Een beetje onwerkelijk...

Het is allemaal een beetje onwerkelijk. Volgende week om deze tijd zitten wij al wat dagen op Curacao. Ik kan me er nog niet zo veel bij voorstellen. Wel hebben wij er ontzettend veel zin in.

De keerzijde is het afscheid nemen van veel vrienden en familie. Het dringt nog niet echt tot mij door. Dat komt volgens mij pas als we daar een paar weken zitten.

We zijn erg druk deze laatste twee weken. De laatste dingen voorbereiden. Maandag hebben we bij de gemeente doorgegeven dat wij per 4 november naar Curacao vertrekken. Voor onze verblijfsvergunning op Curacao hebben wij allerlei uittreksels nodig van geboorteregister en huwelijksregister. Erg leuk om te zien dat ze dat bij ons nog in die oude gebonden boeken hebben zitten.

Woensdag moesten we nog even naar de tandarts voor en tandheelkundig rapport voor de zorgverzekering. Deze week ontdekten we pas dat we voor ons huis en onze inboedel ook naar een andere verzekering over moeten stappen.

Daarnaast nog wat klusjes in huis, afscheid nemen van veel lieve mensen.

Gisteravond kwam Annemarie ook onverwachts thuis om nog even van ons te genieten. En wij natuurlijk van haar. Dat was een erg leuke verrassing.

Vandaag is het de laatste werkdag van Peter. Na bijna 25 jaar gaat hij weg. Dat zal voor hem best nog wel vreemd zijn.

Afgelopen zondag hebben wij afscheid genomen van de gemeente. Heel bijzonder om van de gemeente de zegen mee te krijgen. Wij hebben die verbondenheid ook echt nodig om ons werk daar te kunnen doen. Er was ook nog een leuke verrassing voor ons. Met een actie en een collecte was veel geld opgehaald en dat kregen wij overhandigd. Wij zijn hier erg blij mee.

De zolder... deze is nog steeds niet af. Gisteren is er weer veel weggebracht en vandaag zal er nog weer het een en ander weggaan. Wat een spullen verzameld een mens. Ongelofelijk.

Voor vandaag wil ik eigenlijk naar de kapper maar... de telefoon is eerder afgesloten dan gepland. En natuurlijk geen beltegoed meer op de mobiele telefoon. Misschien morgen en anders maar eens kijken hoe er op Curacao gestyled wordt.

Vanavond komt de TFC bij elkaar. Een laatste samenzijn. Puntjes op de I en dan ook afscheid nemen.

Morgen de laatste spulletjes kopen voor ons vertrek. Zondag afscheid van familie en vrienden. Maandag een dag om nog even als gezin samen te zijn, uit te rusten, ons voor te bereiden op de reis en dan dinsdag... vertrekdag.

Dom, dom, dom...

Dom, dom, dom... Onderstaand bericht had ik in mijn andere blog aangemaakt. Toch wil ik het jullie niet onthouden.

Peter heeft de vliegtickets besteld. Dinsdag 4 november zullen we vertrekken richting Curacao. Nu gaat alles ineens heel vlug. Wanneer nemen we afscheid van familie, vrienden, onze gemeente?

Van familie en vrienden nemen we zondag 2 november afscheid.

Morgen zullen we in de gemeente afscheid nemen. De dienst is om 10.00 uur in de Baptistengemeente aan de Binnensingel in Deventer. Als je dit weblog leest dan ben je van harte uitgenodigd om erbij te zijn.

Het zal morgen best bijzonder zijn. Aan de ene kant fijn om nu ook daadwerkelijk te gaan daar waar God ons hebben wil. Aan de andere kant hebben wij ook grote verwachtingen voor de gemeente. God is wat aan het doen in onze gemeente. Dat proces hadden wij ook best van nabij willen meemaken. En dan al die lieve vertrouwde gezichten die we moeten gaan missen...

We hebben hier een dubbel gevoel bij. Het is heerlijk om na anderhalf jaar van voorbereiding te kunnen vertrekken. Maar... we laten ook veel achter.

Onze eerste nieuwsbrief zal volgende week verschijnen. Er is geen tijd meer dit vooraf te verzorgen. Gister en vandaag zijn wij in Zelhem op de Betteld voor een conferentie. Heerlijk om twee dagen apart te zetten om in Gods nabijheid te zijn. Ook daar zullen we afscheid moeten nemen van mensen.

Een wonder...

Een wonder. We hebben een tijdelijk huurhuis op Curacao. Het is nog even de vraag wanneer we er precies in kunnen maar dat mag de pret niet drukken. Het zal in ieder geval begin november zijn.

Vanmorgen in de dienst nog gehoord dat als je wonderen wilt zien je mag uitstappen buiten je vertrouwde grenzen. Nou, dat heeft Peter echt wel gedaan. Zijn baan opgezegd terwijl wij nog geen zicht hadden op een huis. Daarbij vertrouwde hij helemaal op onze roeping om in Curacao een gezinsvervangend huis te bieden aan kinderen die dat nodig hebben. Hij had daarin meer vertrouwen dan ik dat had.

En... nu is het dus zo ver. Nog geen week later ook een huis. Geweldig. Wij worden hier stil van en genieten volop. Wat een zegen en bemoediging. De Heer voorziet. Het huis kunnen we tot ongeveer zes januari tijdelijk huren. Dat geeft ons tijd om op Curacao zelf verder te zoeken. Maar... als de Heer nu voorziet dan zal Hij dat straks ook zeker weer doen. Erg benieuwd wat Hij nog meer voor ons in petto heeft.

Waar ik zelf ook stil van ben is dat ik totaal geen vliegangst meer heb. Eigenlijk vanaf het moment dat wij ons geroepen weten om naar Curacao te vertrekken is die angst verdwenen. Alweer een wonder, toch? Daarvoor kreeg je mij nergers naar toe met een vliegtuig. Nog niet al kreeg ik geld toe.

Morgen krijgen we de definitieve datum voor het betrekken van het huurhuis door. Dan nog tickets boeken en de laatste voorbereidingen treffen. We moeten ons nog laten uitschrijven bij de gemeente Deventer. Dit is nodig voor een tijdelijke verblijfsvergunning van maximaal vijf jaar op Curacao. Maar dat betekent dat per datum van uitschrijving ook onze zorgverzekering met internationale dekking in moet gaan. Gelukkig regelt Peter dat allemaal. En dat doet hij heel goed.

Morgen nog even snel proberen een nieuwe bril uit te zoeken bij mijn huidige verzekering. Dat had ik natuurlijk al weken terug moeten doen, maar ik zie maar geen leuk model. De huidige bril is echt aan vervanging toe. Al vanaf het begin zit hij niet goed en heb ik er een soort van haat-liefde verhouding mee. Nu heb ik dus een stok achter de deur.

De afgelopen week heb ik ook last van nestdrang. Nee... ik ben echt niet zwanger. Waar komt die nestdrang toch vandaan? Zouden ouders die een kindje gaan adopteren dat dan ook hebben? Wij gaan tijdelijk voor twee kinderen zorgen. Zit nestdrang dan in elke vrouw ingebakken, los van het feit of het je biologische kinderen zijn of niet? Rare term trouwens, biologische kinderen.

Of geldt hier het principe een opgeruimd huis geeft een opgeruimd hoofd? Is hier trouwens een bijbelvers over, in spreuken of zo? Misschien dat ik hier nog even voor ga googlelen. Mocht iemand het trouwens weten, dan hoor ik het graag.

Hoe het ook is, we laten het huis in ieder geval netjes achter. Dus Annemarie en Marjolein... ;).


De zolder staat al een paar weken op de lijst om onder handen genomen te worden. Maar het komt maar niet uit mijn vingers. Vanaf vrijdag helpt het hele gezin nu mee om aan mijn nestdrang gehoor te geven.

Alles wat nog op zolder stond wordt naar beneden gebracht. We wisten niet eens meer hoe mooi de zolderruimte is. Alleen spullen die we nodig hebben en netjes opgeruimd kunnen worden mogen terug. De overige spulletjes gaan weg. Zoveel mogelijk natuurlijk naar Stichting Gichon of naar de Leprastichting. De rest gaat bij het grof vuil.

Iedereen draagt zijn steentje bij en we genieten volop. Zaterdag wordt er heel wat afgelachen met elkaar. Heerlijk om met elkaar te lachen om ogenschijnlijk niets. Fijn om als gezin zo samen bezig te zijn. De kamer is nog even een rommeltje maar het eind is in zicht. Nog één, hooguit twee dagen en dan is de kamer ook weer in ere hersteld. Vandaag had ik nog wel wat papierwerk willen doen, maar er waren andere zaken belangrijker.

Genoten van een heerlijke dienst waarin Jezus Christus centraal stond. Samen lunchen. Een goed gesprek aan de deur, binnen ging niet zo goed door de rommel. Daarna met z'n tweeen genoten van het bericht dat we een huurhuis hebben. Daarna nog een familiebezoek afgelegd. Daar hebben we met z'n drieen God gedankt voor zijn voorzieningheid. De meiden zijn samen met wat jongelui van de gemeente gaan wandelen op de Holterberg. Dat was zo gezellig dat ze ook nog samen wat willen gaan eten bij één van hen.

Peter is nu beneden aan het koken en ik ben jullie dus aan het bijpraten. Zo meteen heerlijk genieten van een hollandse lasagna en vanavond genieten van elkaars aanwezigheid en de plannen verder doorspreken met de meiden. Het begint hier heerlijk te ruiken dus ik laat het hier voorlopig maar weer bij.

Nieuwe koffers...

Nieuwe koffers. Die hebben we sinds zaterdag. Vrijdag kijken en een aardige verkoper adviseerde ons de koffers achteruit te laten leggen en ze zaterdag op te halen. Dan zou er nog eens 20 % korting worden gegeven. Dat is nog eens klantgericht denken. Of... zou hier Iemand anders achter zitten?

De kolossen staan momenteel in de kamer. Niet praktisch maar waar laat je anders zulke bakbeesten. Volgens Peter kan er erg veel in. Nu nog achterhalen of het klopt dat je 10 kg extra mag meenemen als je gaat emigreren. Omdat we eigenlijk alleen zomerkleding meenemen blijft er waarschijnlijk nog kilootjes over voor andere spullen. En wat nemen we dan mee. Boeken, foto's, handwerkjes, iets wat aan thuis doet denken? Gelukkig hebben we nog even om alles klaar te leggen.

De laatste weken zijn best heftig. Soms word je maar zo overvallen door twijfel. En wat een energie kost het als je daar eenmaal aan toe gaat geven. Wat zit je dan toch nog vast aan aardse zekerheden. Meer dan ik had gedacht. Een belangrijke les die ik heb geleerd, na een halve nacht liggen piekeren, dat ik het ook niet kan in eigen kracht. Dat houd mij met beide voeten op de grond. Niet ik, maar Jezus in mij. Pas toen ik mijn zorgen en twijfels aan Hem had verteld kwam de rust en vrede terug. En het vertrouwen... tijdelijk.

Peter gaat zijn baan opzeggen. Het is geen geheim dus ik kan het hier rustig vertellen. Op zijn werk is een aantal weken terug al een nieuwe collega in dienst genomen en zij wordt ingewerkt. Maar officieel heeft Peter nog niet bekend gemaakt dat hij weg gaat. Weer lichte paniek. Een vast inkomen is best wel prettig. Zeker nu.

De wereld staat momenteel op zijn kop door malversaties bij banken. Het kon niet op. Zelfs de sky bleek niet meer de limit. Men ging verder dan verantwoord was. Met als enige doel... winstbejag. Er was paniek. Beurzen kelderden met een noodvaart naar beneden. Overheden gaven de ene garantie naar de andere. Waar al dat geld ineens vandaan komt? Geen idee, maar het geeft de mensen zekerheid. Gisteren waren de berichten op RTL Z-nieuws positief.

Wat brengt de toekomst? Krijgt Peter straks weer een vaste baan? Komen er straks voldoende giften binnen om het op langere termijn te bolwerken?

Onderstaand lied is vandaag mijn favoriet. Ik werd er vanmorgen vroeg mee wakker.

Ik hef mijn ogen
op naar de bergen
waar komt mijn hulp vandaan?

Ik hef mijn ogen
op naar U Heer,
die mij bij zal staan!

Mijn hulp is van U Heer,
die alles heeft gemaakt.

U zult voorkomen dat ik wankel of val
U bent mijn beschermer die over mij waakt.
Die niet sluimeren of slapen zal.

Wat kan mij gebeuren,
door zon of door maan?
U bent mijn schaduw,
U bent er altijd.

Bewaart heel mijn leven,
mijn komen en gaan.
U beschermt mij tot in eeuwigheid!

Mijn hulp is van U Heer.

Hier een link om te luisteren http://media.putfile.com/Ik-hef-mijn-ogen-opw640

Heerlijk toch. Jezus is er bij. Hij waakt over ons. Niet alleen nu maar tot in eeuwigheid. Dat is een zekerheid die geen overheid in de wereld mij kan garanderen. Een zekerheid die voor mij nooit verdwijnt.

En als ik soms wat heen en weer geschud word. Omvallen zal ik niet. Ik ben immers geworteld en gegrond in Jezus Christus, mijn Heer. Dat geeft moed om te vertrekken en verder te gaan met de stappen die we mogen nemen.

Wat ik nu niet zo goed van mijzelf snap is dat ik dat schudden, af en toe, wel nodig heb om te ontdekken dat ik goed verankerd zit aan Jezus. Ik mag dan altijd weer ontdekken dat het in eigen kracht niet gaat. Dat maakt het tegelijkertijd weer zo heerlijk relativerend. Ik kan het niet alleen, maar hoef het ook niet alleen. Wel in beweging komen maar ik mag de koers overlaten aan Jezus. Hij is erbij, altijd en overal!

Toch geen huis...

Toch geen huis. In twee weken tijd zou het huis ons al 6000 euro meer gaan kosten door de onrust in de financiele wereld. De onzekerheid op korte termijn over wat de euro verder gaat doen heeft ons doen besluiten te stoppen met verdere stappen. Een goede keus denken wij.

Maar wat nu?

Deze week willen we gericht kijken naar huurhuizen. Een koopwoning vinden wij op dit moment niet meer verantwoord. Daarnaast gaan wij kijken naar een betaalbaar hotel. We overwegen om in eerste instantie voor een maand tijdelijk onderdak te zoeken. Van daaruit kunnen we zelf gaan kijken naar huizen die mogelijk voor ons in aanmerking komen.

Begin november is nog steeds ons uitgangspunt om te vertrekken. Annemarie heeft dan ook verlof. We willen graag tijdens haar verlof vertrekken. Dan heeft ze even de tijd om alles een plekje te geven.