De afgelopen dagen is er al weer zoveel gebeurd. Vorige week heeft Peter wat internationale verhuizers benaderd voor een offerte. De eerste twee bedrijven zijn al langs geweest. Dat was nodig om in te schatten hoeveel kubieke meters wij nodig zullen hebben. Heel onwezenlijk om te vertellen wat je wel en wat je niet mee gaat nemen. Ineens slaat bij mij een beetje de schrik toe. Vergeten we niet iets, wat als we toch nog iets mee willen nemen? Als we met vakantie gaan valt het ook altijd tegen wat er nog meemoet. Uiteindelijk lukt het vaak wel alles in de auto te krijgen. Dus... nu zal het ook zo'n vaart niet lopen.
Van een eerste prijsindicatie zijn we erg geschrokken. Daarnaast heeft er ook iemand via e-mail een offerte uitgebracht waarbij wij erge twijfels hebben over ervaring met dit soort transporten. Er werd in geen velden of wegen gesproken over zekeren van de lading, het zeewaardig verpakken. Oké, het is in vergelijk met de andere een koopje. Maar ja, als we alles met waterschade krijgen aangeleverd, of de helft is ineens verdwenen, dan is het toch ook weer erg prijzig. Langzamerhand beginnen we te denken over een andere mogelijkheid. We beginnen aan het idee te wennen dat we mogelijk onze huisraad in Curacao gaan aanschaffen. Alleen zaken die voor ons echte betekenis hebben of voor ons van belang zijn meenemen. Dan ben je met een paar honderd euro waarschijnlijk klaar. Van de 2 tot 3 duizend euro (vermenigvuldig dit met twee, want normaliter moet de inboedel ook nog weer een keer terug) die we overhouden kunnen we vast wel een inventaris kopen. Eerst maar eens informeren of er op het eiland mogelijkheden zijn om tweedehands spullen aan te schaffen. Een likje verf en nieuwe stoffering kunnen wonderen doen. Verder leef je daar veel buiten. Dus wat heb je echt nodig. Bedden en kasten. Een eettafel. Een lounge-achtig zitje onder de "Porch". Of zeg je in de Porch??? Geen idee. En natuurlijk ... een hangmat. Die mag zeker niet ontbreken.
Nu alles dichterbij komt lijkt het ineens ook heel onwezenlijk af en toe. Ik dacht dat ik dit gevoel alleen had, maar toen ik dit met Peter deelde bleek hij hetzelfde te hebben. Het zal wel een heel gewone reactie zijn op ons aanstaande vertrek.
Peter en ik volgen de afgelopen maanden een training van de organisatie "Geboren om vrij te zijn". Afgelopen vrijdagavond en zaterdag mochten wij bij het bidden voor vrijmaking voor een broeder aanwezig zijn. Dat was heel, heel indrukwekkend. We voelden het als heel bijzonder daarbij te mogen zijn. Wat hebben wij een machtige Koning...
Zondag was een heel gezegende dag. 's Morgens sprak broeder Van Barneveld, van Operatie Mobilisatie, over de liefde van de Here Jezus. Wie veel vergeven is heeft veel liefde. Wie weinig vergeven is, heeft dus weinig liefde. Hierbij is het van belang te weten dat niet de Here Jezus bepaald in hoeverre je vergeving ontvangt. Jij bepaalt dat. Als je denkt dat jou maar weinig vergeven hoeft te worden zul je dus ook weinig vergeving ontvangen. Maar als je weet hebt van hoe groot het offer van de Here Jezus was en wat het Hem gekost heeft, dan zul je net zoveel liefde betonen als Maria, die door de Heer van 7 boze geesten was bevrijd. Peter en ik zijn persoonlijk erg bemoedigd door deze preek. Deze man beschreef precies wat wij hebben meegemaakt. We hadden deze bemoedigen ook echt nodig. De liefde voor de Heer maakt het ons mogelijk te gaan waar Hij ons zendt. Dichtbij of verweg.
's Middags vertrokken we al vroeg naar Doetinchem. Rommy en Cees van Harten vertrekken deze week weer naar Curacao. Deze middag zouden zij opnieuw gezegend worden door de oudsten uit hun gemeente en worden uitgezonden. Wij vonden het een voorrecht daarbij te zijn en hun de zegen van de Heer mee te mogen geven. We ontmoeten ook nog wat bekenden. Sommige mensen kenden wij van de conferenties die wij de afgelopen twee jaar hebben bezocht. Altijd weer fijn om elkaar te zien. Ook werden er die middag 3 baby's opgedragen. De gemeente is nog een jonge gemeente. Ze hebben zich gericht op de mensen die veelal een beetje aan de rand van de maatschappij leven. Eigenlijk net zo als Jezus deed. Niet de nette burger die vindt dat hij/zij het wel erg getroffen heeft met zichzelf, maar de crimineel, verslaafde, prostituee. Na afloop was er een heerlijke broodmaaltijd.
Op Curacao is het klimaat momenteel wel wat onrustig. En dan bedoel ik niet het weer. Nee, er zijn wat onrustige momenten geweest. Een paar weken terug is een Nederlandse horeca-ondernemer voor de ogen van zijn vrouw doodgeschoten. Peter had het ergens op internet gelezen. We weten niet wat precies de aanleiding is geweest.
Vandaag kwam Peter terug met een meer verontrustend bericht. Een politieke betoging was uit de hand gelopen en er waren gewonden gevallen onder blanke Nederlanders. Wil je meer weten klik dan op deze link Anti-Nederlands geweld op Curacao
Je schrikt wel even. Marjolein gaat mee en wat als... Nee, zo willen we niet denken. Je kunt je kind hier niet tegen beschermen. Niet op Curacao en niet in Nederland. Wat we wel kunnen doen is haar leven en dat van ons elke dag opnieuw in de hand van God te leggen. Hij is onze Beschermer.
We willen jullie gebed vragen voor de vrijwilligers die nu in Curacao hun werk doen. Dat ze zich niet angstig laten maken door de gebeurtenissen. We willen ook vragen of jullie willen bidden voor de Antilianen die bij deze actie betrokken waren. Dat zij mogen inzien, door de liefde van de Here Jezus, dat geweld geen antwoord is. Wat is er in hun levens gebeurd waardoor er zoveel haat in hun harten is? Wat je zaait zul je oogsten hoorde ik zondag in de preek in Doetinchem. Wat hebben wij in de harten van deze mensen gezaaid toen onze voorouders dachten het recht te hebben ze uit hun vertrouwde omgeving (Afrika) te halen en als slaven te verhandelen. Mensen die gewend waren om zich vrij te bewegen. Die zelfstandig konden denken en handelen. Veroordeeld tot een leven van hard werken. Mensonterend werd er met hun omgesprongen. Hun trots werd hun afgenomen. Gezinnen en families uit elkaar gehaald...
maandag 30 juni 2008
woensdag 25 juni 2008
Er is zoveel te vertellen...
De tijd vliegt. Er gaat geen dag voorbij of we zijn direct dan wel indirect bezig met de voorbereiding van ons aanstaande vertrek, de kinderen in Curacao, hoe het gaat met de vrijwilligers van het kinderhuis.
Zaterdag 15 juni zijn we naar Doetinchem gereden. Rommy en Cees, het echtpaar dat leiding geeft aan het kinderhuis, zijn met verlof voor een maand in Nederland. We waren erg benieuwd naar deze ontmoeting.
In augustus vorig jaar hadden we elkaar voor het eerst ontmoet. Sindsdien waren zij al heel wat maanden op Curacao geweest. Hadden daar kennis gemaakt met de kinderen, de cultuur, het reilen en zeilen van het kinderhuis. Hoe was het hun vergaan? Zouden ze nog steeds zo enthousiast zijn? Zelf hadden we een hele waslijst met vragen.
Met al dat éénrichtingsverkeer in de Doetinchemse binnenstad viel het nog niet mee om op de juiste plek te komen. Na even zoeken en een telefoontje stond Cees ons buiten op te wachten. We werden enorm gastvrij ontvangen. Bij een heerlijk bakje koffie kwam het gesprek al snel op Curacao en hun bevindingen daar. De leuke en de minder leuke dingen. Hun openheid deed ons goed. Zij hadden zoveel te vertellen en wij zoveel te vragen. Voordat wij er erg in hadden waren er zo maar vier uur om gevlogen. Na nog een heerlijke lunch vertrokken wij huiswaarts.
Door hun verhalen begrepen wij ook wat beter waarom wij de afgelopen maanden met teleurstelling werden geconfronteerd. Want dat je op Curacao teleurstellingen tegen komt is één ding wat zeker is. Maar wat hebben wij dan toch een liefdevolle Vader. Hij leert ons hier, in onze eigen vertrouwde omgeving, hoe wij daar mee om mogen gaan. Nog begin deze maand spraken Peter en ik onze verwondering uit over hoe God ons toerust voor ons vertrek naar Curacao. Hoe wij door de teleurstelling heen niet het doel uit oog verliezen maar er juist meer bij worden bepaald Wie ons stuurt. Als we dat niet wisten, dan waren wij al lang afgehaakt. Door de moeite heen weten dat dit de juiste weg is. Dat maakt ons sterk. En God voorziet ons van alles wat wij nodig hebben. Soms anders dan wij verwacht hadden. Vrienden van vroeger die weer op ons pad komen. Met wie je tijdens een gesprek aan een half woord genoeg hebt. Heerlijk zulke mensen op je pad te vinden. Daarnaast geeft dit ook vertrouwen naar de toekomst. Als God ons hier voorziet van alternatieven, dan zal Hij dat daar dus ook doen. En als er iemand voor ons betrouwbaar is gebleken dan is Hij het wel.
We zijn nu druk doende ons vertrek voor te bereiden. Peter neemt hiervan het leeuwendeel voor zijn rekening. Ik vind dat geweldig om te zien. Onze relatie is de laatste anderhalf jaar in dat opzicht erg veranderd. Eerder trok ik de verantwoordelijkheid voor veel dingen naar mij toe. Niemand kon zaken zo goed regelen als ik dat kon, dacht ik. Maar eigenlijk kon ik die verantwoordelijkheid helemaal niet aan. Nu doen we het heel anders. Peter neemt zijn plaats in het gezin zoals God dat heeft bedoeld en ik moet leren dingen los te laten. En eerlijk gezegd, ik vind het heerlijk dat aan hem te mogen overlaten. Verrassend om deze kant van Peter te ontdekken. Ik word weer verliefd op mijn eigen man...
Vanochtend ben ik al twee keer gebeld door een verhuisbedrijf. Peter heeft gisteren een 7-tal internationale verhuizers benaderd met het verzoek om een vrijblijvende offerte. Nu hebben we morgen een afspraak staan en vrijdag.
Even een berichtje wat niets met ons vertrek naar Curacao te maken heeft. Marjolein krijgt een diploma voor haar basisjaar aan de Evangelische Hogeschool in Amersfoort. Van haar hele klas zijn er in totaal 4 studenten die in aanmerking komen voor dit diploma. Dat betekent dat alle tentames met een voldoende zijn afgesloten, een einddocument (scriptie) is ingeleverd en dat het eindgesprek (over deze scriptie) goed is verlopen. Dat is haar dus allemaal gelukt en wij zijn heel erg trots op haar.
Ik moet denken aan een gastspreker van deze maand. Zijn dochter deed eindexamen en hij was ook heel trots op haar. Ze was niet geslaagd en zou dat gezien haar beperking ook nooit kunnen. Maar hij was trots op haar omdat zij hard had gewerkt. Daardoor was zij voor hem geslaagd en zou de vlag ook voor haar uitgaan en kwam er natuurlijk een eindfeest. Ik was diep geraakt toen hij dit vertelde tijdens de dienst. Ook nu ik dit schrijf schiet ik opnieuw vol. Hij laat hierin iets zien van het Vaderhart van God. En dan denk ik als vanzelf aan de kinderen in Curacao. Wie mag hen iets laten zien van het Vaderhart van God?
Zaterdag 15 juni zijn we naar Doetinchem gereden. Rommy en Cees, het echtpaar dat leiding geeft aan het kinderhuis, zijn met verlof voor een maand in Nederland. We waren erg benieuwd naar deze ontmoeting.
In augustus vorig jaar hadden we elkaar voor het eerst ontmoet. Sindsdien waren zij al heel wat maanden op Curacao geweest. Hadden daar kennis gemaakt met de kinderen, de cultuur, het reilen en zeilen van het kinderhuis. Hoe was het hun vergaan? Zouden ze nog steeds zo enthousiast zijn? Zelf hadden we een hele waslijst met vragen.
Met al dat éénrichtingsverkeer in de Doetinchemse binnenstad viel het nog niet mee om op de juiste plek te komen. Na even zoeken en een telefoontje stond Cees ons buiten op te wachten. We werden enorm gastvrij ontvangen. Bij een heerlijk bakje koffie kwam het gesprek al snel op Curacao en hun bevindingen daar. De leuke en de minder leuke dingen. Hun openheid deed ons goed. Zij hadden zoveel te vertellen en wij zoveel te vragen. Voordat wij er erg in hadden waren er zo maar vier uur om gevlogen. Na nog een heerlijke lunch vertrokken wij huiswaarts.
Door hun verhalen begrepen wij ook wat beter waarom wij de afgelopen maanden met teleurstelling werden geconfronteerd. Want dat je op Curacao teleurstellingen tegen komt is één ding wat zeker is. Maar wat hebben wij dan toch een liefdevolle Vader. Hij leert ons hier, in onze eigen vertrouwde omgeving, hoe wij daar mee om mogen gaan. Nog begin deze maand spraken Peter en ik onze verwondering uit over hoe God ons toerust voor ons vertrek naar Curacao. Hoe wij door de teleurstelling heen niet het doel uit oog verliezen maar er juist meer bij worden bepaald Wie ons stuurt. Als we dat niet wisten, dan waren wij al lang afgehaakt. Door de moeite heen weten dat dit de juiste weg is. Dat maakt ons sterk. En God voorziet ons van alles wat wij nodig hebben. Soms anders dan wij verwacht hadden. Vrienden van vroeger die weer op ons pad komen. Met wie je tijdens een gesprek aan een half woord genoeg hebt. Heerlijk zulke mensen op je pad te vinden. Daarnaast geeft dit ook vertrouwen naar de toekomst. Als God ons hier voorziet van alternatieven, dan zal Hij dat daar dus ook doen. En als er iemand voor ons betrouwbaar is gebleken dan is Hij het wel.
We zijn nu druk doende ons vertrek voor te bereiden. Peter neemt hiervan het leeuwendeel voor zijn rekening. Ik vind dat geweldig om te zien. Onze relatie is de laatste anderhalf jaar in dat opzicht erg veranderd. Eerder trok ik de verantwoordelijkheid voor veel dingen naar mij toe. Niemand kon zaken zo goed regelen als ik dat kon, dacht ik. Maar eigenlijk kon ik die verantwoordelijkheid helemaal niet aan. Nu doen we het heel anders. Peter neemt zijn plaats in het gezin zoals God dat heeft bedoeld en ik moet leren dingen los te laten. En eerlijk gezegd, ik vind het heerlijk dat aan hem te mogen overlaten. Verrassend om deze kant van Peter te ontdekken. Ik word weer verliefd op mijn eigen man...
Vanochtend ben ik al twee keer gebeld door een verhuisbedrijf. Peter heeft gisteren een 7-tal internationale verhuizers benaderd met het verzoek om een vrijblijvende offerte. Nu hebben we morgen een afspraak staan en vrijdag.
Even een berichtje wat niets met ons vertrek naar Curacao te maken heeft. Marjolein krijgt een diploma voor haar basisjaar aan de Evangelische Hogeschool in Amersfoort. Van haar hele klas zijn er in totaal 4 studenten die in aanmerking komen voor dit diploma. Dat betekent dat alle tentames met een voldoende zijn afgesloten, een einddocument (scriptie) is ingeleverd en dat het eindgesprek (over deze scriptie) goed is verlopen. Dat is haar dus allemaal gelukt en wij zijn heel erg trots op haar.
Ik moet denken aan een gastspreker van deze maand. Zijn dochter deed eindexamen en hij was ook heel trots op haar. Ze was niet geslaagd en zou dat gezien haar beperking ook nooit kunnen. Maar hij was trots op haar omdat zij hard had gewerkt. Daardoor was zij voor hem geslaagd en zou de vlag ook voor haar uitgaan en kwam er natuurlijk een eindfeest. Ik was diep geraakt toen hij dit vertelde tijdens de dienst. Ook nu ik dit schrijf schiet ik opnieuw vol. Hij laat hierin iets zien van het Vaderhart van God. En dan denk ik als vanzelf aan de kinderen in Curacao. Wie mag hen iets laten zien van het Vaderhart van God?
dinsdag 10 juni 2008
Wij, Peter en Willeke, zullen dit najaar (2008) vertrekken naar Curacao om vrijwilligerswerk te gaan verrichten voor kinderdorp Hebron. Kinderdorp Hebron vangt kinderen op die niet meer thuis verzorgd kunnen worden door vader en/of moeder.
Wij wandelen al een groot aantal jaren met God. Nadat wij in oktober 2006 heel bewust ons leven en onze goederen/geld aan God hebben gegeven om het in Zijn dienst te stellen, is Hij met ons aan de slag gegaan. Hij heeft ons in mei 2007 geleid naar het Mission Centre in Zelhem waar we allebei werden geraakt en gegrepen door Kinderdorp Hebron.
Wij hebben het als roeping van God ervaren om voor, in eerste instantie, twee jaar als gezinsvervangend ouderpaar te gaan fungeren op Curacao.
Onze jongste dochter, Marjolein (17 jaar), zal ons het eerste jaar op Curacao vergezellen. Zij zal dit jaar gebruiken om te genieten van het eiland (strand en zon), een andere cultuur en zij zal zelf in haar levensonderhoud voorzien door daar een baan te zoeken. Ook wil ze elke week tijd vrij maken voor vrijwilligerswerk. In 2009 zal zij weer teruggaan naar Nederland om te beginnen met een hbo-studie en met een hele ervaring rijker.
Onze oudste dochter, Annemarie, is een zelfstandige meid van 20 jaar. Zij is sinds september 2007 in dienst bij de Marine. Wellicht dat zij ons nog eens met een koninklijk (marine)schip komt bezoeken.
Er moet nog heel wat geregeld worden voordat het zover is. Via deze weblog houden wij jullie op de hoogte van de verdere ontwikkelingen.
Omdat wij gaan werken als vrijwilliger, betekent dit wij zullen moeten gaan leven van giften. Voor het verblijf op Curacao zijn de kosten enigszins vergelijkbaar met die in Nederland hetgeen betekent dat er maandelijks een behoorlijk bedrag nodig is voor levensonderhoud. Sommige dingen zijn goedkoper andere weer veel duurder omdat alles ingevoerd moet worden. Naast het aanspreken van onze spaartegoeden vertrouwen we erop dat ook God in deze zal voorzien. Ook dit is stappen in geloof zetten.
Wilt u ons steunen dit werk mede mogelijk te maken dan kunt u uw gift(en) overmaken op rekeningnummer 122 14 96 (Postbank) van de Baptistengemeente te Deventer, o.v.v. Peter en Willeke op Curacao. Dit laatste is erg belangrijk. Hierdoor komen uw giften bij ook daadwerkelijk bij ons terecht.
Naschrift: Wij zijn niet meer werkzaam als vrijwilligers voor Hebron.
Wij wandelen al een groot aantal jaren met God. Nadat wij in oktober 2006 heel bewust ons leven en onze goederen/geld aan God hebben gegeven om het in Zijn dienst te stellen, is Hij met ons aan de slag gegaan. Hij heeft ons in mei 2007 geleid naar het Mission Centre in Zelhem waar we allebei werden geraakt en gegrepen door Kinderdorp Hebron.
Wij hebben het als roeping van God ervaren om voor, in eerste instantie, twee jaar als gezinsvervangend ouderpaar te gaan fungeren op Curacao.
Onze jongste dochter, Marjolein (17 jaar), zal ons het eerste jaar op Curacao vergezellen. Zij zal dit jaar gebruiken om te genieten van het eiland (strand en zon), een andere cultuur en zij zal zelf in haar levensonderhoud voorzien door daar een baan te zoeken. Ook wil ze elke week tijd vrij maken voor vrijwilligerswerk. In 2009 zal zij weer teruggaan naar Nederland om te beginnen met een hbo-studie en met een hele ervaring rijker.
Onze oudste dochter, Annemarie, is een zelfstandige meid van 20 jaar. Zij is sinds september 2007 in dienst bij de Marine. Wellicht dat zij ons nog eens met een koninklijk (marine)schip komt bezoeken.
Er moet nog heel wat geregeld worden voordat het zover is. Via deze weblog houden wij jullie op de hoogte van de verdere ontwikkelingen.
Omdat wij gaan werken als vrijwilliger, betekent dit wij zullen moeten gaan leven van giften. Voor het verblijf op Curacao zijn de kosten enigszins vergelijkbaar met die in Nederland hetgeen betekent dat er maandelijks een behoorlijk bedrag nodig is voor levensonderhoud. Sommige dingen zijn goedkoper andere weer veel duurder omdat alles ingevoerd moet worden. Naast het aanspreken van onze spaartegoeden vertrouwen we erop dat ook God in deze zal voorzien. Ook dit is stappen in geloof zetten.
Wilt u ons steunen dit werk mede mogelijk te maken dan kunt u uw gift(en) overmaken op rekeningnummer 122 14 96 (Postbank) van de Baptistengemeente te Deventer, o.v.v. Peter en Willeke op Curacao. Dit laatste is erg belangrijk. Hierdoor komen uw giften bij ook daadwerkelijk bij ons terecht.
Naschrift: Wij zijn niet meer werkzaam als vrijwilligers voor Hebron.
Abonneren op:
Reacties (Atom)