Weer heel wat beleefd...

Vorig weekend hebben we de auto mogen lenen van Gerianne, iemand die veel met de vrijwilligers van Hebron optrekt. Heerlijk was dat. Zaterdag samen boodschappen gedaan en ’s middags met familie Geerts, een echtpaar dat we de eerste week hier hebben ontmoet, naar het strand geweest voor het eerst. De weg er naar toe was prachtig. Het strand zelf ook. Daaibooibaai is één van de weinige stranden waar je geen entreegeld hoeft te betalen. De middag ging veel te snel voorbij. ’s Avonds hebben wij bij datzelfde echtpaar opgepast.

Zondag was een heel regenachtige dag. Na de kerk zijn we ’s middags toch een eindje wezen rijden. Het was heerlijk om de auto te mogen gebruiken. We hebben er erg van genoten. ’s Avonds was er een bijbelstudie op landgoed Veeris, waar de vrijwilligers verblijven. Het was erg goed zo samen te zijn.

Maandag was natuurlijk een heel belangrijke dag. De aankomst van Marjolein op Hato. Peter Geerts is met ons Marjolein gaan ophalen van Hato. Super! We bleven gespannen de schuifdeuren in de gaten houden. Eindelijk, daar kwam ze. Helemaal moe en warm. Heerlijk om elkaar even weer vast te houden na al die tijd. Er was genoeg te vertellen.

Dinsdag een feestelijke dag want Peter vierde zijn verjaardag. ’s Middags hadden wij de familie Geerts te eten. We hebben wat telefoontjes uit Nederland gehad. Heerlijk om al die vertrouwde stemmen even te horen.We hebben heerlijk genoten van elkaar en natuurlijk van het feit dat Peter al weer een jaar ouder, en natuurlijk wijzer, mocht worden. Er was zelfs een kaart. Bedankt lieve zus.

Woensdag en donderdag waren redelijk normale dagen. Het was deze week aanmerkelijk koeler doordat er veel bewolking en regen was. Wij vonden het heerlijk. Mijn dikke enkels zijn verdwenen.

Vrijdag hebben we een gesprek gehad met het projectleidersechtpaar. We zijn erg benieuwd wat er de komende tijd allemaal gaat gebeuren. Veel is afhankelijk van ons slagen in de zoektocht naar een auto. Het leek deze week te zijn gelukt, maar bij de keuring van de bewuste auto kwamen er toch nog nieuwe gebreken aan het licht. De reparatiekosten waren zodanig dat we besloten hebben niet verder te gaan. Peter heeft bij wat verhuurbedrijven een verzoek liggen. We bidden en hopen dat dit gaat lukken.

Ook zullen we verder moeten met het zoeken naar geschikte woonruimte. Daarvoor hebben we de auto nodig. We leggen het elke dag opnieuw aan God voor. We weten dat we zonder Zijn zegen, hierin niet zullen slagen. We hebben God gevraagd ons te bevestigen in onze roeping.

Vrijdag was voor het eerst deze week weer een echt zonnige dag. Vrijdagavond zijn we weer bij de familie Geerts geweest en hebben we een heerlijke joodse appelcake gebakken en overheerlijke amandelkaneelkoekjes. Als ik het recept van Tirza krijg zal ik dit in Nederland zeker gaan bakken en mogen jullie allemaal meegenieten. Het was wel wat laat geworden. Peter heeft de mail wat kunnen lezen. Er zaten natuurlijk ook de nodige felicitaties bij voor zijn verjaardag. Fijn dat mensen zo meeleven. Daar genieten wij dubbel van hier. Berichtjes vanuit Nederland.

Zaterdag waren we er al vroeg uit. Gelukkig was het niet al te warm. ’s Middags hebben we onze verjaardagen gevierd. In Nederland dachten we dat we dit met z’n drieën zouden doen. Maar de hele porch zat vol. Er waren kleine kinderen. Heerlijk. Eigenlijk net als thuis. Natuurlijk hadden we alle vrienden en familie er ook graag bij gehad. Maar het was fijn om te zien hoeveel kontakten we al hebben gekregen. God voorziet ook in ons sociale leven. Marjolein is ’s avonds door twee meiden op sleeptouw genomen en ze zijn samen naar de bioscoop geweest. Een erg indrukwekkende film over twee jongetjes die vriendschap sluiten. The boy in the striped pyjama (of zoiets). Als deze film in Nederland draait een echte aanrader.

Zondagmorgen er ook weer vroeg uit. Hier begint de dienst om 9 uur. Dat wil zeggen, de voorzang. Tegen half 10 is iedereen er zo’n beetje. We zijn met een busje naar Otrobanda gereden en hebben de rest te voet afgelegd. Dat was prima te doen. Lichtelijk bezweet kwamen we aan. Dan is de airco in de bios wel erg fijn. Na de dienst zijn we door pastor Kenneth en zijn vrouw thuis gebracht. Vanmiddag hebben we siesta gehouden. Nu even dit bericht voorbereiden. Tegen 5 uur worden we opgehaald om op Veeris te komen eten. Dat hoort nog een beetje bij ons verjaardagskado. Tegen 8 uur hebben we dan met z’n allen een bijbelstudie. Dat was erg goed om daar bij te zijn. Marjolein draait ook lekker mee. Leuk om te zien.

Vandaag, maandag, heeft Peter vanochtend een huurauto geregeld. Wel duur, maar zo noodzakelijk. Vanmiddag zijn we maar eens naar het strand gegaan. Dat was heerlijk om even te doen. Nu zitten we al weer op Veeris voor een teambespreking.

Weer heel wat beleefd...

Woensdagmiddag hebben we even op Veeris de mail verzorgd. Daarna zijn wij samen met Karin, een vrijwilligster, even naar de Promenade geweest. Zij moest een ticket kopen voor Nederland. Hier zijn dat wat luxere winkels. Ook qua prijs. In de stad betaalden wij voor een schrijfblok 5 naf en hier kost een schrijfblok 15 naf. Voor de dames vast leuk om te weten dat hier dus ook een Hunkermoller zit. Wij moesten zelf even bij de drogisterij (Botica) zijn voor een antimuggenmiddel. Dit werkt trouwens erg goed. Om te zien wat een weekje Curacao met je benen doet een foto.


Aan deze kant van Curacao oogt het allemaal wat anders. De huizenbouw is luxueuzer. Het groen ziet er anders uit. Er staan grote kantoren. Even een ander stukje zien van Curacao. Dat doet ons goed.

Daarna zijn we even bij de AH wezen winkelen. De Allerhande. Wat ben ik daar blij mee. Een stukje van thuis. Daarna wat boodschappen gehaald. Goed gekeken want veel artikelen zijn erg duur. Ik had na ruim een week wel zin in een toetje, maar jongens, daar ga ik toch echt geen 5 euro voor betalen. Snik. Wel heerlijk om even in een bekende omgeving te zijn. Bij de kassa hielp een jongen met de dozen inpakken. Toen we wegliepen keek hij een beetje sneu. Dom, dom, dom. Later hoorden we dat we hem 1 naf hadden moeten geven. Volgende keer beter en als we hem dan nog eens tegenkomen krijgt hij alsnog zijn fooi.

Daarna naar huis. Peter heeft gekookt en ik heb mijn dagboek bijgewerkt. Toen kwam er een telefoontje van Annemarie.

We merken heel persoonlijk hoe ver Nederland van Curacao ligt. Annemarie had op de snelweg een éénzijdig ongeluk gehad. Er was voor haar ineens een file en dus moest zij volop in de remmen. We zien het als een Godswonder dat er niets is gebeurd dan alleen wat blikschade. Met de achterkant heeft ze de vangrail geschampt maar gelukkig is ze een uitstekende chauffeur en door tegensturen en adequaat handelen wist ze erger te voorkomen. Zelf is ze erg dankbaar dat ze er zo is afgekomen en er verder niemand gewond is geraakt. Een auto achter haar is gelukkig gestopt en het echtpaar dat daarin zat heeft zich om haar ontfermt. De vrouw hield de andere auto’s tegen zodat Annemarie met haar auto naar de vluchtstrook kon. De reactie bleef natuurlijk niet uit. Flink trillen en een hevige huilbui. Het echtpaar kwam toevallig (???) uit Deventer en bood aan achter Annemarie aan naar huis te rijden.

Sinds we in Curacao zijn bidden we nog nadrukkelijker om bescherming voor onze kinderen maar dat het zo’n concrete uitwerking heeft! Door de telefoon knuffelen gaat wat moeilijk en haar stem klonk ook nog niet helemaal zoals we haar kennen maar het ging goed zei ze. Ja, wat zou ik nu even bij haar op de bank willen zitten.

Donderdag had weer zijn eigen avontuur. ’s Morgens zat er een hele grote duizendpoot tussen mijn kleren. Ik gilde nog net niet maar het kwam wel in de buurt. Peter wilde hem vangen maar dat ging niet goed. Nergens meer te bekennen. De volgende ochtend heel vroeg vond Peter hem alsnog. Ieeeeeee, hij zat in zijn kussensloop. Brrrrrrr….

Gisteren zijn wij weer de hele dag bij Peter en Thirza geweest. Het doet ons goed in hun gezin te zijn. Het is een pleizer om daar te zijn. Gelukkig kon Peter ook wat e-mailtjes verzorgen. Verder werd er gesproken over van alles en nog wat. Informatie uitwisselen is ook heel praktisch. Hoe doe je hier dingen en waar haal je je spulletjes vandaan. Thirza heeft daarna een heerlijke macaroni schotel bereid. Ik heb wel helpen snijden met de groenten maar de complimenten zijn toch echt voor haar. Vooral Peter en Peter lieten zich niet onbetuigd. Ze zitten nog in de groei zullen we maar zeggen. Cefas en Davita zijn schatten. Heerlijk om hun te zien spelen. Er prijken nu twee tekening bij ons op de koelkast want Cefas heeft voor ons een tekening gemaakt van de storm. De vorige keer heeft Davita al een tekening gemaakt met een draak.

Daarna zijn we naar Mount Pleasant gereden. Daar was voorheen het kinderdorp. Het is nu erg troosteloos. De speelattributen in de tuin zien er erg goed uit maar er is verder niemand. Ook staat de tuin vol met onkruid. Op Mount Pleasant hebben we ook even naar het huis gekeken waar Peter en Thirza gewoond hebben. Daarna wezen buurten bij Corinne en Lambert. Zij hebben daar een bananenplantage opgezet. Hun beide dochtertjes stonden eerst wat onwennig maar ze hadden ons al eerder gezien en kletsten ons daarna de oren van het hoofd. Elnathan lag heerlijk in zijn wipstoeltje op de wind. Wat een lieve baby. Even het huisje bekeken, wat gedronken en toen gingen we alweer huiswaarts.

We kunnen ons zelf bijna niet voorstellen dat we deze twee jonge gezinnen nog maar net kennen. Het doet ons goed dat we zo in hun sociale leven worden opgenomen. Daar leren we heel veel van. We dachten in Nederland gastvrijheid te kennen maar hier op Curacao is het nog heel anders. Ik zal proberen nog wat linkjes toe te voegen van hun site of weblog.

Toen we thuiskwamen hebben we wat gegeten en we lagen er al weer vroeg in. Slapen is erg lastig hier. De hele nacht hoor je handen blaffen. Soms heel dicht bij en dan weer ver weg. Niet één maar meteen een stuk of tien. Daar is wel een oplossing voor, herriestoppers, maar die wil je niet de hele nacht in hebben.

Vandaag, vrijdag, ging Peter al vroeg op pad om reparatiespullen voor zijn lekke band te halen. Helemaal bezweet kwam hij thuis. Gaat de winkel pas om 14.00 uur open. Ik heb de was gedaan, ouderwets met de hand. De wasmachine geeft allemaal roestvlekken en dat ziet er niet uit.

Vanmiddag heeft Peter alsnog zijn bandenplakspullen gehaald. Zijn fiets staat weer helemaal startklaar in de schuur.




Zometeen gaan we naar landgoed Veeris en zijn we te gast aan de maaltijd . We hebben met Karin afgesproken net als de anderen bij te dragen in de pot. En dan is er al weer bijna een dag voorbij. De dagen gaan hier erg snel.

Hier even weer een berichtje van ons. Het is wat moeilijk communiceren momenteel. Bellen naar Nederland is erg duur en dat beperken we dan ook tot de kinderen. Een internet-aansluiting zit er momenteel niet in. In het huurhuis is er geen. Een oplossing is draadloos internet maar dat is erg duur en moet je voor minimaal 3 maanden afnemen. Per maand kost het ons dan 75 euro. Een beetje te veel vinden wij. Ze garanderen geen dekking op het hele eiland. Aangezien we over een paar weken verhuizen is dit geen optie. Peter is gisteren twee keer bij de aanbieder geweest en de tweede keer was het bedrag al weer heel wat hoger als de eerste keer.

Vanmorgen zijn we de binnenstad voor de tweede keer in geweest. Twee heel grote passagierschepen liggen daar. Wat een torenflats. De toeristen kom je dan ook volop tegen. Veelal amerikanen. Ik was op zoek naar slippers maar dat valt niet mee. Nog niet geslaagd dus. Wel een heerlijke vruchtenshake gehad. Terwijl we hiervan zaten te genieten aan de waterkant zag Peter ineens achter ons een man met een giga grote slang om zijn nek. Jammer genoeg hebben we hier geen foto van. Of ik hem ook even om mijn nek wou. Echt niet...

Wat heerlijk is op Curacao zijn de taxibusjes. Voor 2,25 naf (= 1 euro) brengen ze je naar de stad. Je stapt aan een hoofdweg op. Vervolgens brengen ze je voor nog eens dat bedrag helemaal tot aan de deur. Omdat we nog geen auto hebben zijn we op dit vervoer aangewezen.
Peter heeft hier ook een fiets maar die staat met een lekke voorband in de schuur. Eigenlijk een douche- en washok maar daar wordt hij dus niet voor gebruikt. Lekke banden zijn op Curacao ook heel gewoon. Nu dus zo snel mogelijk spul zien te vinden om het weer te repareren.

De warmte verschilt per dag. Gisteren was best een koele dag maar vannacht en vandaag voelt het al weer veel warmer. Wel is het wat meer bewolkt. De muggen zijn erg lastig. Je ontkomt niet aan muggebulten en vooral de jeuk is erg vervelend.

Vanmiddag gaan we naar landgoed Veeris om te internetten. Thuis ben ik dit berichtje al aan het voorbereiden. Karin, één van de vrijwilligers, haalt ons op. Gisteravond hebben we even wat noodzakelijke mailtjes kunnen versturen. Wat een verschil met Nederland. Het is erg wennen.

Vorige week stond vooral de conferentie centraal. Daarnaast hadden we alle energie nodig voor de noodzakelijke dingen. Boodschappen doen. Eten klaarmaken. Hoewel het huisje wel een schoonmaakbeurt nodig had kon ik me er niet toe zetten.

Zaterdag was een indrukwekkende dag. ’s Ochtends tijdens de conferentie is gevraagd aan alle aanwezige mannen te breken met de vloek van slavernij. Heel indrukwekkend om te zien dat iedere man naar voren kwam. Dat ze uitspraken hun plaats weer in te nemen als man en vader in het gezin. Ook de vrouwen kwamen daarna naar voren en spraken uit niet meer alleen een man in hun leven toe te laten om zo een kind te kunnen krijgen maar de man weer als echtgenoot te gaan zien. Het ontroerde ons heel erg. ’s Middags was eigenlijk een vervolg hierop. In de slaventijd mocht een donkere man niet naar een blanke kijken. Dat zie je tot vandaag nog terug. Mannen die blanke mannen niet in de ogen durven kijken. Jezus leert zo anders. Hij kwam juist naar de wereld om aan ons gelijk te worden. Om dit te oefenen mochten vrouwen met vrouwen en mannen met mannen dit bij elkaar oefenen. Een minuut in de ogen van de ander kijken en dan zeggen wat er mooi aan hem/haar is. Daarna mocht de ander dat bij jou doen. Geweldig. Ik heb dit met twee lieve antilliaanse vrouwen mogen delen Peter bij twee antilliaanse mannen. Op basis van gelijkwaardigheid. Niet op basis van meerdere of mindere. Dat wonden zo diep kunnen zijn. Na afloop een heerlijke embrassa (hug).

’s Avonds hadden we het feestje van Thirza. Dat was erg gezellig. Ze had heerlijke taart gebakken. Lekker genieten om zo bij elkaar te zijn. De kinderen waren ook op en die vonden het helemaal het einde. Veel te snel was het voorbij.

De volgende dag zijn wij naar de Movies geweest voor een dienst. Pastor Kenneth Thijm is hier voorganger van. Peter en ik werden door hem even kort voorgesteld. Gelukkig mochten we blijven zitten. Wilkin van de Kamp had een woord. Hij legde uit wat het verschil is tussen verzoeking en beproeving. Beproeving is van God en daar moeten we altijd ja op zeggen. Verzoeking komt van satan en daar moeten we altijd nee tegen zeggen. Onze menselijke natuur wil vaak net andersom. Ja zeggen tegen de verzoeking, omdat het zo mooi of fijn lijkt en nee tegen de beproeving omdat het lastig is. Dat merken wij ook op dit eiland. Het zijn hier valt niet mee en je bent geneigd te zeggen. Ik pak mijn koffer en ga weer terug. Maar… we weten dat we hier zijn niet voor ons zelf maar om Gods plan uit te voeren. We vonden het echt een preek voor ons. Heerlijk trouwens een dienst in de bioscoop. Goede airco en prima stoelen. Na afloop net als bij ons koffie of thee met een koekje.

Maandag en dinsdag ben ik het huis wezen poetsen en Peter heeft allerlei andere zaken gedaan. Maandagavond was voor ons de eerst een teamavond mee gemaakt op Veeris. Goed om daar bij te zijn.

Gister dus op Veeris wezen internetten en straks weer. Als het lukt laten we nog wat foto’s zien.

We willen jullie vragen om in Nederland mee te zoeken naar een geschikte woonruimte. Via marktplaats buitenland is soms wat te vinden en ook via “viavia” een site op Curacao. Zelf zullen we ook veel kijken maar doordat we weinig gebruik kunnen maken van internet zal dit lastig zijn. Voor degenen die dit willen vragen wij ook jullie gebed voor een huis maar ook dat wij hier mogen aarden.

Nog even wat foto's om te laten zien.

Dit is fruit uit onze eigen tuin. Maandag kwam er iemand langs die de sleutel van ons huis beheerd. Zij liet zien wat er allemaal groeit. Vooraan zie je lemoen. Rechts daarachter liggen kleine granaatappelen. We hebben er al één geproefd. Hmmmm..... heerlijk. Je krijgt alleen wel vlekken van de schil in je kleren dus de volgende keer letten we beter op. Daarnaast ligt een voor ons onbekende vrucht. Hij moet nog rijpen maar dan kun je de schubben afbreken en uitzuigen. We hebben ook nog een hele grote mangoboom achter in de tuin maar die gaat pas vanaf januari vrucht dragen.

Deze rupsen zitten voor bij ons in de boom. Ze zijn ongeveer 12 tot 15 cm lang en zeker 1,5 cm dik. Rechts zit de kop en links heeft hij een soort van spriet. Eigenlijk klimt hij hier naar beneden maar zo kunnen jullie het beestje beter bewonderen. Erg benieuwd hoe hij er als vlinder uit ziet.

Dit is een foto van de zijkant van ons huis. De voorkant was zo troosteloos. Het lijkt wel een gevangenis. Binnenkort laten we jullie nog meer foto's zien.

Tot gauw!!!

Een heel kort berichtje...

Een heel kort berichtje. Op het nippertje dinsdag het vliegtuig gehaald. We gingen om 7 uur op weg maar om 10.20 uur waren we nog steeds niet op Schiphol. Lichte paniek. Marcel, onze zwager, is erg handig met de moderne communicatiemiddelen. Via, via had hij in de auto achterhaald dat wij konden inchecken via internet. Snel het reisburo gebeld die voor ons de tickets had besteld. Na een minuut of 10 kregen wij bericht dat het inchecken was gelukt. Om 11.05 zou het boarden stoppen. Alle vliegtuigen hadden vertraging. Maar dat zul je net zien, de onze dus niet. Om 10.45 uur stopte de auto voor de vertrekhal. Lieve familieleden stonden ons op te wachten met karretjes etc. Toen ging alles snel. Nog even afscheid nemen van al die lieve gezichten. Dat was toch even moeilijker dan gedacht. Vooral van Annemarie.

Het vliegen ging voorspoedig. Een hele ervaring. Dan de aankomst op Curacao. Gek dat dit voor de komende twee jaar ons thuis gaat worden. Daarna de warmte. Oef... wel wennen hoor. Het was even schrikken bij de koffers. Peter zijn fiets was ook mee gekomen en die zagen we niet. Gelukkig kwam was hij er wel.

Cees en Rommy stonden ons buiten op te wachten. Peter is op de fiets naar ons huis gegaan en wij met de auto. Gelukkig hadden ze wat te eten en drinken voor ons gehaald. Daarna nog even de dag doorgenomen en vooral erg rustig gedaan.

Op dit moment moeten we vooral wennen aan de hitte en de muggen. Het gaat goed met ons. Al blijft het nog wat onwerkelijk. Vanaf woensdag avond hebben we elke avond een conferentie gehad. Leuk om allemaal nieuwe mensen te ontmoeten, of mensen die we kennen van weblogs te ontmoeten.

Dat wij dit bericht nu kunnen plaatsen komt daar Peter Geerts. We hebben hem gister ontmoet. Peter stond naast afloop van de conferentie naast Peter en ze kwamen met elkaar in gesprek. We volgen hen al een poosje via internet omdat zij ook vrijwilligers werk doen op Curacao. Omdat wij nog geen internet hebben en dit even lastig regelen is bood hij aan om bij hem thuis te komen internetten. Samen zijn ze nu even de kinderen aan het ophalen en we gaan zo met z'n allen pannenkoeken eten. Echt gezellig.

De komende dagen hopen wij een huurauto te kunnen regelen en zelf een internet aansluiting te hebben. Communiceren wordt dan wat makkelijker.

Dios te bendika (Gods zegen). Geen idee of het zo goed geschreven is maar zo wens je elkaar in het spaans Gods zegen toe. Dat heb ik gister geleerd van een hele lieve spaanssprekende zus Elsie.

Voor al onze vrienden en familie, een hele dikke knuffel. Tot gauw.

Voorlopig het laatste berichtje uit Nederland

Voorlopig is dit ons laatste bericht uit Nederland. Het wordt een latertje vanavond. Een drukke dag gehad. Van alles en nog wat geregeld, gepakt, gechekt, gezocht, gemaakt, gezucht... Het vooruitzicht van 10 uur vliegen is bijna een verademing. Heerlijk niets doen.

De laatste dagen veel mensen gezien. Hier hebben wij erg van genoten. Al die lieve mensen te moeten missen dat zal nog niet meevallen. Als we daar zijn zullen we het pas echt gaan beseffen denken wij.

Peter en de meiden zijn bezig met pakken en wegen, pakken en wegen. Elk onsje wat er nog bij kan proberen wij natuurlijk mee te nemen. Ik sluit af en ga nog even de laatste zaken afronden. Dus... het volgende berichtje komt vanuit Willemstad.