Ik als gastvrouw...

Gisteren heb ik wat unieks meegemaakt. Ik zou éénmalig voor vrienden hun jongerencentrum runnen als gastvrouw. Het Centrum was voor een dag gehuurd door een cameraploeg. Ze zouden in de kelder opnames maken. Het gaat om een nieuw tv-programma "Bureau voor Grote Vragen". In dit programma zijn kinderen met elkaar in gesprek en gaan ze op zoek naar antwoorden op vragen over onderwerpen waar wij als volwassenen ook mee kunnen rondlopen. Bijvoorbeeld over pesten maar ook over de dood.

Om half negen 's ochtends kwam ik aangefietst en de mannen van de crew stonden al te wachten. Terwijl zij de boel beneden aan het opbouwen waren zorgde ik ervoor dat de koffie klaar stond. Ondertussen even wat lekkers voor bij de koffie gehaald, wat te drinken voor de kids en al wat boodschappen voor de lunch.

Tegen kwart over negen stond de eerste ouder op de stoep met drie kids bij zich. Eén deed mee aan de opnames. Met de anderen zou hij een dagje in de stad en omgeving doorbrengen.

Vrij snel daarna kwamen de andere drie ouders ook binnen gedruppelt. Het was een gezellige bedoening. Iedereen werd voorzien van wat drinken. De cake en koek vond gretig aftrek. Daarna móest iedereen natuurlijk even beneden kijken waar de opnames zouden zijn. Daarna gingen de ouders weg.

De kinderen kregen een korte uitleg over het doel van de opnames van die dag. Wat er van ze verwacht werd en wat ze juist niet moesten doen. Het was heel mooi om dat op een afstandje te volgen en te horen. De kinderen hadden al eens met elkaar en met de producer kennis gemaakt waardoor het ijs behoorlijk gebroken was. Ze konden niet wachten om te beginnen.

Terwijl zij beneden begonnen met de eerste opnameronde ruimde ik boven alles op en ging op pad voor een tweede ronde boodschappen doen. Broodjes bij Bakker Bart.

Vervolgens op weg naar de Jumbo. Daar was ik nog nooit geweest. Wat een ruime winkel. Het was wel even zoeken maar ik heb alles gevonden. Toen terug naar het jongerencentrum. Heerlijk op mijn gemak de lunch voorbereid. Op mijn tenen lopend, want stel je voor dat door mij de opnames over moeten. Daar moet je toch niet aan denken...

Precies op tijd stond alles klaar. Het hele spul kwam boven en ik ben even heerlijk de stad ingelopen. Op zich had ik erbij mogen blijven en zelfs mee kunnen eten, maar vond het beter om ze met z'n achten alleen te laten.

Vlak voordat ze weer zouden beginnen met opnames draaien ben ik terug gegaan. Weer alles aan kant gemaakt. De spullen voor de middag klaar gezet. Daarna naar huis. Tegen half vijf zou ik weer terug zijn.

Thuisgekomen merkte ik pas hoe moe ik was. 'k Had van half negen tot twee uur alleen maar gestaan of gelopen.

Er stond nog een aflevering van Midsummer Murders te wachten om bekeken te worden. Dat zou net kunnen voordat ik weer terug moest naar de stad.

Uiteindelijk hoefde ik pas een uur later dan gepland terug te zijn. Het was erg uitgelopen. Dus maar eerst het avondeten voorbereid. Peter was keurig op tijd thuis, dus we konden vroeg eten. Daarna zijn we samen naar de stad gereden.

Binnen drie kwartier was alles opgeruimd en konden we het pand afsluiten. De rest van de avond heb ik alleen nog maar op de bank gezeten. Erg moe, maar ook erg voldaan.

Ben je nieuwsgierig naar het programma en wil je weten wanneer het programma wordt uitgezonden? Ik geloof in de week voor Pasen. Om half twaalf. En de zaterdag voor Pasen is er geloof ik een herhaling. Gewoon goed kijken in je programmablad of op internet zoeken. Dus onthoud... "Bureau voor Grote Vragen" uitgezonden door RKK. Ik ga zeker kijken.

Een heerlijke winterdag...

Vandaag is het een heerlijke winterdag. Heerlijk uitgeslapen liep ik halverwege de ochtend naar beneden. Het zonlicht straalde mij tegemoet, zelfs door de gordijnen heen. Deze werden snel open geschoven. De sneeuw reflecteert het zonlicht waardoor het zo onvoorstelbaar helder is buiten. Het zonlicht doet bijna zeer aan de ogen.

Vanmiddag moet ik op de fiets naar de stad en ik kan me daar nu al op verheugen. Lekker buiten een frisse neus halen en even mijn hoofd flink laten uitwaaien.

Vanochtend zou ik eigenlijk naar Hall, waar Bep haar Atelier heeft. Daar is op dit moment een gezellige Bee aan de gang.


Voor de niet handwerkers onder jullie. Het fenomeen is eigenlijk al heel oud. Ik kan me herinneringen verhalen gehoord te hebben over de pioniers in Amerika die vaak op zondag of andere momenten bij elkaar kwamen. De mannen gingen vaak fysiek aan de slag. De vrouwen gebruikten de tijd om bijzondere gebeurtenissen uit te wisselen en ondertussen waren hun handen bezig om te breien, te naaien en wat al niet meer.

Nu komen er nog steeds groepen vrouwen bij elkaar. Samen aan de slag is altijd gezelliger dan alleen thuis. Naast het samen werken aan je eigen project wordt tussendoor vaak heel wat lief en leed gedeeld.

Nou goed, ik zou dus naar de Bee in Hall. Manlief had netjes in zijn agenda geschreven dat hij deze week dus twee dagen op de fiets naar Apeldoorn zou gaan. Op zo'n dag fietst hij zeker 50 km. Tot voor kort deed hij dat meerdere keren in de week. Maar dat begon toch zijn tol te vragen. Eind vorig jaar gaat Peter daarom braaf met de auto behalve de dinsdag. Deze dinsdag is zijn vaste fietsdag. Zodat ik vrijwilligerswerk kan doen in een plaatsje bij ons in de buurt.

Maar... gisteravond... repte hij er met geen woord over. Hij was het vergeten. Nu had ik natuurlijk kunnen zeggen dat ik auto nodig had. En, Peter kennende, zou hij die met veel liefde voor mij laten staan.

Maar zeg nu zelf. Wat is belangrijker? Ik gezellige met een heel stel dames in de gezellige keuken bij Bep. Genietend van het samenzijn, de gesprekken, de winkel van Bep en al die leuke frutsels die door haar zijn gemaakt.


Of een man die heerlijk een uurtje langer kan genieten van zijn hoog nodige rust? Die lekker uitgerust straks weer heerlijk op tijd thuiskomt?

De gezellige ochtenden bij Bep die gaan voorlopig nog wel door. Volgende maand heb ik een nieuwe kans!

Een bol wol en een lege doos...

Gisteren kwam ik een hilarisch filmpje tegen. Het gaat over de verschillen tussen de hersenen van mannen en vrouwen.

Dit filmpje niet zonder een gezonde doses humor bekijken. Ik heb in ieder geval erg gelachen.



Deze hilarische seminar van Mark Gungor heet Laugh your way to a better marriage.

De morgenstond heeft...

Vanmorgen was ik al vroeg wakker. De morgenstond heeft goud in de mond. Een beetje een vreemde uitspraak maar voor mij vanmorgen een realiteit. Beneden gekomen ging de TV aan. Op Family 7 waren een tweetal bijbelstudies.

Een van Eurospirit. Daar sprak een zekere Coen van Dalen over leiderschap. Heel mooi hoe hij het verschil aangaf tussen het opnemen van je leiderschap en het innemen van een positie.

Vaak nemen mensen een positie in zonder het daarbij behorende leiderschap te hebben opgenomen of ontvangen. Dat zorgt voor vervelende situatie. Als christenen wordt ons gevraagd ons leiderschap op ons te nemen. Als je dan leiderschap op je neemt moet je wel weten wat je gebied is. Waarover neem je je leiderschap in. Waar ben jij verantwoordelijk voor.

Je kunt leiderschap hebben over:
* Je gezin
* Je gemeente
* Je stad (spreker is raadslid)
* Je bediening
* Etc.

Vaak wil je een bepaalde positie innemen. Maar als je je leiderschap op je neemt en doet wat Jezus deed dan zal Hij je vanzelf de daarbij behorende positie geven. Het is niet reeel om te verwachten dat God mij leiderschap zal geven over een groep mensen als ik in mijn eigen gezin geen goed leiderschap laat zien. Wat een brokken zouden er van komen als dat wel gebeurde.

De tekst die mij het meest bij is gebleven is de tekst waarin staat dat Jezus tot de discipelen zegt. Jullie zullen zelfs grotere wonderen doen dan Ik.

Coen benadrukte dat hier staat "grotere" en geen "andere". Jezus deed alles na wat Hij de Vader had zien doen. Zo mogen wij alles van Jezus leren en Hem nadoen. Geen andere dingen dan Hij deed, maar wel grotere.

Soms kan ik verlangen naar die grote dingen. Maar we mogen trouw zijn en blijven eerst in de kleine dingen. Om te leren wat het betekent om Jezus te volgen. Om ons te laten vormen door Hem. Dit gevormd worden is niet altijd makkelijk. Maar wel noodzakelijk als we steeds meer op Hem willen gaan lijken.

God als Trooster ...

Daarna kwam er een bijbelstudie die God liet zien als Trooster. Ieder mens komt in het leven situaties tegen dat hij of zij troost en bemoediging nodig heeft. Tot wie richt je je dan in zo'n situatie?

Spreker Charles Stanley, van In Touch Ministries, liet ons Jesaja 40 lezen. Boven dit hoofdstuk heb ik geschreven: God mijn trooster. In het eerste gedeelte wordt de komst van Jezus aangekondigd. In vers 11 staat "Hij zal als een herder Zijn kudde weiden, in Zijn arm de lammeren vergaderen en in zijn schoot dragen; de zogenden zal Hij zachtkens leiden.

Daarna komt een gedeelte waarin Gods grootheid en almacht wordt beschreven. Gods grootheid tegen onze nietigheid. Kijk op een heldere avond maar eens naar de sterrenhemel. Wie komt daar niet van onder de indruk.

Als je vraagt waar woont God, dan zullen de meeste mensen antwoorden, in de hemel. En dat is helemaal juist. Maar... die grote God, die wil ook in je hart wonen. Die woont in mijn hart. Onbegrijpbaar voor ons verstand, maar zo waar.

"Zijn Geest getuigt met mijn geest dat ik een kind van Hem ben". Dit kun je lezen in Romeinen 8:16.

En dan het getuigenis in vers 28 tot 31:
"Een eeuwig God is de Here, Schepper van de einden der aarde. Hij wordt noch moede noch mat, zijn verstand is niet te doorgronden.

Hij geeft de moede kracht en de machteloze vermeerdert Hij sterkte...

... maar wie de Here verwachten, putten nieuwe kracht; zij varen op met vleugelen als arenden; zij lopen maar worden niet moede; zij wandelen maar worden niet mat."

In alle omstandigheden, in alle tegenslagen mogen we naar God toe gaan. Hij wil ons troosten. Hij wil ons bemoedigen. Zodat we door Hem nieuwe kracht mogen putten. Zodat onze ziel vertroost mag worden door Zijn overvloedige liefde. En die liefde mogen wij beantwoorden en uitdelen aan de wereld om ons heen.

In hoofdstuk 41 heb ik zelf nog een heel bemoedigende tekst gevonden in vers 10:
"...want Ik ben uw God. Ik sterk u, ook help Ik u, ook ondersteun Ik u met mijn heilrijke rechterhand."

Van dit laatste ben ik zo afhankelijk. Dat God mij sterkt en helpt en ondersteunt. Dwars door situaties en omstandigheden heen.

Geweldig hoe deze twee bijbelstudies, door twee totaal verschillende mensen uitgesproken, zo op elkaar aansluiten en vooral mij bemoedigd hebben.

Onverwachte ieniemienie familiereunie...

Vorige week vrijdag was de informatieavond voor de nieuwe stellen die de Marriage Course willen gaan volgen. Zo'n laatste dag van de week en dan ook nog 's avonds ben ik, als een echt ochtendmens, niet altijd even "scherp".

Op een gegeven moment ging de deur open en een stel kwam binnengewandeld. Zij deed mij erg aan een nichtje van mij denken. Maar die woont in een plaats een eindje verder op. Groot was dan ook de verrassing toen bleek dat zij het toch werkelijk was. Zo leuk.

Nu moet je weten dat ik een echt familiemens ben. De bloedband in de familie van mijn moeders kant is heel sterk. In totaal heb ik zo'n 25 neefjes en nichtjes van die kant. Als één van de oudste (de derde) heb ik aan de meeste wel herinneringen.

Door die sterke familieband kan het maar zo zijn dat ik iemand jaren niet zie, maar als we elkaar ontmoeten dan is het meteen vertrouwd. Er volgde dan ook een uitbundige ontmoeting. Alsof er helemaal geen jaren tussen hebben gezeten. Heel kort hebben Peter en ik verteld wat wij zo geweldig vonden aan de opzet van cursus. Hoe heerlijk het is dat je niets hoeft te delen in de groep maar alles met elkaar kunt bespreken. Waarbij je altijd terug kunt vallen op de stellen die de avonden verzorgen.

Opgelucht haalde mijn nicht adem toen ze hoorde dat er dus geen groepsessies waren. Dat is denk ik ook de kracht van de hele Marriage Course.

Daarnaast was er natuurlijk nog genoeg bij te kletsen en herinneringen op te halen. We namen afscheid van elkaar met de woorden elkaar snel eens te bellen. De ervaring leert dat het daar vaak niet van komt. Maar deze laatste avond was voor mij wel extra bijzonder.

Belangrijke lessen...

In mijn vorige bericht schreef ik: "Als God aan het roer van je levenschip staat is het altijd verrassend waar je naar toe wordt gebracht of wat je allemaal tegen komt onderweg."

Als ik terug kijk op de laatste twee maanden zijn er weer wonderlijke dingen gebeurt. Pas sinds een week zie ik zelf het verband en dus... tijd voor een nieuw bericht. Vooral om te getuigen van Gods liefde, wijsheid en zorg.

Ik had al verteld dat Peter net voor de kerst te horen had gekregen dat zijn contract weer met minimaal twee maanden was verlengd.

Wat ik nog niet hier heb verteld, waren de lessen die ik weer heb mogen leren.

Begin december kwam Peter met het bericht thuis dat dit echt de laatste maand was als uitzendkracht op zijn huidige werkplek. Was ik hier in september nog heel rustig onder, dat kun je hier lezen, nu kwam er een soort onrust in mij. Misschien was het wijs als ik ook op zoek ging naar een betaalde baan. En wat dan? En voor hoeveel uur? In plaats dat dit mij rust bracht werd ik alleen maar onrustiger. Totdat God liet zien dat ik Zijn plaats aan het innemen was aan het roer van mijn levenschip. Ik was bezig mijn eigen koers te bepalen in plaats van Hem de koers te laten bepalen. Mijn eigen "schijn" zekerheden aan het zoeken in plaats van te vertrouwen dat God weet wat het beste is.

Nu is er niets mis met het zoeken naar een betaalde baan, maar in mijn geval lag het anders. Ik vertrouwde daar meer op dan op God en Zijn plan met mijn leven. En dat terwijl ik God had gezegd dat Hij voortaan mocht bepalen wat ik zou doen en waar. Toen ik dit ontdekte heb ik God om vergeving gevraagd en mij hiervan afgekeerd. Ik kreeg weer rust en een paar dagen daarna kwam Peter thuis met het bericht dat hij dus weer mocht blijven.

Peter zijn huidige baan is voor ons een groot wonder. Al met al is Peter straks een jaar aan het werk geweest. Maar in plaats dat God meteen voor een jaarcontract zorgt mochten wij het afgelopen jaar leren wat het betekent op Hem te vertrouwen. We ervaren allebei dat Peter deze baan uit Zijn handen heeft ontvangen. En telkens werd er van ons gevraagd te vertrouwen en te wachten. Na zijn sollicitatie heeft Peter weken moeten wachten totdat hij te horen kreeg dat hij kon beginnen. Ik weet nog dat wij bijna begonnen te twijfelen of wij Gods stem wel goed hadden verstaan. En juist op dat moment kwam het bericht dat hij mocht beginnen. De verlengingen van het contract zijn telkens pas op het laatste moment gekomen. Wij hebben nu geleerd dat als God deuren opent, wij ze niet moeten sluiten. Voor ons een belangrijke les. Als God deze deur sluit zal Hij ook een andere openen. Welke dat zal zijn? Wij hebben geen idee, maar Hij weet het wel!

Maar er is nog een les die ik heb geleerd. Ik hoefde dus niet op zoek naar een betaalde baan, maar wat dan wel. De bijbelstudies van het team voor bevrijding en herstel waren al weer even afgelopen en de gesprekken met de confidenten (mensen die een hulpvraag hebben) waren nog niet gestart. Ik had dus tijd over en wat moest ik daarmee? Als ik dan niet naar betaald werk hoefde om te kijken wat dan wel? Ik heb God mijn verlangen om meer dienstbaar te zijn voorgelegd. Ik heb Hem gevraagd om mijn dagen dan ook nuttig te laten gebruiken.

Begin januari kwam ik iemand tegen die vroeg of zij mij mocht bellen. Nu is geduld niet echt mijn sterkste kant. Toch heeft het bijna twee weken geduurd voordat we een afspraak hadden gemaakt. Gods timing was weer eens perfect. Zij kwam langs op een moment dat ik echt een bemoediging nodig had. Zo liefdevol is God. Het was goed om samen te zijn. Meer dan 20 jaar geleden waren zij en haar man lid van onze gemeente en toen zijn onze wegen uit elkaar gegaan. Er was dus genoeg bij te praten. Daarnaast had zij een heel duidelijke vraag.

Samen met haar man geven zij leiding aan een jongerencentrum bij ons in de stad. Het pand ligt prachtig in het centrum. Samen met anderen hebben zij visie om dit pand te gaan gebruiken voor verschillende activiteiten. Eén van die activiteiten is om dit jaar te starten met een ontmoetingscentrum. En zij dacht dat God haar had gezegd mij te vragen om haar te gaan helpen.

Ik raakte erg ontroerd door deze vraag. Voor onze plannen om naar Curacao te gaan hebben wij plannen gehad om zoiets in een wijk in onze woonplaats op te zetten. Het is toen niet doorgegaan en Curacao kwam in beeld.

Na onze terugkomst heb ik heel sterk het verlangen gekregen om "ergens" een plek te hebben waar mensen naar toe kunnen die behoefte hebben aan een luisterend oor. En nu... zat deze lieve zus daar en vroeg mij iets te doen wat ik heel graag wou.

Voor haar een bevestiging dat het werk door kon gaan. Voor mij een bevestiging dat het nu de tijd is om hier mee aan de slag te gaan. De les voor mij was Gods timing is de beste.

In maart gaan wij van start. De eerste tijd zal vooral een try-out zijn. Er zal nog veel te leren en te ontdekken zijn. Wel staan we er allebei op dezelfde manier in. Wij zijn beschikbaar maar God zal het werk moeten doen. Als ik kijk naar wat er allemaal moet gebeuren en hoe dan heb ik de neiging om te denken... Heer ik kan het niet... Maar als ik kijk naar God dan zegt Hij tegen mij... Jij hoeft het ook niet te doen. Ik zal het doen...

En wat is nu het verband tussen deze twee dingen? Stel dat ik in december wel op zoek was gegaan naar werk. Dan had ik nu geen tijd gehad om in het ontmoetingscentrum actief te zijn.

Ondertussen zijn ook de gesprekken met de confidenten gestart. Mijn agenda is dus weer goed gevuld.

En de les... Ga vooral niet zelf aan het roer staan. Dat voorkomt teleurstelling bij jezelf en bij anderen.