Weer heel wat beleefd...

Woensdagmiddag hebben we even op Veeris de mail verzorgd. Daarna zijn wij samen met Karin, een vrijwilligster, even naar de Promenade geweest. Zij moest een ticket kopen voor Nederland. Hier zijn dat wat luxere winkels. Ook qua prijs. In de stad betaalden wij voor een schrijfblok 5 naf en hier kost een schrijfblok 15 naf. Voor de dames vast leuk om te weten dat hier dus ook een Hunkermoller zit. Wij moesten zelf even bij de drogisterij (Botica) zijn voor een antimuggenmiddel. Dit werkt trouwens erg goed. Om te zien wat een weekje Curacao met je benen doet een foto.


Aan deze kant van Curacao oogt het allemaal wat anders. De huizenbouw is luxueuzer. Het groen ziet er anders uit. Er staan grote kantoren. Even een ander stukje zien van Curacao. Dat doet ons goed.

Daarna zijn we even bij de AH wezen winkelen. De Allerhande. Wat ben ik daar blij mee. Een stukje van thuis. Daarna wat boodschappen gehaald. Goed gekeken want veel artikelen zijn erg duur. Ik had na ruim een week wel zin in een toetje, maar jongens, daar ga ik toch echt geen 5 euro voor betalen. Snik. Wel heerlijk om even in een bekende omgeving te zijn. Bij de kassa hielp een jongen met de dozen inpakken. Toen we wegliepen keek hij een beetje sneu. Dom, dom, dom. Later hoorden we dat we hem 1 naf hadden moeten geven. Volgende keer beter en als we hem dan nog eens tegenkomen krijgt hij alsnog zijn fooi.

Daarna naar huis. Peter heeft gekookt en ik heb mijn dagboek bijgewerkt. Toen kwam er een telefoontje van Annemarie.

We merken heel persoonlijk hoe ver Nederland van Curacao ligt. Annemarie had op de snelweg een éénzijdig ongeluk gehad. Er was voor haar ineens een file en dus moest zij volop in de remmen. We zien het als een Godswonder dat er niets is gebeurd dan alleen wat blikschade. Met de achterkant heeft ze de vangrail geschampt maar gelukkig is ze een uitstekende chauffeur en door tegensturen en adequaat handelen wist ze erger te voorkomen. Zelf is ze erg dankbaar dat ze er zo is afgekomen en er verder niemand gewond is geraakt. Een auto achter haar is gelukkig gestopt en het echtpaar dat daarin zat heeft zich om haar ontfermt. De vrouw hield de andere auto’s tegen zodat Annemarie met haar auto naar de vluchtstrook kon. De reactie bleef natuurlijk niet uit. Flink trillen en een hevige huilbui. Het echtpaar kwam toevallig (???) uit Deventer en bood aan achter Annemarie aan naar huis te rijden.

Sinds we in Curacao zijn bidden we nog nadrukkelijker om bescherming voor onze kinderen maar dat het zo’n concrete uitwerking heeft! Door de telefoon knuffelen gaat wat moeilijk en haar stem klonk ook nog niet helemaal zoals we haar kennen maar het ging goed zei ze. Ja, wat zou ik nu even bij haar op de bank willen zitten.

Donderdag had weer zijn eigen avontuur. ’s Morgens zat er een hele grote duizendpoot tussen mijn kleren. Ik gilde nog net niet maar het kwam wel in de buurt. Peter wilde hem vangen maar dat ging niet goed. Nergens meer te bekennen. De volgende ochtend heel vroeg vond Peter hem alsnog. Ieeeeeee, hij zat in zijn kussensloop. Brrrrrrr….

Gisteren zijn wij weer de hele dag bij Peter en Thirza geweest. Het doet ons goed in hun gezin te zijn. Het is een pleizer om daar te zijn. Gelukkig kon Peter ook wat e-mailtjes verzorgen. Verder werd er gesproken over van alles en nog wat. Informatie uitwisselen is ook heel praktisch. Hoe doe je hier dingen en waar haal je je spulletjes vandaan. Thirza heeft daarna een heerlijke macaroni schotel bereid. Ik heb wel helpen snijden met de groenten maar de complimenten zijn toch echt voor haar. Vooral Peter en Peter lieten zich niet onbetuigd. Ze zitten nog in de groei zullen we maar zeggen. Cefas en Davita zijn schatten. Heerlijk om hun te zien spelen. Er prijken nu twee tekening bij ons op de koelkast want Cefas heeft voor ons een tekening gemaakt van de storm. De vorige keer heeft Davita al een tekening gemaakt met een draak.

Daarna zijn we naar Mount Pleasant gereden. Daar was voorheen het kinderdorp. Het is nu erg troosteloos. De speelattributen in de tuin zien er erg goed uit maar er is verder niemand. Ook staat de tuin vol met onkruid. Op Mount Pleasant hebben we ook even naar het huis gekeken waar Peter en Thirza gewoond hebben. Daarna wezen buurten bij Corinne en Lambert. Zij hebben daar een bananenplantage opgezet. Hun beide dochtertjes stonden eerst wat onwennig maar ze hadden ons al eerder gezien en kletsten ons daarna de oren van het hoofd. Elnathan lag heerlijk in zijn wipstoeltje op de wind. Wat een lieve baby. Even het huisje bekeken, wat gedronken en toen gingen we alweer huiswaarts.

We kunnen ons zelf bijna niet voorstellen dat we deze twee jonge gezinnen nog maar net kennen. Het doet ons goed dat we zo in hun sociale leven worden opgenomen. Daar leren we heel veel van. We dachten in Nederland gastvrijheid te kennen maar hier op Curacao is het nog heel anders. Ik zal proberen nog wat linkjes toe te voegen van hun site of weblog.

Toen we thuiskwamen hebben we wat gegeten en we lagen er al weer vroeg in. Slapen is erg lastig hier. De hele nacht hoor je handen blaffen. Soms heel dicht bij en dan weer ver weg. Niet één maar meteen een stuk of tien. Daar is wel een oplossing voor, herriestoppers, maar die wil je niet de hele nacht in hebben.

Vandaag, vrijdag, ging Peter al vroeg op pad om reparatiespullen voor zijn lekke band te halen. Helemaal bezweet kwam hij thuis. Gaat de winkel pas om 14.00 uur open. Ik heb de was gedaan, ouderwets met de hand. De wasmachine geeft allemaal roestvlekken en dat ziet er niet uit.

Vanmiddag heeft Peter alsnog zijn bandenplakspullen gehaald. Zijn fiets staat weer helemaal startklaar in de schuur.




Zometeen gaan we naar landgoed Veeris en zijn we te gast aan de maaltijd . We hebben met Karin afgesproken net als de anderen bij te dragen in de pot. En dan is er al weer bijna een dag voorbij. De dagen gaan hier erg snel.