Bijzondere ontmoeting...

Donderdag was een bijzonder moment voor mij. Reden om toch verder te gaan met dit blog. Een onverwachte ontmoeting. Niet verwacht en daarom misschien wel zo indrukwekkend.

Zo bijzonder en speciaal, bijna niet te geloven. Een ontmoeting, een herkenning. Samen delen wat heel dierbaar is. Bemoedigd worden en weten... dit had ik net nodig. Wat bijzonder dat God mij ziet en weet wat ik nodig heb. En dat ook herkennen bij de ander...

Elke keer weer kan ik er stil van worden als zoiets gebeurd. Terwijl ik weet dat bij Hem niets onmogelijk is. Hij die zieken genas en doden weer tot leven riep. Zou iets te wonderlijk zijn voor Hem...

Een frisse start...

Vandaag een frisse start met dit blog. Hoe dat zo kwam? Nou... door het horen van een geweldig lied.

Ik was vanmorgen wat aan het zoeken op het internet en kwam op de site van Paulette Install. Daar stond een geweldige lied O taste and see, that the LORD is good.



O taste and see,
That the Lord is good.
O taste and see,
That the Lord is good to me.

You've turned my mourning into dancing.
Put off my rags and clothed me with gladness.
And I will arise and I will praise you.
I'll sing and not be silent.

O Lord, My God,
I will give thanks to you forever.
O Lord, My God,
I will give thanks to you.

For You are good,
yes You are good,
for You are good.

Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar ik werd er op een bijzondere manier door geraakt.

Nu dus een nieuwe start voor dit weblog. Ik heb nog geen idee hoe dit blog zich verder gaat ontwikkelen. Wel heb ik er héééééél veel zin in om hier regelmatig wat van mij te laten horen.

Even een blogpauze...

Niemand heeft gereageerd op de giveaway. Verrassend. Op mijn "werelds" blog had ik vorig jaar dezelfde giveaway en daar heb ik toch wat mensen blij kunnen maken met het boek.

Dit gegeven zet mij wel aan het denken. Ik loop al even rond met de vraag of ik wel verder moet met dit blog? Is dit de manier waarop ik wil communiceren?

Voorlopig komt er dus even een blogpauze. Misschien dus een definitief stoppen met dit blog in de huidige opzet. Hmmm... daar ga ik maar eens even op broeden...

Van uitstel...

De paasdagen zijn al weer voorbij. Wij hebben goede dagen met elkaar gehad. Paasmorgen is voor ons het begin van een echte feestdag. 's Morgens een dienst bijwonen. Heerlijk met elkaar liederen zingen over de opstanding van Jezus. Want dat maakt deze dag voor ons zo bijzonder.

Wij vieren met pasen dat Jezus voor ons onze zonde heeft gedragen en de straf, die wij verdient hebben, de dood, heeft overwonnen. Op paasmorgen vieren wij dat Hij is opgestaan uit de doden. En dat wij met Hem het eeuwige leven ontvangen als wij erkennen dat Hij de Zoon van God is en Hij in onze plaats de straf gedragen heeft.


Misschien is het allemaal een beetje moeilijk te begrijpen zo. Laat ik een ander voorbeeld noemen. Stel je zit terecht in de dodencel. Er is geen sprake van een rechterlijke dwaling. Stel dat er iemand naar je toe komt die zegt: "Wil je met mij van plaats verwisselen? Ik ga in de dodencel zitten en zal in jou plaats het vonnis ondergaan. En jij mag dan in mijn plaats mijn leven in vrijheid, buiten de gevangenispoorten, gaan leiden."

Jezus vraagt dit vandaag nog steeds aan de mensen. Ook aan jou. Zullen wij van plaats verwisselen? Ik draag jou straf en jij mag Mijn vrijheid ontvangen. Dat wil Hij omdat Hij zo vreselijk veel van jou houdt!

Sommige mensen denken aan God als een straffende God, die het fijn vindt om mensen telkens weer te herinneren aan hun tekortkomingen en de dingen die zij verkeerd hebben gedaan in hun leven. Maar Jezus zegt van zichzelf dat Hij niet naar de wereld gekomen is om te oordelen, maar om Zelf geoordeeld te worden. Daar spreekt zoveel liefde uit voor ons.

Jezus is ook niet om het leven gebracht, zoals veel mensen denken. Dan zou het Hem allemaal maar zijn overkomen. Nee, Hij was zo machtig. Als Hij het gewild had, had Hij zo van het kruis kunnen komen. Maar dan was Gods plan om de mensen te redden op niets uitgelopen. Dan hadden we allemaal zelf in die dodencel moeten blijven zitten. Het was Gods plan dat Zijn enige Zoon in onze plaats zou sterven zodat wij voor altijd zouden mogen leven. Niet Mijn wil geschiedde, maar Uw wil zegt Jezus, dat kunnen wij lezen in de bijbel. Jezus heeft zelf Zijn leven afgelegd. Vader, in Uw handen beveel ik Mijn Geest zegt Hij als Hij aan het kruis hangt. Ook daar spreekt zoveel liefde uit van Jezus voor de mensen.


In het boek "Het wonder van het kruis", geschreven door Wilkin van de Kamp, kun je nog veel meer lezen over de laatste achttien uren voor de kruisiging van Jezus . Hoe belangrijk die zijn geweest. Maar ook de betekenis van Zijn opstanding op de derde dag. Wil jij hier meer over weten, laat dan een berichtje achter. Het zou leuk zijn als je er een motivatie bij kunt geven, maar dat is niet noodzakelijk.

Wij willen namelijk graag een GIVEAWAY organiseren. Dat betekent dat wij onder de inzendingen een paar mensen het boek gratis gaan toesturen. Wie weet ben jij één van de gelukkige. Rond 20 april worden eventuele winnaars bekend gemaakt.

Na de dienst hebben Peter en ik samen voor een uitgebreide koffietafel met de meiden gezorgd. Op paasmorgen krijgen de meiden elk jaar een chocolade hazenpaartje. Het heeft niets met pasen te maken maar is voor ons een leuke familietraditie geworden.


En nog steeds zijn ze te verkrijgen. Het was al met al erg gezellig en we hebben heerlijk gekletst met z'n allen.

Later op de middag nog heerlijk gegourmet. Dan mag het ook rustig langer duren dan normaal. Heerlijk om zo naar elkaar te luisteren en samen te zijn.

Aan het begin van de avond hebben wij onze oudste uitgezwaaid. Over een paar weken komt ze weer thuis.

Dinsdag en woensdag waren drukke dagen. Donderdag zou ik in het huis bezig, maar ik had honderd-en-één uitvluchten om wat anders te doen. Tja... dat heb ik geweten.

Donderdagnacht de hele nacht behoorlijk last van mijn maag en heel slecht geslapen. 's Morgens er weer vroeg uit want het ontmoetingscentrum stond op het programma. Maar goed en wel uit bed liep het zweet mij al over de rug. Met moeite en appel geraspt en gegeten. Toch maar op de fiets er naar toe. Als ik heel rustig zou fietsen moest het toch wel lukken. Dat ging allemaal goed. Maar wat was ik moe en beroerd. Tot mijn opluchting had mijn "collega" iemand meegenomen die dag. Een logeetje die voor zes weken bij haar vakantie komt houden. Een meisje dat in Siberie zorgt voor tieners die wees zijn en op straat komen te staan omdat er van overheidswege geen opvang meer voor hen is. Het was erg leuk om haar te ontmoeten, maar ik had er meer van genoten als mijn lijf niet zo had tegen gewerkt.

Tegen twaalven toch maar eerder naar huis gegaan. Heerlijk in mijn mand gedoken en praktisch geslapen tot de volgende ochtend half negen.

Gisteren ook nog de hele dag in pyama op de bank gehangen. Maar ja. Het huis was dus nog steeds niet gedaan. Manlief was gisteren druk met boodschappen halen en allerlei andere dingen die ook belangrijk waren. Hij vroeg wel telkens of hij wat kon doen... de schat...maar het leek wel of er naast mijn maag ook iets niet helemaal goed was met mijn lieve hersentjes. Het denken ging erg moeizaam. Dus... dat maar zo veel mogelijk gelaten.

Vandaag ben ik maar begonnen met de strijk weg te werken. En toen vond mijn lichaam het welletjes. Eigenlijk moet ik even gaan slapen, maar ik heb geen zin om vervolgens vannacht een poos wakker te liggen. Dus... tegen beter weten in zit ik nu achter de "cump" wat te tikken en wat mailtjes af te handelen...

Manlief is begonnen met de lasagneschotel. Een paar hapjes ga ik toch echt wel proberen. En het huis... ach het hoeft niet altijd spik en span te zijn... toch???

Het blijft druk...

Het blijft druk. De afgelopen maand had ik naast de gebruikelijke dingen ook het Ontmoetingscentrum dat de nodige tijd en aandacht vroeg. Wat duidelijk is geworden dat het ontmoetingscentrum niet mijn ding is. Dit heeft vooral te maken met mijn eigen verwachtingen. De nadruk ligt op het horeca gebeuren. Daar heb ik niets mee. Laat mij maar één op één met iemand in gesprek zijn. Een luisterend oor. Nog een maand draai ik mee. Dan stopt dit avontuur.

Het was niet voor niets. Voor een zelfgemaakte cappuccino draai ik mijn hand niet meer om. Of wat te denken van een cafe latte. Netjes in drie laagjes. Ik heb zowaar met een magnetron gewerkt. Want ja... dat hebben wij thuis niet. Geen plek voor en omdat ik hem niet mis denk ik ook niet dat ik er één nodig heb.

Dit weekend is het ontmoetinscentrum gesloten. Vanmorgen heb ik dus heerlijk uitgeslapen. De hele week was het vroeg op. Niet erg. Maar een ochtendje geen wekker te hoeven zetten is een luxe. Rond de klok van negen zat ik beneden heerlijk te genieten van een kop koffie en had ik weer eens tijd om wat bij te lezen.

De zon schijnt heerlijk. Zo snel even door het huis vliegen en dan kijken of ik nog even een uurtje buiten kan zijn. De meiden zijn vandaag allebei thuis. Annemarie heeft een extra vrije dag genomen. Maandag vaart het schip voor drieenhalve week uit. Deze week hebben ze ook al twee dagen gevaren. Alles ter voorbereiding op het vertrek naar Somalie. Marjolein heeft ook geen school. Peter is vanmiddag vrij. Gezellig.

Twee weken geleden kreeg Peter weer bericht dat hij langer mag blijven op zijn huidige werkplek. Zoals het er nu uit ziet stopt het eind april. Wat is God toch goed dat Hij zo voor ons zorgt. Peter is straks meer dan een jaar aan het werk. We zien uit naar wat er allemaal komen gaat.

Het bevrijdingspastoraat vraagt ook weer wat minder tijd. Vanaf komende week begeleidt ik nog één confident. Ik zie dan ook uit naar waar ik straks mijn tijd aan mag gaan besteden. Na de zomer beginnen we weer met een nieuwe groep.

Iedereen heel gezegende paasdagen toegewenst.

JEZUS LEEFT!

Wandeltheater Dolorosa...

Met Pasen zal het "Wandeltheater Dolorosa" opnieuw plaatsvinden met optredens op zaterdag 3 april en zondag 4 april in de Bergkerk van Deventer.

Het thema is de opstanding van Jezus.


Wil je meer weten , kijk dan even hier. Je kunt hier ook foto's van voorgaande jaren bekijken.

Drukke weken...

Momenteel zijn het drukke weken... Ze vliegen voorbij. Er gebeurt zoveel dat ik niet eens goed weet waar te beginnen.

Laat ik maar beginnen met datgene wat voor ons een grote verandering betekent. Sinds 1 maart maken wij geen deel meer uit van een gemeente. In januari liet God ons zien dat we onze vertrouwde gemeente los mochten laten. Dat is heel wat na bijna 25 jaar deel uit te hebben gemaakt van die gemeente. Heel bijzonder was dat op onze "laatste" zondag onze oud-voorganger voorging in de dienst. Wij zijn allebei door hem gedoopt en ons huwelijk is toen ook alsnog door hem ingezegend. Echt zo'n knipoog van God wat voor ons heel speciaal was. Als we op die 25 jaar terugzien dan is er heel veel om dankbaar voor te zijn.

Verder ben ik vorige week als vrijwilliger begonnen in een ontmoetingscentrum. Het is nog echt pionieren. Twee dagen in de week, tijdens de markt, zijn wij geopend. Hier is nog veel meer over te vertellen maar dat komt hopelijk een andere keer.

Ik als gastvrouw...

Gisteren heb ik wat unieks meegemaakt. Ik zou éénmalig voor vrienden hun jongerencentrum runnen als gastvrouw. Het Centrum was voor een dag gehuurd door een cameraploeg. Ze zouden in de kelder opnames maken. Het gaat om een nieuw tv-programma "Bureau voor Grote Vragen". In dit programma zijn kinderen met elkaar in gesprek en gaan ze op zoek naar antwoorden op vragen over onderwerpen waar wij als volwassenen ook mee kunnen rondlopen. Bijvoorbeeld over pesten maar ook over de dood.

Om half negen 's ochtends kwam ik aangefietst en de mannen van de crew stonden al te wachten. Terwijl zij de boel beneden aan het opbouwen waren zorgde ik ervoor dat de koffie klaar stond. Ondertussen even wat lekkers voor bij de koffie gehaald, wat te drinken voor de kids en al wat boodschappen voor de lunch.

Tegen kwart over negen stond de eerste ouder op de stoep met drie kids bij zich. Eén deed mee aan de opnames. Met de anderen zou hij een dagje in de stad en omgeving doorbrengen.

Vrij snel daarna kwamen de andere drie ouders ook binnen gedruppelt. Het was een gezellige bedoening. Iedereen werd voorzien van wat drinken. De cake en koek vond gretig aftrek. Daarna móest iedereen natuurlijk even beneden kijken waar de opnames zouden zijn. Daarna gingen de ouders weg.

De kinderen kregen een korte uitleg over het doel van de opnames van die dag. Wat er van ze verwacht werd en wat ze juist niet moesten doen. Het was heel mooi om dat op een afstandje te volgen en te horen. De kinderen hadden al eens met elkaar en met de producer kennis gemaakt waardoor het ijs behoorlijk gebroken was. Ze konden niet wachten om te beginnen.

Terwijl zij beneden begonnen met de eerste opnameronde ruimde ik boven alles op en ging op pad voor een tweede ronde boodschappen doen. Broodjes bij Bakker Bart.

Vervolgens op weg naar de Jumbo. Daar was ik nog nooit geweest. Wat een ruime winkel. Het was wel even zoeken maar ik heb alles gevonden. Toen terug naar het jongerencentrum. Heerlijk op mijn gemak de lunch voorbereid. Op mijn tenen lopend, want stel je voor dat door mij de opnames over moeten. Daar moet je toch niet aan denken...

Precies op tijd stond alles klaar. Het hele spul kwam boven en ik ben even heerlijk de stad ingelopen. Op zich had ik erbij mogen blijven en zelfs mee kunnen eten, maar vond het beter om ze met z'n achten alleen te laten.

Vlak voordat ze weer zouden beginnen met opnames draaien ben ik terug gegaan. Weer alles aan kant gemaakt. De spullen voor de middag klaar gezet. Daarna naar huis. Tegen half vijf zou ik weer terug zijn.

Thuisgekomen merkte ik pas hoe moe ik was. 'k Had van half negen tot twee uur alleen maar gestaan of gelopen.

Er stond nog een aflevering van Midsummer Murders te wachten om bekeken te worden. Dat zou net kunnen voordat ik weer terug moest naar de stad.

Uiteindelijk hoefde ik pas een uur later dan gepland terug te zijn. Het was erg uitgelopen. Dus maar eerst het avondeten voorbereid. Peter was keurig op tijd thuis, dus we konden vroeg eten. Daarna zijn we samen naar de stad gereden.

Binnen drie kwartier was alles opgeruimd en konden we het pand afsluiten. De rest van de avond heb ik alleen nog maar op de bank gezeten. Erg moe, maar ook erg voldaan.

Ben je nieuwsgierig naar het programma en wil je weten wanneer het programma wordt uitgezonden? Ik geloof in de week voor Pasen. Om half twaalf. En de zaterdag voor Pasen is er geloof ik een herhaling. Gewoon goed kijken in je programmablad of op internet zoeken. Dus onthoud... "Bureau voor Grote Vragen" uitgezonden door RKK. Ik ga zeker kijken.

Een heerlijke winterdag...

Vandaag is het een heerlijke winterdag. Heerlijk uitgeslapen liep ik halverwege de ochtend naar beneden. Het zonlicht straalde mij tegemoet, zelfs door de gordijnen heen. Deze werden snel open geschoven. De sneeuw reflecteert het zonlicht waardoor het zo onvoorstelbaar helder is buiten. Het zonlicht doet bijna zeer aan de ogen.

Vanmiddag moet ik op de fiets naar de stad en ik kan me daar nu al op verheugen. Lekker buiten een frisse neus halen en even mijn hoofd flink laten uitwaaien.

Vanochtend zou ik eigenlijk naar Hall, waar Bep haar Atelier heeft. Daar is op dit moment een gezellige Bee aan de gang.


Voor de niet handwerkers onder jullie. Het fenomeen is eigenlijk al heel oud. Ik kan me herinneringen verhalen gehoord te hebben over de pioniers in Amerika die vaak op zondag of andere momenten bij elkaar kwamen. De mannen gingen vaak fysiek aan de slag. De vrouwen gebruikten de tijd om bijzondere gebeurtenissen uit te wisselen en ondertussen waren hun handen bezig om te breien, te naaien en wat al niet meer.

Nu komen er nog steeds groepen vrouwen bij elkaar. Samen aan de slag is altijd gezelliger dan alleen thuis. Naast het samen werken aan je eigen project wordt tussendoor vaak heel wat lief en leed gedeeld.

Nou goed, ik zou dus naar de Bee in Hall. Manlief had netjes in zijn agenda geschreven dat hij deze week dus twee dagen op de fiets naar Apeldoorn zou gaan. Op zo'n dag fietst hij zeker 50 km. Tot voor kort deed hij dat meerdere keren in de week. Maar dat begon toch zijn tol te vragen. Eind vorig jaar gaat Peter daarom braaf met de auto behalve de dinsdag. Deze dinsdag is zijn vaste fietsdag. Zodat ik vrijwilligerswerk kan doen in een plaatsje bij ons in de buurt.

Maar... gisteravond... repte hij er met geen woord over. Hij was het vergeten. Nu had ik natuurlijk kunnen zeggen dat ik auto nodig had. En, Peter kennende, zou hij die met veel liefde voor mij laten staan.

Maar zeg nu zelf. Wat is belangrijker? Ik gezellige met een heel stel dames in de gezellige keuken bij Bep. Genietend van het samenzijn, de gesprekken, de winkel van Bep en al die leuke frutsels die door haar zijn gemaakt.


Of een man die heerlijk een uurtje langer kan genieten van zijn hoog nodige rust? Die lekker uitgerust straks weer heerlijk op tijd thuiskomt?

De gezellige ochtenden bij Bep die gaan voorlopig nog wel door. Volgende maand heb ik een nieuwe kans!

Een bol wol en een lege doos...

Gisteren kwam ik een hilarisch filmpje tegen. Het gaat over de verschillen tussen de hersenen van mannen en vrouwen.

Dit filmpje niet zonder een gezonde doses humor bekijken. Ik heb in ieder geval erg gelachen.



Deze hilarische seminar van Mark Gungor heet Laugh your way to a better marriage.

De morgenstond heeft...

Vanmorgen was ik al vroeg wakker. De morgenstond heeft goud in de mond. Een beetje een vreemde uitspraak maar voor mij vanmorgen een realiteit. Beneden gekomen ging de TV aan. Op Family 7 waren een tweetal bijbelstudies.

Een van Eurospirit. Daar sprak een zekere Coen van Dalen over leiderschap. Heel mooi hoe hij het verschil aangaf tussen het opnemen van je leiderschap en het innemen van een positie.

Vaak nemen mensen een positie in zonder het daarbij behorende leiderschap te hebben opgenomen of ontvangen. Dat zorgt voor vervelende situatie. Als christenen wordt ons gevraagd ons leiderschap op ons te nemen. Als je dan leiderschap op je neemt moet je wel weten wat je gebied is. Waarover neem je je leiderschap in. Waar ben jij verantwoordelijk voor.

Je kunt leiderschap hebben over:
* Je gezin
* Je gemeente
* Je stad (spreker is raadslid)
* Je bediening
* Etc.

Vaak wil je een bepaalde positie innemen. Maar als je je leiderschap op je neemt en doet wat Jezus deed dan zal Hij je vanzelf de daarbij behorende positie geven. Het is niet reeel om te verwachten dat God mij leiderschap zal geven over een groep mensen als ik in mijn eigen gezin geen goed leiderschap laat zien. Wat een brokken zouden er van komen als dat wel gebeurde.

De tekst die mij het meest bij is gebleven is de tekst waarin staat dat Jezus tot de discipelen zegt. Jullie zullen zelfs grotere wonderen doen dan Ik.

Coen benadrukte dat hier staat "grotere" en geen "andere". Jezus deed alles na wat Hij de Vader had zien doen. Zo mogen wij alles van Jezus leren en Hem nadoen. Geen andere dingen dan Hij deed, maar wel grotere.

Soms kan ik verlangen naar die grote dingen. Maar we mogen trouw zijn en blijven eerst in de kleine dingen. Om te leren wat het betekent om Jezus te volgen. Om ons te laten vormen door Hem. Dit gevormd worden is niet altijd makkelijk. Maar wel noodzakelijk als we steeds meer op Hem willen gaan lijken.

God als Trooster ...

Daarna kwam er een bijbelstudie die God liet zien als Trooster. Ieder mens komt in het leven situaties tegen dat hij of zij troost en bemoediging nodig heeft. Tot wie richt je je dan in zo'n situatie?

Spreker Charles Stanley, van In Touch Ministries, liet ons Jesaja 40 lezen. Boven dit hoofdstuk heb ik geschreven: God mijn trooster. In het eerste gedeelte wordt de komst van Jezus aangekondigd. In vers 11 staat "Hij zal als een herder Zijn kudde weiden, in Zijn arm de lammeren vergaderen en in zijn schoot dragen; de zogenden zal Hij zachtkens leiden.

Daarna komt een gedeelte waarin Gods grootheid en almacht wordt beschreven. Gods grootheid tegen onze nietigheid. Kijk op een heldere avond maar eens naar de sterrenhemel. Wie komt daar niet van onder de indruk.

Als je vraagt waar woont God, dan zullen de meeste mensen antwoorden, in de hemel. En dat is helemaal juist. Maar... die grote God, die wil ook in je hart wonen. Die woont in mijn hart. Onbegrijpbaar voor ons verstand, maar zo waar.

"Zijn Geest getuigt met mijn geest dat ik een kind van Hem ben". Dit kun je lezen in Romeinen 8:16.

En dan het getuigenis in vers 28 tot 31:
"Een eeuwig God is de Here, Schepper van de einden der aarde. Hij wordt noch moede noch mat, zijn verstand is niet te doorgronden.

Hij geeft de moede kracht en de machteloze vermeerdert Hij sterkte...

... maar wie de Here verwachten, putten nieuwe kracht; zij varen op met vleugelen als arenden; zij lopen maar worden niet moede; zij wandelen maar worden niet mat."

In alle omstandigheden, in alle tegenslagen mogen we naar God toe gaan. Hij wil ons troosten. Hij wil ons bemoedigen. Zodat we door Hem nieuwe kracht mogen putten. Zodat onze ziel vertroost mag worden door Zijn overvloedige liefde. En die liefde mogen wij beantwoorden en uitdelen aan de wereld om ons heen.

In hoofdstuk 41 heb ik zelf nog een heel bemoedigende tekst gevonden in vers 10:
"...want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met mijn heilrijke rechterhand."

Van dit laatste ben ik zo afhankelijk. Dat God mij sterkt en helpt en ondersteunt. Dwars door situaties en omstandigheden heen.

Geweldig hoe deze twee bijbelstudies, door twee totaal verschillende mensen uitgesproken, zo op elkaar aansluiten en vooral mij bemoedigd hebben.

Onverwachte ieniemienie familiereunie...

Vorige week vrijdag was de informatieavond voor de nieuwe stellen die de Marriage Course willen gaan volgen. Zo'n laatste dag van de week en dan ook nog 's avonds ben ik, als een echt ochtendmens, niet altijd even "scherp".

Op een gegeven moment ging de deur open en een stel kwam binnengewandeld. Zij deed mij erg aan een nichtje van mij denken. Maar die woont in een plaats een eindje verder op. Groot was dan ook de verrassing toen bleek dat zij het toch werkelijk was. Zo leuk.

Nu moet je weten dat ik een echt familiemens ben. De bloedband in de familie van mijn moeders kant is heel sterk. In totaal heb ik zo'n 25 neefjes en nichtjes van die kant. Als één van de oudste (de derde) heb ik aan de meeste wel herinneringen.

Door die sterke familieband kan het maar zo zijn dat ik iemand jaren niet zie, maar als we elkaar ontmoeten dan is het meteen vertrouwd. Er volgde dan ook een uitbundige ontmoeting. Alsof er helemaal geen jaren tussen hebben gezeten. Heel kort hebben Peter en ik verteld wat wij zo geweldig vonden aan de opzet van cursus. Hoe heerlijk het is dat je niets hoeft te delen in de groep maar alles met elkaar kunt bespreken. Waarbij je altijd terug kunt vallen op de stellen die de avonden verzorgen.

Opgelucht haalde mijn nicht adem toen ze hoorde dat er dus geen groepsessies waren. Dat is denk ik ook de kracht van de hele Marriage Course.

Daarnaast was er natuurlijk nog genoeg bij te kletsen en herinneringen op te halen. We namen afscheid van elkaar met de woorden elkaar snel eens te bellen. De ervaring leert dat het daar vaak niet van komt. Maar deze laatste avond was voor mij wel extra bijzonder.

Belangrijke lessen...

In mijn vorige bericht schreef ik: "Als God aan het roer van je levenschip staat is het altijd verrassend waar je naar toe wordt gebracht of wat je allemaal tegen komt onderweg."

Als ik terug kijk op de laatste twee maanden zijn er weer wonderlijke dingen gebeurt. Pas sinds een week zie ik zelf het verband en dus... tijd voor een nieuw bericht. Vooral om te getuigen van Gods liefde, wijsheid en zorg.

Ik had al verteld dat Peter net voor de kerst te horen had gekregen dat zijn contract weer met minimaal twee maanden was verlengd.

Wat ik nog niet hier heb verteld, waren de lessen die ik weer heb mogen leren.

Begin december kwam Peter met het bericht thuis dat dit echt de laatste maand was als uitzendkracht op zijn huidige werkplek. Was ik hier in september nog heel rustig onder, dat kun je hier lezen, nu kwam er een soort onrust in mij. Misschien was het wijs als ik ook op zoek ging naar een betaalde baan. En wat dan? En voor hoeveel uur? In plaats dat dit mij rust bracht werd ik alleen maar onrustiger. Totdat God liet zien dat ik Zijn plaats aan het innemen was aan het roer van mijn levenschip. Ik was bezig mijn eigen koers te bepalen in plaats van Hem de koers te laten bepalen. Mijn eigen "schijn" zekerheden aan het zoeken in plaats van te vertrouwen dat God weet wat het beste is.

Nu is er niets mis met het zoeken naar een betaalde baan, maar in mijn geval lag het anders. Ik vertrouwde daar meer op dan op God en Zijn plan met mijn leven. En dat terwijl ik God had gezegd dat Hij voortaan mocht bepalen wat ik zou doen en waar. Toen ik dit ontdekte heb ik God om vergeving gevraagd en mij hiervan afgekeerd. Ik kreeg weer rust en een paar dagen daarna kwam Peter thuis met het bericht dat hij dus weer mocht blijven.

Peter zijn huidige baan is voor ons een groot wonder. Al met al is Peter straks een jaar aan het werk geweest. Maar in plaats dat God meteen voor een jaarcontract zorgt mochten wij het afgelopen jaar leren wat het betekent op Hem te vertrouwen. We ervaren allebei dat Peter deze baan uit Zijn handen heeft ontvangen. En telkens werd er van ons gevraagd te vertrouwen en te wachten. Na zijn sollicitatie heeft Peter weken moeten wachten totdat hij te horen kreeg dat hij kon beginnen. Ik weet nog dat wij bijna begonnen te twijfelen of wij Gods stem wel goed hadden verstaan. En juist op dat moment kwam het bericht dat hij mocht beginnen. De verlengingen van het contract zijn telkens pas op het laatste moment gekomen. Wij hebben nu geleerd dat als God deuren opent, wij ze niet moeten sluiten. Voor ons een belangrijke les. Als God deze deur sluit zal Hij ook een andere openen. Welke dat zal zijn? Wij hebben geen idee, maar Hij weet het wel!

Maar er is nog een les die ik heb geleerd. Ik hoefde dus niet op zoek naar een betaalde baan, maar wat dan wel. De bijbelstudies van het team voor bevrijding en herstel waren al weer even afgelopen en de gesprekken met de confidenten (mensen die een hulpvraag hebben) waren nog niet gestart. Ik had dus tijd over en wat moest ik daarmee? Als ik dan niet naar betaald werk hoefde om te kijken wat dan wel? Ik heb God mijn verlangen om meer dienstbaar te zijn voorgelegd. Ik heb Hem gevraagd om mijn dagen dan ook nuttig te laten gebruiken.

Begin januari kwam ik iemand tegen die vroeg of zij mij mocht bellen. Nu is geduld niet echt mijn sterkste kant. Toch heeft het bijna twee weken geduurd voordat we een afspraak hadden gemaakt. Gods timing was weer eens perfect. Zij kwam langs op een moment dat ik echt een bemoediging nodig had. Zo liefdevol is God. Het was goed om samen te zijn. Meer dan 20 jaar geleden waren zij en haar man lid van onze gemeente en toen zijn onze wegen uit elkaar gegaan. Er was dus genoeg bij te praten. Daarnaast had zij een heel duidelijke vraag.

Samen met haar man geven zij leiding aan een jongerencentrum bij ons in de stad. Het pand ligt prachtig in het centrum. Samen met anderen hebben zij visie om dit pand te gaan gebruiken voor verschillende activiteiten. Eén van die activiteiten is om dit jaar te starten met een ontmoetingscentrum. En zij dacht dat God haar had gezegd mij te vragen om haar te gaan helpen.

Ik raakte erg ontroerd door deze vraag. Voor onze plannen om naar Curacao te gaan hebben wij plannen gehad om zoiets in een wijk in onze woonplaats op te zetten. Het is toen niet doorgegaan en Curacao kwam in beeld.

Na onze terugkomst heb ik heel sterk het verlangen gekregen om "ergens" een plek te hebben waar mensen naar toe kunnen die behoefte hebben aan een luisterend oor. En nu... zat deze lieve zus daar en vroeg mij iets te doen wat ik heel graag wou.

Voor haar een bevestiging dat het werk door kon gaan. Voor mij een bevestiging dat het nu de tijd is om hier mee aan de slag te gaan. De les voor mij was Gods timing is de beste.

In maart gaan wij van start. De eerste tijd zal vooral een try-out zijn. Er zal nog veel te leren en te ontdekken zijn. Wel staan we er allebei op dezelfde manier in. Wij zijn beschikbaar maar God zal het werk moeten doen. Als ik kijk naar wat er allemaal moet gebeuren en hoe dan heb ik de neiging om te denken... Heer ik kan het niet... Maar als ik kijk naar God dan zegt Hij tegen mij... Jij hoeft het ook niet te doen. Ik zal het doen...

En wat is nu het verband tussen deze twee dingen? Stel dat ik in december wel op zoek was gegaan naar werk. Dan had ik nu geen tijd gehad om in het ontmoetingscentrum actief te zijn.

Ondertussen zijn ook de gesprekken met de confidenten gestart. Mijn agenda is dus weer goed gevuld.

En de les... Ga vooral niet zelf aan het roer staan. Dat voorkomt teleurstelling bij jezelf en bij anderen.

Alweer voor het laatst...

Morgen gaan we alweer voor de laatste keer naar de Marriage Course. Zo begin je ergens aan en zo is de laatste avond al weer in zicht. In de tussentijd hebben we heel veel aangereikt gekregen. Zo veel... dat we voorlopig nog heel wat weken samen aan de slag kunnen.

We proberen elke week één avond apart te zetten om samen met de verschillende onderdelen aan de slag te gaan. Daarnaast hebben wij nog steeds minimaal één keer in de week onze huwelijkstijd. Tijd waarin we echt tijd en aandacht voor elkaar hebben. Soms trekken wij er op uit. Soms blijven we gewoon thuis.

Voordat je aan een cursus begint heb je altijd verwachtingen. Maar ik had nooit kunnen bedenken wat de uitwerking van deze cursus zou kunnen zijn. Een echte verrijking en verdieping van ons huwelijk.

Het belangrijkste aandachtspunt zal blijven samen tijd vrij te maken. Maak van je huwelijkstijd een prioriteit. Na onze relatie met God is onze huwelijksrelatie heel belangrijk voor ons.

Mocht je meer willen weten over een Marriage Course bij jou in de omgeving? Kijk dan even hier.

Veel mensen denken dat ze eerst problemen moeten hebben om naar een dergelijke cursus te gaan. Uit ervaring kan ik je zeggen dat het bijna verfrissend is om eens met elkaar over zaken te spreken waar het normaal eigenlijk niet van komt. Wij zijn ook wel tegen moeilijke zaken aangelopen. Maar wij hebben ervaren dat het samen daar aan werken en dingen naar elkaar uit te spreken zo helend maar ook verdiepend werkt.

Op zoek naar informatie kwam ik ook nog een huwelijkstest tegen.

Maar misschien heb je huwelijksplannen of wil je gaan samen wonen. Al eens nagedacht om samen een Pre-Marriage course te gaan volgen? Meer hierover kun je hier vinden.

De wereld is weer groen...

Sinds een paar dagen is de wereld ongekend groen. Na bijna vier weken met een witte deken over ons landje doet het bijna vreemd aan. Zoals beloofd nog een foto van Hendrik. Van deze stoere, vrolijke vent is nog slechts een klein bergje sneeuw over.

Dit jaar hoefde niemand op wintersportvakantie om van de sneeuw te kunnen genieten. We zijn een paar keer heerlijk wezen wandelen op de Holterberg. Echt genieten. Behalve als je op de weg moest zijn of afhankelijk was van het openbaar vervoer. Op mijn andere weblog staat daar een leuk berichtje over. Klik even hier om het te lezen.

Vorige week heb ik twee ochtenden alleen op de groep gestaan. Deze week alleen op mijn vaste dinsdag. Vandaag begonnen met mail en het lezen van wat weblogjes. Daar gaat altijd weer meer tijd in zitten dan gedacht. Straks snel mijn huishoudelijke taken afronden en vanmiddag ga ik eerst een heerlijke cake bakken. Daarna heerlijk met een handwerkje op de bank of aan tafel. Ik kijk nog wel.

Peter en ik eten waarschijnlijk met z'n tweetjes, dus ik mag nog gaan verzinnen wat dat gaat worden.

Bij het openen van mijn weblog, en bij het zien van de foto van "onze" boot, moest ik weer denken aan de woorden van Wouter van der Toorn, hij sprak afgelopen zondag in onze gemeente. Het thema was (als ik het goed heb onthouden) Noach, Gods reddingsplan. Op zijn heel eigen wijze bepaalde hij onze aandacht bij zaken waar je al heel snel overheen zou kunnen lezen.

Mocht je zijn overdenking willen beluisteren kijk dan even hier en klik vervolgens op de dienst van 17 januari jl. Misschien wordt je net als ik verrast door het ontdekken van heel nieuwe dimensies aan het zo oude verhaal. Of mag je, misschien voor het eerst, iets gaan ontdekken van Gods liefde voor jou!

Maar de reden dat ik bij het zien van "onze" boot aan Noach moest denken en aan de preek heeft te maken met keuzes die ik weer mag gaan maken in mijn leven. Als God aan het roer van je levenschip staat is het altijd verrassend waar je naar toe wordt gebracht of wat je allemaal tegen komt onderweg.

Een gezegend nieuwjaar...

Iedereen een gezegend nieuwjaar toegewenst. Ik ben erg benieuwd wat dit nieuwe jaar allemaal gaat brengen.

De start was geweldig. Het begon al de dinsdag voor kerstavond. Peter kwam thuis met het geweldige bericht dat zijn contract toch weer voor minimaal twee maanden is verlengd. Dit kan zelfs uitlopen tot een half jaar.

Ook een hoogtepunt was afgelopen zaterdagavond. Er lag al vroeg in de avond een heel pak sneeuw. Niet gehinderd door enige schaamte zijn we als gezin heerlijk buiten een sneeuwpop wezen maken. Na bijna een uur van de sneeuw genoten te hebben was het tijd voor een heerlijke gluhwein in de buitenlucht. Moe maar voldaan lagen we daarna met z'n allen op de bank te hangen. De meiden allebei voorzien van een heerlijk warme kruik.

Ik heb even geen foto van Hendrik bij de hand, zo hebben we hem genoemd, maar die houden jullie te goed. Zondag was Hendrik een echte publiekstrekker. Mensen wilden graag met Hendrik op de foto. Zo leuk om te zien. Helaas moet Hendrik het sinds gisteravond zonder neus en met nog één oor doen. Tja... niet iedereen geniet op dezelfde manier van Hendrik.