Het aftellen begint...

Het aftellen begint. Nog een kleine 14 dagen en ons meisje komt weer terug naar Nederland. Wat onwerkelijk. Het is bijna niet te vatten dat we haar weer in levende lijve gaan zien. Wat zal er veel te kijken zijn, te knuffelen, te praten... ALLES wil ik weten. Hoe, wat, waar... Het arme kind.

Ze heeft nu twee weken vakantie voor de boeg. Afscheid nemen van het eiland. En hoe doe je dat? Waar ga je nog een keer naar toe?

Deze periode van afscheid nemen zal niet makkelijk zijn. Al die mensen die je in korte tijd zo dierbaar zijn geworden weer te verlaten. De periode dat je daar bent is heftig en maakt het kontakt met de mensen ook heftig. In korte tijd gebeurt er zo veel. Ons helpt het onze zorg om haar uit te spreken naar God toe. Hij die ook Marjolein geschapen heeft, weet zo goed wat zij nodig heeft. Dat geeft ons rust. Te weten dat zij haar kracht ook zoekt bij Hem.

Peter is op dit moment even een kaartje voor haar aan het wegbrengen. Nee... niet posten, maar wegbrengen. Naar onze zwager. Hij vertrekt morgen voor zaken naar Curacao. En een kaartje meenemen voor zijn nichtje wil hij wel. Nu alleen nog zien dat hij een plekje vrij kan maken in zijn overvolle agenda. Wij weten als geen ander dat de tijd daar je door de vingers glipt. Dus als het niet lukt, no hard feelings hoor Marcel.

Curacao, voor ons een hele bijzondere ervaring. Gisteren was er een documentaire over Krusade op Bonaire. Krusada is een organisatie die hulp biedt aan verslaafden. De beelden waren zo herkenbaar. Ik werd overmand door heimwee. Vreemd om dat bij jezelf gewaar te worden. Heimwee naar een land wat nooit jou keuze zou zijn geweest om naar toe te gaan. Bijzonder en bizar tegelijkertijd.