De tijd vliegt. Er gaat geen dag voorbij of we zijn direct dan wel indirect bezig met de voorbereiding van ons aanstaande vertrek, de kinderen in Curacao, hoe het gaat met de vrijwilligers van het kinderhuis.
Zaterdag 15 juni zijn we naar Doetinchem gereden. Rommy en Cees, het echtpaar dat leiding geeft aan het kinderhuis, zijn met verlof voor een maand in Nederland. We waren erg benieuwd naar deze ontmoeting.
In augustus vorig jaar hadden we elkaar voor het eerst ontmoet. Sindsdien waren zij al heel wat maanden op Curacao geweest. Hadden daar kennis gemaakt met de kinderen, de cultuur, het reilen en zeilen van het kinderhuis. Hoe was het hun vergaan? Zouden ze nog steeds zo enthousiast zijn? Zelf hadden we een hele waslijst met vragen.
Met al dat éénrichtingsverkeer in de Doetinchemse binnenstad viel het nog niet mee om op de juiste plek te komen. Na even zoeken en een telefoontje stond Cees ons buiten op te wachten. We werden enorm gastvrij ontvangen. Bij een heerlijk bakje koffie kwam het gesprek al snel op Curacao en hun bevindingen daar. De leuke en de minder leuke dingen. Hun openheid deed ons goed. Zij hadden zoveel te vertellen en wij zoveel te vragen. Voordat wij er erg in hadden waren er zo maar vier uur om gevlogen. Na nog een heerlijke lunch vertrokken wij huiswaarts.
Door hun verhalen begrepen wij ook wat beter waarom wij de afgelopen maanden met teleurstelling werden geconfronteerd. Want dat je op Curacao teleurstellingen tegen komt is één ding wat zeker is. Maar wat hebben wij dan toch een liefdevolle Vader. Hij leert ons hier, in onze eigen vertrouwde omgeving, hoe wij daar mee om mogen gaan. Nog begin deze maand spraken Peter en ik onze verwondering uit over hoe God ons toerust voor ons vertrek naar Curacao. Hoe wij door de teleurstelling heen niet het doel uit oog verliezen maar er juist meer bij worden bepaald Wie ons stuurt. Als we dat niet wisten, dan waren wij al lang afgehaakt. Door de moeite heen weten dat dit de juiste weg is. Dat maakt ons sterk. En God voorziet ons van alles wat wij nodig hebben. Soms anders dan wij verwacht hadden. Vrienden van vroeger die weer op ons pad komen. Met wie je tijdens een gesprek aan een half woord genoeg hebt. Heerlijk zulke mensen op je pad te vinden. Daarnaast geeft dit ook vertrouwen naar de toekomst. Als God ons hier voorziet van alternatieven, dan zal Hij dat daar dus ook doen. En als er iemand voor ons betrouwbaar is gebleken dan is Hij het wel.
We zijn nu druk doende ons vertrek voor te bereiden. Peter neemt hiervan het leeuwendeel voor zijn rekening. Ik vind dat geweldig om te zien. Onze relatie is de laatste anderhalf jaar in dat opzicht erg veranderd. Eerder trok ik de verantwoordelijkheid voor veel dingen naar mij toe. Niemand kon zaken zo goed regelen als ik dat kon, dacht ik. Maar eigenlijk kon ik die verantwoordelijkheid helemaal niet aan. Nu doen we het heel anders. Peter neemt zijn plaats in het gezin zoals God dat heeft bedoeld en ik moet leren dingen los te laten. En eerlijk gezegd, ik vind het heerlijk dat aan hem te mogen overlaten. Verrassend om deze kant van Peter te ontdekken. Ik word weer verliefd op mijn eigen man...
Vanochtend ben ik al twee keer gebeld door een verhuisbedrijf. Peter heeft gisteren een 7-tal internationale verhuizers benaderd met het verzoek om een vrijblijvende offerte. Nu hebben we morgen een afspraak staan en vrijdag.
Even een berichtje wat niets met ons vertrek naar Curacao te maken heeft. Marjolein krijgt een diploma voor haar basisjaar aan de Evangelische Hogeschool in Amersfoort. Van haar hele klas zijn er in totaal 4 studenten die in aanmerking komen voor dit diploma. Dat betekent dat alle tentames met een voldoende zijn afgesloten, een einddocument (scriptie) is ingeleverd en dat het eindgesprek (over deze scriptie) goed is verlopen. Dat is haar dus allemaal gelukt en wij zijn heel erg trots op haar.
Ik moet denken aan een gastspreker van deze maand. Zijn dochter deed eindexamen en hij was ook heel trots op haar. Ze was niet geslaagd en zou dat gezien haar beperking ook nooit kunnen. Maar hij was trots op haar omdat zij hard had gewerkt. Daardoor was zij voor hem geslaagd en zou de vlag ook voor haar uitgaan en kwam er natuurlijk een eindfeest. Ik was diep geraakt toen hij dit vertelde tijdens de dienst. Ook nu ik dit schrijf schiet ik opnieuw vol. Hij laat hierin iets zien van het Vaderhart van God. En dan denk ik als vanzelf aan de kinderen in Curacao. Wie mag hen iets laten zien van het Vaderhart van God?
