Een wonder...

Een wonder. We hebben een tijdelijk huurhuis op Curacao. Het is nog even de vraag wanneer we er precies in kunnen maar dat mag de pret niet drukken. Het zal in ieder geval begin november zijn.

Vanmorgen in de dienst nog gehoord dat als je wonderen wilt zien je mag uitstappen buiten je vertrouwde grenzen. Nou, dat heeft Peter echt wel gedaan. Zijn baan opgezegd terwijl wij nog geen zicht hadden op een huis. Daarbij vertrouwde hij helemaal op onze roeping om in Curacao een gezinsvervangend huis te bieden aan kinderen die dat nodig hebben. Hij had daarin meer vertrouwen dan ik dat had.

En... nu is het dus zo ver. Nog geen week later ook een huis. Geweldig. Wij worden hier stil van en genieten volop. Wat een zegen en bemoediging. De Heer voorziet. Het huis kunnen we tot ongeveer zes januari tijdelijk huren. Dat geeft ons tijd om op Curacao zelf verder te zoeken. Maar... als de Heer nu voorziet dan zal Hij dat straks ook zeker weer doen. Erg benieuwd wat Hij nog meer voor ons in petto heeft.

Waar ik zelf ook stil van ben is dat ik totaal geen vliegangst meer heb. Eigenlijk vanaf het moment dat wij ons geroepen weten om naar Curacao te vertrekken is die angst verdwenen. Alweer een wonder, toch? Daarvoor kreeg je mij nergers naar toe met een vliegtuig. Nog niet al kreeg ik geld toe.

Morgen krijgen we de definitieve datum voor het betrekken van het huurhuis door. Dan nog tickets boeken en de laatste voorbereidingen treffen. We moeten ons nog laten uitschrijven bij de gemeente Deventer. Dit is nodig voor een tijdelijke verblijfsvergunning van maximaal vijf jaar op Curacao. Maar dat betekent dat per datum van uitschrijving ook onze zorgverzekering met internationale dekking in moet gaan. Gelukkig regelt Peter dat allemaal. En dat doet hij heel goed.

Morgen nog even snel proberen een nieuwe bril uit te zoeken bij mijn huidige verzekering. Dat had ik natuurlijk al weken terug moeten doen, maar ik zie maar geen leuk model. De huidige bril is echt aan vervanging toe. Al vanaf het begin zit hij niet goed en heb ik er een soort van haat-liefde verhouding mee. Nu heb ik dus een stok achter de deur.

De afgelopen week heb ik ook last van nestdrang. Nee... ik ben echt niet zwanger. Waar komt die nestdrang toch vandaan? Zouden ouders die een kindje gaan adopteren dat dan ook hebben? Wij gaan tijdelijk voor twee kinderen zorgen. Zit nestdrang dan in elke vrouw ingebakken, los van het feit of het je biologische kinderen zijn of niet? Rare term trouwens, biologische kinderen.

Of geldt hier het principe een opgeruimd huis geeft een opgeruimd hoofd? Is hier trouwens een bijbelvers over, in spreuken of zo? Misschien dat ik hier nog even voor ga googlelen. Mocht iemand het trouwens weten, dan hoor ik het graag.

Hoe het ook is, we laten het huis in ieder geval netjes achter. Dus Annemarie en Marjolein... ;).


De zolder staat al een paar weken op de lijst om onder handen genomen te worden. Maar het komt maar niet uit mijn vingers. Vanaf vrijdag helpt het hele gezin nu mee om aan mijn nestdrang gehoor te geven.

Alles wat nog op zolder stond wordt naar beneden gebracht. We wisten niet eens meer hoe mooi de zolderruimte is. Alleen spullen die we nodig hebben en netjes opgeruimd kunnen worden mogen terug. De overige spulletjes gaan weg. Zoveel mogelijk natuurlijk naar Stichting Gichon of naar de Leprastichting. De rest gaat bij het grof vuil.

Iedereen draagt zijn steentje bij en we genieten volop. Zaterdag wordt er heel wat afgelachen met elkaar. Heerlijk om met elkaar te lachen om ogenschijnlijk niets. Fijn om als gezin zo samen bezig te zijn. De kamer is nog even een rommeltje maar het eind is in zicht. Nog één, hooguit twee dagen en dan is de kamer ook weer in ere hersteld. Vandaag had ik nog wel wat papierwerk willen doen, maar er waren andere zaken belangrijker.

Genoten van een heerlijke dienst waarin Jezus Christus centraal stond. Samen lunchen. Een goed gesprek aan de deur, binnen ging niet zo goed door de rommel. Daarna met z'n tweeen genoten van het bericht dat we een huurhuis hebben. Daarna nog een familiebezoek afgelegd. Daar hebben we met z'n drieen God gedankt voor zijn voorzieningheid. De meiden zijn samen met wat jongelui van de gemeente gaan wandelen op de Holterberg. Dat was zo gezellig dat ze ook nog samen wat willen gaan eten bij één van hen.

Peter is nu beneden aan het koken en ik ben jullie dus aan het bijpraten. Zo meteen heerlijk genieten van een hollandse lasagna en vanavond genieten van elkaars aanwezigheid en de plannen verder doorspreken met de meiden. Het begint hier heerlijk te ruiken dus ik laat het hier voorlopig maar weer bij.