen wij. Daar worden we soms stil van.

Op dit moment is Marjolein weer thuis. Woensdag hebben we haar opgehaald van Schiphol. Veel te vroeg waren Peter en ik daar aangekomen. Konden we er eens op ons gemak wat rondkijken. Toen we zelf vertrokken naar Curacao was het een hektische bedoening. We waren maar net op tijd om in te checken. Laat staan dat we wat konden bekijken. Bij onze terugkomst waren we vooral blij Annemarie te zien en wilden we graag naar huis.

We wilden natuurlijk eerst checken bij welke aankomsthal het vliegtuig uit Curacao zou landen. Bij aankomsthal drie zou ze door de deuren komen. Laat daar nou net tegenover een grandcafé zijn. We hadden een prima plekje met zicht op de deuren. Capuchinootje erbij, heerlijk. Ondertussen mobiel kontakt met Jolien en Annemarie. Jolien zou met de trein komen en Annemarie met de auto uit Den Helder.

Het leek ons wel leuk voor het fotoalbum om een foto te hebben van het informatiebord met vermelding van de aankomsttijden etc. Dat was maar goed ook, want zo kwam Peter er achter dat de aankomsthal was gewijzigd in hal vier. Jolien was ondertussen ook aangekomen. Vol verwachting keken we telkens naar de deur als die open ging. Als één van de eersten kwam Paul van Vliet naar buiten. Wie? vroeg Jolien. Hij zal ook wel een optrekje hebben op Aruba of Curacao.

En ja hoor... daar kwam ze. Gezond, heerlijk bruin, lachend en moe. Na een stevige omhelzing toch eerst maar even met z'n allen naar Starbucks om wat te drinken. Ze hadden daar een erg gezellig zitje. Niet veel later kwam Annemarie ons ook gezelschap houden. Er was veel te praten, te kijken, te vragen, te zien. Tegen half twee zijn we richting parkeergarage gelopen. De reis terug verliep ook voorspoedig.

Ik ben Iris niet meer tegen gekomen. Die zal met het mooie weer de stad wel zijn ingetrokken. Iris kom je tegen in dit bericht.

Thuis kwamen 's middags natuurlijk de opa's en oma's even langs. Die wilden hun kleindochter naar al die tijd ook wel even zelf zien.

Toeval bestaat niet...

Toeval bestaat niet, zeggen we vaak. Maar wat er nu is gebeurt? Als je wonderen wilt zien...

Onze zwager is maandag voor een weekje naar Curacao gevlogen. Het is een zakelijke reis en zijn agenda laat niet veel tijd over voor andere dingen. Een kaartje van ons aan Marjolein zat in zijn koffer. Misschien... als... dan...

Dinsdag was er een e-mail van hem binnen gekomen. Zomaar spontaan bij Hook's Hut, een restaurantje bij Willemstad, was hij Marjolein tegen gekomen. Volgens hem blakend van gezondheid en heel gelukkig. Kijk, dat horen wij als ouders nou graag.


Zoals jullie zelf kunnen zien heeft hij niets te veel gezegd. De kaart heeft ze dus gekregen...

Van knop tot bloem...

Van knop tot bloem. Dat was het thema van de vrouwenavond die ik gisteren heb bezocht. De Vrije Baptisten Gemeente in Deventer had voor deze avond Heleen Esmeijer uitgenodigd.

Het is al weer wat jaartjes geleden dat Peter en ik samen de bijbelstudieavonden bezochten in Hoenderloo. Heleen verzorgde deze avonden samen met haar man Nol. Op deze avonden was hun grote liefde voor de Heer altijd zo merkbaar. In de gastvrijheid. In de kleine attenties waardoor je je welkom wist. In het spreken over de Here Jezus. In het spreken over Israel. In het bidden.

Bijna vier jaar terug is Nol overleden. Heleen verzorgt nog steeds spreekbeurten op vrouwenavonden. En dat doet ze op een haar zo eigen wijze.

Al vroeg ging ik gisteravond op pad om nog drie lieve zussen uit mijn gemeente op te halen. Ruim op tijd kwamen we aan in de Keurkampstraat. De Vrije Baptisten kerken in de VMBO-school. Even was er twijfel of we bij de goede ingang waren. Het is zo'n groot complex en op meerdere plekken brandde licht. Maar daar zag ik het zo bekende gezicht van Heleen al.

We waren één van de eersten. Dus voldoende tijd om wat lieve mensen te begroeten en een plekje uit te zoeken.

Het thema "van knop tot bloem - van zuigeling naar volwassenheid" werd door Heleen heel eenvoudig uitgelegd. Op een voor iedereen te begrijpen manier. En aan de hand van mooie voorbeelden. Ik wil haar lezing graag met jullie delen en de inzichten die ik daarbij heb gekregen. Het is dus veel van Heleen en een beetje van mijzelf. Maar omdat wij ons allebei een kind van de levende Heer weten weet ik dat veel door de Heilige Geest ons wordt ingegeven.

Eerst gingen we samen lezen wat Gods woord zegt. Heleen had hiervoor een bijbeltekst uit 1 Petrus 2:1-6 waar staat:

Legt dan af alle kwaadwillendheid, alle bedrof, huichelarij, afgunst en alle kwaadsprekerij, en verlangt als pasgeboren kinderen naar de redelijke, onvervalste melk, opdat gij daardoor moogt opwassen tot zaligheid, indien gij geproefd hebt, dat de Here goedertieren is. En komt tot Hem, de levende steen, door de mensen wel verworpen, maar bij God uitverkoren en kostbaar, en laat u ook zelf als levende stenen gebruiken voor de bouw van een geestelijk huis, om een heilig priesterschap te vormen, tot het brengen van geestelijke offers, die Gode welgevallig zijn, door Jezus Christus. Daarom staat er in de schrift: Zie, ik leg in Sion een uitverkoren en kostbare hoeksteen, en wie op Hem zijn geloofd bouwt, zal niet beschaamd uitkomen.


Om een knop te kunnen worden is er eerst bevruchting nodig. Geestelijk gezien hebben wij ook eerst bevruchting nodig van de Heilige Geest. God heeft ons hier een keuze in gegeven. Een eigen wil. Als we niet bevrucht willen worden, blijven we onvruchtbaar. Komen we niet tot Gods doel met ons leven. Als we de Heilige Geest toelaten in ons leven zal er bevruchting plaats vinden. Er ontstaat een knop. Er ligt wat hoopvols te wachten.

Het is niet de bedoeling dat de knop een knop blijft. Je kunt geweldig genieten van al die knoppen die nu in het voorjaar weer ontstaan. Maar tegelijkertijd kijk ik uit naar wat er uit die knoppen gaat komen. Een knop geeft verwachting. Verwachting naar wat komen gaat. Naar wat nog verborgen lijkt.

We mogen van knop in een bloem veranderen. Een knop heeft licht nodig om te groeien. Het licht is de Here Jezus. Het licht is ook Gods Woord. In Johannes 1:1-5 staat

In den beginne was het Woord en het Woord was bij God en het Woord was God. Dit was in den beginnen bij God. Alle dingen zijn door het Woord geworden en zonder dit is geen ding geworden, dat geworden is. In het Woord was leven en het leven was het licht der mensen; en het licht schijnt in de duisternis en de duisternis heeft het niet gegrepen.

En in Johannes 1:9 staat het nog duidelijker

Het waarachtige licht, dat ieder mens verlicht, was komende in de wereld.

De Here Jezus verlicht ieder mens. Ook de ongelovige. Dat licht kan pas wat uitwerken als er leven is. Om te kunnen groeien is er allereerst een knop nodig door de bevruchting van de Heilige Geest. Jij hebt hierin dus zelf een vrije keuze. En als die bevruchting heeft plaatsgevonden en er is een prachtige knop ontstaan dan heb je licht nodig om verder te kunnen groeien.


Dan zul je zien dat de knop langzaam open gaat en de bloem haar blaadjes gaat ontvouwen. Telkens meer en meer. Totdat je een bloem in al haar glorie ziet. Dan kom je tot het doel waarvoor God jou geschapen heeft. Allereerst om Zijn liefde aan jou te kunnen geven. Dan door Zijn liefde te beantwoorden en Hem te aanbidden en te eren om wie Hij is. Maar ook om Zijn liefde door te geven aan de wereld om je heen.

Wat nu als je een knop blijft? In Hebreeen 5:12-14 staat:

Want hoewel gij, naar de tijd gerekend, leraars behoordet te zijn, hebt gij weer nodig, dat men u de eerste beginselen van de uitspraken van God leert, en gij hebt nog melk nodig (en) geen vaste spijs. Want ieder, die nog van melk leeft, heeft geen weet van de rechte prediking: hij is nog een zuigeling. Maar de vaste spijs is voor de volwassenen, die door het gebruik hun zinnen geoefend hebben in het onderscheiden van goed en kwaad.

Paulus schrijft hier over mensen die de Here Jezus hebben aangenomen in hun leven en Hem erkennen als Heer maar niet verder zijn gegroeid. Al jaren geleden zijn zij tot geloof gekomen en zouden naar de tijd gezien anderen mogen onderwijzen en vertellen van de Here Jezus. Maar ... ze hebben niets om uit te delen. Ze zijn stil blijven staan. Hun leven is onvruchtbaar.

In Psalm 119:105 staat

Uw woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad.

We hebben Gods Woord nodig om te kunnen veranderen van knop naar bloem. We hebben Gods Woord nodig om ons de weg te wijzen. Zonder Gods Woord zou ik niet weten welke kant ik op zou moeten. Ik zou maar wat ronddwalen op zoek naar antwoorden in mijn leven. Zonder een heldere bestemming. Daarom is bijbellezen zo belangrijk en het spreken met God. God geeft zoveel wijze lessen in Zijn Woord om ons te beschermen tegen pijn en verdriet. Om ons te helpen de juiste keuzes te maken. Om ons af te wenden van verkeerde dingen. Om meer en meer op Jezus te gaan lijken en te doen wat Hij deed. Om ons te laten groeien van knop naar bloem, van baby naar volwassene.

Je kunt het prettig vinden om een knop te zijn en niet verder willen groeien. Je hebt de Heilige Geest toegelaten in je hart. Je weet dat je de liefde van de Here Jezus nodig hebt in je leven. Je erkent dat Hij Heer is. Maar, eigenlijk wil je niet veranderen. Het is prima zo. Soms is het niet eens een bewuste keuze om niet te veranderen. Als je geen stille tijd houdt, dat is praten met God en lezen in Zijn Woord, dan ontstaat er geen relatie. En als er geen relatie is dan kun je wel weten wie de Here Jezus is, maar je kent hem niet.

Ik weet bijvoorbeeld wie koningin Beatrix is, maar ik ken haar niet. Om haar te leren kennen zal ik haar vaak moeten ontmoeten en spreken. Nu vorm ik mij een beeld door wat anderen mij over haar vertellen. Wat ik zie op de tv, wat ik lees in de krant. Ik kan me niet zelf een goed beeld vormen van wie zij is op grond van persoonlijke ervaring.

Maar als ik tijd doorbreng met God en Hem meer en meer leer kennen, wauw, dan gebeurt er wat. Dan raak ik steeds meer vervuld met de Heilige Geest. Ik leer de verkeerde dingen zien in mijn leven. Ik zie wat er gebeurd als ik me aan Gods leefregels houd. Ik leer de stem van Heilige Geest steeds beter verstaan.

Dan kun je niet meer stilblijven. Dan wil je vertellen van die geweldige God en wat Hij allemaal heeft gedaan en nog steeds doet. Vertellen over Zijn liefde en trouw. Vertellen over de geweldige toekomst die ons met Hem nog te wachten staat. Onvoorstelbaar dat wij de Heer eens van aangezicht tot aangezicht zullen zien. Dan zullen we Hem volkomen kennen zoals Hij is.

Ik wil graag stoppen met 1 Petrus 2:9 en 10

Gij echter zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, een volk (Gode) ten eigendom, om de grote daden te verkondigen van Hem, die u uit de duisternis geroepen heeft tot zijn wonderbaar licht: u, eens niet zijn volk, nu echter Gods volk, eens zonder ontferming, nu in zijn ontferming aangenomen.

Wat een woorden zegt Petrus daar. Jij en ik, wij zijn een uitverkoren geslacht. Dat is toch geweldig!

Maar, waarom zijn wij dat? Om de grote daden van God te verkondigen. Om de mensen die nog geen relatie met Hem hebben te vertellen en te laten zien dat God van hen houdt en bewogen met hen is.

Het aftellen begint...

Het aftellen begint. Nog een kleine 14 dagen en ons meisje komt weer terug naar Nederland. Wat onwerkelijk. Het is bijna niet te vatten dat we haar weer in levende lijve gaan zien. Wat zal er veel te kijken zijn, te knuffelen, te praten... ALLES wil ik weten. Hoe, wat, waar... Het arme kind.

Ze heeft nu twee weken vakantie voor de boeg. Afscheid nemen van het eiland. En hoe doe je dat? Waar ga je nog een keer naar toe?

Deze periode van afscheid nemen zal niet makkelijk zijn. Al die mensen die je in korte tijd zo dierbaar zijn geworden weer te verlaten. De periode dat je daar bent is heftig en maakt het kontakt met de mensen ook heftig. In korte tijd gebeurt er zo veel. Ons helpt het onze zorg om haar uit te spreken naar God toe. Hij die ook Marjolein geschapen heeft, weet zo goed wat zij nodig heeft. Dat geeft ons rust. Te weten dat zij haar kracht ook zoekt bij Hem.

Peter is op dit moment even een kaartje voor haar aan het wegbrengen. Nee... niet posten, maar wegbrengen. Naar onze zwager. Hij vertrekt morgen voor zaken naar Curacao. En een kaartje meenemen voor zijn nichtje wil hij wel. Nu alleen nog zien dat hij een plekje vrij kan maken in zijn overvolle agenda. Wij weten als geen ander dat de tijd daar je door de vingers glipt. Dus als het niet lukt, no hard feelings hoor Marcel.

Curacao, voor ons een hele bijzondere ervaring. Gisteren was er een documentaire over Krusade op Bonaire. Krusada is een organisatie die hulp biedt aan verslaafden. De beelden waren zo herkenbaar. Ik werd overmand door heimwee. Vreemd om dat bij jezelf gewaar te worden. Heimwee naar een land wat nooit jou keuze zou zijn geweest om naar toe te gaan. Bijzonder en bizar tegelijkertijd.

Zie haar eens genieten...

Zie haar eens genieten, onze jongste. Deze foto is als ik het goed heb gemaakt in de kerstvakantie. Deltje en Sarah zijn toen een dagje bij ons geweest. Deltje houdt van knuffelen.


Op de 1e Kerstdag waren Joey en Raylison bij ons. Hieronder zie je tio Peter, die Joey uitlegt hoe een Mijnenveger werkt. Dat kun je maar het beste doen als je samen op internet gaat zoeken. Het was een bijzondere dag. Joey houdt van alles wat met electronica te maken heeft. Echt een kind van zijn tijd. Je kunt én naar muziek luisteren én ontdekken wat een mijnenveger doet.

Een spelletje samen doen is erg leuk. Terwijl ik met de voorbereidingen van de lunch bezig ben waren "the kids" samen een spel Monopoly aan het doen. Raylison moest telkens lachen als we "kind" tegen Marjolein zeiden.

Onze jongste is nog steeds op Curacao. Ze doet daar huishoudelijke werkzaamheden voor het kinderhuis. Niet het leukste werk, zoals ze zelf zegt, maar wel heel dankbaar. Daarnaast zijn er nog veel andere dingen waar ze van geniet. De mensen, de zon, de zee, het strand. Dat zijn de dingen die Curacao zo anders maken als Nederland. Hier is het de laatste dagen grauw en nat. Vanochtend lijkt het iets beter te worden. Daar kun je bijna elke dag de zon zien. En het is er lekker warm. In het begin moet je daar erg aan wennen.

Een wens die ze al heel lang heeft is het zwemmen met dolfijnen. In Nederland heeft ze een paar maand hard gewerkt om deze wens en het halen van een duikbrevet in vervulling te laten gaan. Dat was ook niet het leukste werk. In een vleesverwerkende fabriek. Het was er koud en het werk was zwaar. Ze heeft wel eens dagen van twaalf uur gemaakt. Mag niet in Nederland, maar gebeurd dus wel...

Als je wilt weten waar ze momenteel woont? Op landhuis Veeris.


Dit landhuis staat op de monumentenlijst als ik het goed heb. Het is heel bijzonder dat wij daar ook zijn geweest. Het is een prachtig pand. Enig nadeel, het onderhoud. En dat moet je goed doen in een tropisch klimaat.

Over een paar weken is dit allemaal voor haar voorbij. Er komen weer nieuwe vrijwilligers voor De Hoop bij het kinderhuis Hebron werken. Er is dan geen plek meer voor Marjolein. Haar verblijf daar duurt dan iets minder lang dan ze zelf had gehoopt. Maar het zal een hele bijzondere periode in haar leven blijven...

Ken je de Heilige Geest?

Druk, druk, druk... We vervelen ons geen moment. Peter zei onlangs al gekscherend hoe hij er ooit een baan bij heeft kunnen hebben.

Vrijdag en zaterdag zijn we naar het Heilige Geest weekend geweest in Zelhem. Geweldig om zoveel bekende gezichten te zien en ook veel mensen te spreken. Degenen die wisten van ons vertrek waren natuurlijk erg verbaasd ons te ontmoeten. We hebben geweldige ontmoetingen gehad. We merken zo'n verbondenheid met christenen uit het hele land en uit verschillen denominaties. Zo verschillend, maar één in dezelfde Heer.

Het onderwijs werd gegeven door Wilkin van de Kamp, Martin Koornstra en Willem Ouweneel. We hebben genoten van het onderwijs, het samen de Heer toe te zingen, de ontmoetingen. Twee dagen apart zetten voor God. Wij doen dat regelmatig. Het is zo goed om even uit het leven van alle dag je helemaal te richten op Hem.

Volgende week zal een samenvatting van deze conferentie te zien zijn op Come2gether tv bij Family 7. Geweldig om te horen hoe de christenen in Nederland in beweging zijn. Family 7 is bezig een plaats te veroveren bij de commerciele zenders, het vrije veld. Family 7 is een zender die heel duidelijk de boodschap van de Heer verkondigd.

Er wordt momenteel achter de schermen gewerkt aan een convenant met als doel Nederland te laten horen en zien dat het lichaam van Christus niet dood is maar leeft. Heel concreet door als kerken de eenheid te zoeken. En dit te onderschrijven. Het is de bedoeling om, het liefst in 2009, op het Malieveld in Den Haag met zoveel mogelijk christenen bijeen te komen om zo te laten zien dat het niet alleen de kerkleiders zijn maar dat er een werkelijk verlangen is om als één lichaam een krachtig getuigenis te laten horen in Nederland. Jezus leeft en het lichaam ook!!

Nederland, het lichaam van Jezus leeft, het is actief, het is enthousiast, het is in beweging. Dit is natuurlijk geen doel op zich. Maar we willen laten zien dat het Koninkrijk van God nog steeds verkondigd wordt. Heel belangrijk hierbij, en Willem onderstreepte dat nog weer eens dit weekend, is de werking van de Heilige Geest. De Ruach van God. De levensadem. We kunnen als kerken dit willen, we kunnen ons als christenen verbonden voelen, maar de levensadem van God zal het moeten bezielen. Er leven aan geven.

In de bijbel staat beschreven hoe één van de profeten een visioen kreeg en zag dat de dorre beenderen in een dal weer werden gerangschikt tot complete lichamen. Alle botten gingen op de juiste plaats liggen, er kwam spierweefsel op en huid. Dit alles door de woorden van de profeet. Het was op zich een wonder, maar... het waren lijken die in het dal lagen. Toen kwam de levensadem van God over die lijken en de dorre beenderen, die lijken geworden waren, kwamen tot leven en vormden zo een groot en machtig leger.

Ik hoop en bid dat wij ook tot een groot en machtig leger worden gevormd, vol met het vuur van de Heilige Geest. Dat Gods levensadem ons als kerken tot meer leven wekt. Dat mensen die de Heer niet kennen, of die de Heer de rug hebben toegekeerd, tot de erkenning komen dat zij Jezus nodig hebben in hun leven. Dat zij aan ons mogen zien dat wij "anders" zijn. Dat wij de zoete liefelijke geur van Jezus mogen verspreiden. Dat zij aan ons mogen zien dat wij een liefde hebben, die de wereld niet kent. Die liefde die al het verstand te boven gaat. De liefde waar de wereld naar op zoek is en die ze zo vaak op de verkeerde plaatsen en op de verkeerde manieren zoekt. Dat ze de liefde van de Heer mogen gaan ervaren. Dat Nederland op z'n kop zal staan. Dat er over geschreven zal worden. Dat wij een geweldige getuigenis voor de wereld hebben.

Daarvoor hebben we de Heilige Geest nodig. Daarvoor moeten wij weten wie Hij is. Wat Hij wil doen in onze levens. Daar is onderwijs voor nodig. De Heilige Geest kan er ook voor kiezen zichzelf openbaar te maken aan mensen op een heel bijzondere manier zodat hun leven op z'n kop wordt gezet. Maar vaak zullen we zelf op zoek moeten gaan. Het begint met een verlangen bij jezelf om meer van de Heilige Geest te mogen weten. Een verlangen om nog meer met Hem vervuld te worden.

Dit weekend hebben we kunnen horen wie de Heilige Geest is en hoe Hij werkt.

De Here Jezus is ongeveer drie jaar aan het werk geweest op deze aarde. Over deze periode lezen we telkens hetzelfde in de bijbel.

Jezus verkondigde het Koninkrijk. Hij genas de zieken. Hij dreef boze geesten uit. Je kunt dit zelf nalezen in de boeken Matheus, Marcus, Lucas en Johannes. Deze vier boeken staan in de bijbel.

Telkens lees je dit, keer op keer. In de drie jaar van Zijn leven is Hij naast het doen van wonderen en tekenen en het verkondigen van het Koninkrijk bezig de twaalf discipelen te trainen en toe te rusten. Ze mogen alles zien wat Hij doet. Er zijn wel meer discipelen. In de bijbel lees je over verschillende groepen van mensen die langer of korter met Hem optrekken.

Dan komt de tijd dat de Heer zijn discipelen gaat uitzenden. Hij zegt dan tegen ze dat ze dezelfde dingen zullen gaan doen als Hij en zelfs grotere... Maar Hij vertelt ze ook dat er een plaatsvervanger zal komen, de Heilige Geest. Ze mogen niets doen voordat ze de Heilige Geest hebben ontvangen. Ze moeten wachten. De Heilige Geest gaat verder waar Jezus moest stoppen. De Heilige Geest wil ons leren en toerusten. Hij wil ons troosten en bemoedigen. Zelfs vermanen als dat nodig is.

Als de Heilige Geest op de discipelen komt dan gebeurt er ook iets geweldigs. Duizenden mensen komen op één dag tot geloof. Daarna lees je in de bijbel dat ze verder gaan met het werk van Jezus. Ze verkondigen het Koninkrijk, ze drijven boze geesten uit en ze genezen zieken.

God wil nog steeds dat wij dit doen. Jezus wil dat wij Hem volgen. Ook hierin. Dat is weleens moeilijk. Soms hebben we het anders geleerd. Soms is ons verteld dat tekenen en wonderen die nu gebeuren van satan zijn. Daarmee doen we Jezus en de Heilige Geest onrecht.

Maar ook dit is niet nieuw. Toen de discipelen voor het eerst onder de kracht van de Heilige Geest kwamen vonden de kerkleiders van toen het ook maar niets. Toen werd ook al gezegd dat het iets van satan moest zijn. Niets nieuws onder de zon.

Hiermee zeg ik niet dat alles wat je ziet goed is. Je mag het toetsen aan Gods woord. Maar Jezus zegt heel duidelijk in Zijn woord dat wij zieken moeten genezen en boze geesten moeten uitdrijven. Er staat niet in Gods woord dat wij vóór de zieken moeten/mogen bidden. Dat laatste zie je veel. Dat er wordt gebeden voor de zieken. Het is niet verkeerd om voor de zieken te bidden, maar het is geen principe wat je in Gods woord tegenkomt. Jezus zegt: "Genees de zieken". Dat is een opdracht. En wat voor één.

Voor mij is dit allemaal ook een leerproces hoor. Ik heb heel wat moeten loslaten in mijn zoeken naar de waarheid hierin. Ook is onderwijs zo nodig, om te voorkomen dat wij in ons menszijn brokken maken en mensen beschadigen. Ook ik ben als kind opgegroeid in een kerk waarin de Heilige Geest als persoon niet werd verkondigd. God was/is een drie-eenheid. Dat leerde ik. De Heilige Geest kende ik als naam, niet om wie Hij is en wat Hij doet. Sinds ik Hem heb leren kennen is mijn leven zo veranderd. Wonderlijke dingen gebeuren.

Als je de Heilige Geest nog niet zo kent wil ik je uitdagen Hem te gaan zoeken. Hem te leren kennen. Zijn stem te leren verstaan. Weet je dat ik al heel lang de stem van de Heilige Geest heb gehoord, maar niet wist dat Hij het was? Nu ik weet dat Hij het is vind ik het minder moeilijk mijn verstand uit te schakelen. Mijn verstand vond het vaak niet logisch wat de Heilige Geest zei. Soms gebeurde het ook dat Hij wat zei, maar ik het niet deed omdat ik het niet zo stoer vond. Dat laatste heeft bij mij vaak te maken gehad met hoogmoed. Wat zou "men" wel niet denken of zeggen. Het kan zijn dat God je aan het snoeien is en dan moet je wel eens dingen doen, die lastig zijn. Niet onmogelijk, maar wel moeilijk.

In het Koninkrijk van God is alles omgekeerd. Koning Jezus kwam naar de wereld om te dienen. Hij werd mens. In de wereld willen mensen steeds meer macht en rijkdom, ze willen vaak als een God zijn.

In het Koninkrijk van God zal de sterke de zwakke dienen. In de wereld worden de zwakken vaak uitgebuid.

Nu herken ik de stem van de Heilige Geest. Het is vaak niet logisch wat Hij zegt, maar als je luistert naar Zijn stem en doet wat Hij zegt dan is de uitwerking vaak heel erg bijzonder. Ga je wonderen zien.

Als je Hem niet kent als persoon, maar Hem wel beter wilt leren kennen dan nodig ik je uit om op een rustige plek op je knieen te gaan en te vragen aan de Heilige Geest of Hij zich aan jou bekend wil maken. Weet, dat als je een kind van de Heer bent, de Heilige Geest al in je woont. In de bijbel kun je lezen dat niemand de naam van Here Jezus kan aanroepen/noemen dan door de Heilige Geest.

Ik had vandaag eigenlijk hele andere dingen willen schrijven. Dat komt een volgende keer. Ik wens iedereen toe te mogen weten wie de Heilige Geest is.

Het kan ook zijn dat je niet weet wie Jezus is. Bekijk dit filmpje dan eens...



Belangrijk is dan dat je een verlangen hebt om Hem te leren kennen. Daarvoor kun je hier eens kijken. Wel even aanmelden, maar er zijn geen kosten aan verbonden.

Je mag eerst de Here Jezus vragen om in je leven te komen. Dat kun je heel eenvoudig doen. Belangrijk is dat je weet dat je Hem eigenlijk nodig hebt in je leven. Dan kun je tegen Hem zeggen. Here Jezus ik heb U nodig. Zonder U kan ik niet leven. Wilt u vergeven dat ik al die tijd zonder U heb geleefd en dingen heb gedaan die U nooit zou doen. Ik geloof dat U voor mij gestorven bent. Dat U van mij houdt. Dat al die verkeerde dingen die ik deed voor U niet tellen. Ik geloof dat u weer levend bent geworden. Dat de dood U niet kon vasthouden. Dat ik daardoor voor eeuwig met U mag leven. Dank U wel voor dat grote wonder. In Jezus naam. Amen.

Wonderlijk toch...

Wonderlijk toch hoe God je leven leidt en je in contact brengt met mensen. Sinds een week of twee heb ik contact gekregen met een hele lieve vrouw, Jeanne. We zijn allebei wel eens op hetzelfde prikbord op Internet te vinden.

Een week of twee geleden werd het Jeanne even allemaal te veel en heeft ze dat gedeeld op het prikbord. Ik heb gereageerd en ben met haar blijven mailen. Een heel leuk contact. Al snel kwamen we er achter dat we allebei kinderen van de Heer zijn. En dat geeft meteen zoveel meer diepgang.

We mailen elkaar bijna dagelijks. Jeanne heeft door veelvuldig medicijngebruik een medicijnvergiftiging opgelopen en moet nu afbouwen. Dat is geen pretje en valt ook niet altijd mee. Ik wil jullie dan ook vragen om voor haar te bidden. Dat het lichamelijk afkicken voorspoedig mag verlopen, maar ook dat de nachtmerries weg mogen blijven.

Het blijkt dat de lijntjes tussen ons op dit moment erg met elkaar verweven zijn.

Op datzelfde prikbord deed Sonnja een oproep. Sonnja maakt al een poos stoffenbeertjes om weg te geven aan kinderen die in armoede leven. Een beetje zon in hun leven. Nu blijkt dat bijna geen enkele grote organisatie geinteresseerd is, ondanks het feit dat zij zelf ook voor de verzendkosten zorgt. In haar oproep vroeg ze ons om organisaties door te geven die mogelijk wel geinteresseerd zouden zijn. Jeanne en ik hebben allebei Sonnja geholpen haar beertjes bij een goede organisatie te krijgen. Via Jeanne gaan er 500 beertjes naar India. Ik heb mogen bemiddelen zodat er via Pan de Vida 100 beertjes naar Peru gaan. En Sonnja... die is er helemaal blij mee.

Ik heb geprobeert beertjes naar Curacao te krijgen maar via het door mij gebruikte kontakt is dat niet gelukt. Nu kijken of het op een andere manier kan. Als iemand dit leest en mogelijkheden ziet dan hoor ik het graag...

De beertjes die naar India gaan is ook al weer zo wonderlijk. Want... TRIN (Touch, Reach and Impact the Nations) is daar om heel krachtig het evangelie te vertellen, mensen komen er massaal tot geloof en zieken genezen. Wat dacht je van een evangelisatiebijeenkomst met 40.000 man. Nee, ik heb geen nulletje teveel gebruikt. Vandaar de punt zodat je zeker weet dat het klopt. VEERTIGDUIZEND man. Hoe ik dat allemaal weet. Ja... via Jeanne dus. Zij ontvangt elke dag een mail met het dagverslag van Willem Ouweneel. Hij is mee met de organisatie. Ook wel weer bijzonder want Willem kennen wij van de opleiding van onze jongste dochter en via de conferenties die wij bezoeken. Zonder Jeanne zou ik niets horen over deze zendingsreis in India. Wil je ook meer te weten komen over wat daar gebeurt kijk dan even hier. Je moet helemaal naar beneden scrollen om naar andere verslagen van dezelfde reis te kunnen.

En weet je wat ik nu zo bijzonder vind in de ontmoeting met Jeanne? Nog geen jaar geleden hebben we schuin tegenover elkaar gezeten op een ontmoetingsdag van datzelfde prikbord. Niet wetende wat we nu weten. Wonderlijk toch...