Hebronavond en beursperikelen...

Gisteravond zijn we in Doetinchem geweest voor een Hebronavond. Hadden we echt even nodig. Door alle rompslomp rond het huis is het goed om weer even wat te horen over Hebron. Hoe het met de kinderen gaat. Wat de plannen zijn. Goed om Cees even te zien. Vandaag gaat hij met het vliegtuig weer terug naar Curacao.

Op de avond stond vooral de tegenstand die je mee gaat maken tijdens je verblijf op Curacao centraal. Teleurstelling en rebellie... zaken waar we allemaal mee te maken gaan krijgen. En hoe ga je hier dan mee om. Voor ons dus een herhaling maar zo goed om daar bij te zijn geweest.

Ja, en dan de beursperikelen. Daar hebben we normaal gesproken helemaal niets mee, maar nu merken we de direkte gevolgen. De euro is aan het zakken ten opzichte van de dollar. En... dat heeft weer invloed op de koop van het huis. Voor elke euro kunnen we minder antilliaanse guldens krijgen. Dit is op 10 euro nog te overzien, maar bij een bedrag boven de 100.000 euro heeft dit grote gevolgen. We zijn erg benieuwd hoe dit afloopt.

Een geluk bij een ogeluk...

Soms zit het mee en soms zit het tegen. Afgelopen zondag dachten we voor lange tijd afscheid te moeten nemen van onze oudste dochter. Maar ze is de komende weken heel veel thuis.

Het schip ligt momenteel voor reparatie in een droogdok en het zit behoorlijk tegen. De oefening van vier weken gaat voor haar en de overige bemanning voorlopig niet door. Er moeten onderdelen uit Amerika komen. Af en toe is ze even weg voor het lopen van de wacht bij het schip. Jammer voor de Marine, super voor ons.

Wat nog mooier is, is dat ze nu ook aanwezig kan zijn bij de doop van Marjolein. Geweldig toch.

Met de voortgang van het huis gaat het redelijk. De afgelopen week is contact met Curacao wat lastiger lijkt het wel. Wat de koopakte betreft moeten we er wel uit komen. Veel dingen gaan daar zo anders als bij ons. Daar moeten we gewoon wat aan wennen.

Hier in Nederland worden mensen bij het woord asbest al wat zenuwachtig. Zo verging het ons ook met het doornemen van de akte. Volgens de notaris bestaat 90% van de daken op Curacao uit asbest. Kwestie van gewoonte. We maken ons er dus maar niet druk om. Verder hebben ze daar nog iets als witte mieren. Net zo vervelend als de ons bekende boktor.

De makelaar daar is super hoor. Heeft erg veel geduld met ons. We hopen zelf natuurlijk alles zo snel mogelijk geregeld te hebben. Wat ons betreft kan het niet snel genoeg gaan. Maar... we moeten hier natuurlijk alles wel goed met de hypotheekverstrekker regelen.

Volgens de hypotheekverstrekker is het verstandiger om een latere datum van levering af te spreken in de koopakte. Dit om te voorkomen dat door vertraging op wat voor manier dan ook, de koop wel door kan gaan. Dat laatste willen wij ook graag.

Maandagavond gaan we weer naar Doetinchem voor een Hebron avond. Cees is wegens omstandigheden momenteel in Nederland en zal daar ook aanwezig zijn. We kijken erg uit naar deze onverwachtse ontmoetingsavond. Zullen er weer andere vrijwilligers zijn? Is er nieuws?


Dit is een groepsfoto van de kinderen van Hebron. Hebben we even van de site geplukt.

Waarom blijft het zo stil...

Waarom blijft het zo stil op dit weblog. Valt er niets te vertellen? Meer dan genoeg eigenlijk.

Op het bod voor het huis hebben wij een positief antwoord gekregen. Vrijdag hebben wij van de makelaar de voorlopige koopakte ontvangen. Gisteren is Peter bij een hypotheekadviseur geweest om alvast wat administratieve zaken in gang te zetten.

Met de koopakte zijn we er nog niet helemaal uit. Verder wachten we op stukken van de verkoper om aan de notaris te kunnen sturen.

Gisteravond was de TFC weer bij elkaar. We hebben wat taken verdeeld en zaken doorgesproken.


Vanavond hebben we groeigroepavond. Er zijn twee "verse" echtparen bijgekomen. We beginnen deze startavond met gezamenlijk eten. Een goede manier om elkaar te leren kennen.

Lekker even bijkomen...

Twee berichten op één dag. Dat zie je niet vaak.

Gisteren was een dag met een gouden rand. Marjolein is 18 jaar geworden. Een hele bijzondere leeftijd.

's Morgens eventjes met z'n allen aan de ontbijttafel gezeten en natuurlijk gezongen.

Daarna werd het rustig in huize Van Amersvoort. Peter en Marjolein gingen naar hun werk en ik... ik ben mijn bed weer ingedoken. Even bijslapen. En dat was blijkbaar nodig. Om 10.30 uur werd ik pas weer wakker.

Even met een vriendin bijgekletst en gedeeld wat er maandagavond allemaal was gebeurd. Heerlijk zo'n vriendschap. Ik geniet hier erg van en ga het straks ook zeker missen.

's Middags even met Annemarie gesproken. Zij kon er niet bij zijn. Het schip Hr. Ms. Amsterdam ligt momenteel in de haven van Rotterdam voor reparatie. Van zondag op maandagnacht heeft Annemarie een paar uur wacht gelopen. We missen haar allemaal erg vandaag.

Met de post kwamen er ook nog wat kaartjes die ik gezellig voor Marjolein heb neergelegd. Natuurlijk ging de telefoon deze dag ook wat vaker over. Het grote feest viert Marjolein a.s. zondag met familie, vrienden en kennissen.

Tegen zessen heeft Peter bij het station Joanne, een vriendin van Marjolein, opgehaald. Met zijn vieren hebben we heerlijke Boritos gegeten met sla. En toe het lievelingstoetje van de jarige Jet. Stracciatella yoghurt. We worden niet door hen gesponsord maar die van de Aldi vinden wij toch echt het lekkerst.

We waren net klaar met eten toen Bjorn binnen kwam vallen. Hij is gezellig aangeschoven aan tafel. En daar zijn we ook de hele avond blijven zitten. Een geslaagde dag waar we met zijn allen met veel plezier op terug kunnen kijken.

Eerste TFC avond...

Maandag was onze eerste TFC-avond. TFC staat voor thuisfrontcommissie. Dit is tegenwoordig een bekende kreet. Niet alleen zendelingen hebben een TFC maar ook de militairen die worden uitgezonden worden vaak gesteund vanuit een TFC. Even wat googelen en de informatie vliegt je om de oren.

We zijn erg blij dat God hierin heeft voorzien. Tijdens de toerustingsavonden van Stichting De Hoop is het belang van het hebben van een TFC goed duidelijk gemaakt. Het komt er eigenlijk op neer dat we zonder hen het werk daar niet kunnen gaan doen.

Datzelfde geldt ook voor de sponsoren. Ook die zullen we nodig hebben voor ondersteuning van ons werk.

Als eerste hebben we een voorstellingsrondje gedaan omdat niet iedereen elkaar even goed kent. Daarna wat dia's laten zien van de kinderen en over het werk daar verteld. Het kinderdorp wordt eigenlijk weer helemaal opnieuw opgebouwd. Hierbij wordt duidelijk niet meer gekozen voor het hebben van een instelling maar voor kleinschalige opvang in gezinshuizen.

Verder hebben we het voorbereidingstraject doorgesproken en veel informatie op papier meegegeven.

We hebben wat afspraken gemaakt over de te nemen stappen op korte termijn. Ook kwamen we tot de conclusie nog niet volledig te zijn. Binnenkort hopen we weer bij elkaar te komen.

De TFC is ook al heel praktisch bezig geweest. Peter heeft hun de opties getoond die we op dit moment hebben wat woonruimte betreft. Daarna zijn met name de mannen de voor- en nadelen gaan uitdiepen. Na een poosje kwamen ze tot een unaniem advies en wij hebben hun advies ter harte genomen.

Na hun vertrek zijn we zelf nog weer eerst in gebed gegaan om ook heel duidelijk naar God uit te spreken dat we zijn plan hierin zoeken. Wat ons het meeste opviel was de innerlijke rust die we terug hadden gekregen. Peter en ik waren de hele dag al onrustig en we stonden onder innerlijke spanning omdat de deadline steeds dichterbij kwam en we het echt niet wisten. Al een paar nachten hadden we onrustig geslapen.

Nu dus de gevraagde duidelijkheid. Eerst de verkoper van het huis gemaild waar we niet mee verder zouden gaan. Niet makkelijk maar wel nodig. Daarna de makelaar van het andere huis gemaild.

Ondertussen liep het al tegen enen en zijn we snel ons bed ingedoken. En... geslapen dat we hebben.


Nu wachten we op het antwoord in het besef dat hoe het ook zal gaan, het goed is.

Al weer een week voorbij...

Er is alweer een week voorbij. Wat vliegt de tijd toch. De huizenjacht. Het wil maar niet lukken. Ligt het aan ons? Geen idee.

Er is ook goed nieuws te melden. Onze Thuis Front Commissie begint aardig vorm te krijgen en daar zijn we natuurlijk erg blij mee. Peter wil op korte termijn een eerste vergadering plannen en kijken waar we staan. Wat kunnen we uit handen geven en wat moeten we zelf regelen. Best spannend allemaal.

Om ons een beetje moed te geven kregen we een erg leuke fotostrip. Ik probeer dit nog in powerpoint om te zetten en te plaatsen op dit blog.

Vandaag staat het huishouden weer hoog op de agenda. Zo meteen maar eens flink de armen uit de mouwen steken. Vanavond hebben Peter en ik eindelijk weer tijd om samen dingen door te spreken. We moeten de diverse huizen goed naast elkaar neerzetten en de voor- en nadelen goed bespreken.

Morgen wordt ook een drukke dag. 's Morgens worden we om 9 uur al in Tolkamer verwacht. Dat ligt ergens onder Arnhem en schijnt nogal een eindje rijden te zijn. Tegen de middag weer naar huis om vervolgens na een korte lunch door te rijden naar ... Den Helder. En dat doen we graag want Annemarie wordt morgen 21 jaar en dat laten we natuurlijk niet ongemerkt voorbij gaan. Omdat het voor haar een gewone werkdag is, wie zegt dat ambtenaren niet werken?, hebben we tegen half zes afgesproken.


Met mooi weer wilden we gaan picknicken maar daar ziet het niet naar uit. Dus gaan we een lekker eettentje zoeken.

We hopen natuurlijk ook het schip te zien waar Annemarie op werkt, Hr. Ms. Amsterdam.