Nog maar twee maanden en hoe moet het allemaal? Nog geen huis, geen duidelijkheid over wel/niet spullen mee verhuizen. Verstandelijk weet ik het allemaal wel. God zorgt en zal voorzien. Daar hou ik me ook aan vast. Maar gevoelsmatig...
Door het wakker liggen heb ik natuurlijk wel veel tijd om met God te praten. Ik vertel Hem ook wat me bezig houdt en waar ik me zorgen over maak. Dit negatieve wil ik niet.
Maar ik heb ook veel tijd om te piekeren. We denken wel dat dit onze roeping is maar wat als het niet zo is...
De volgende ochtend mijn gedachten met Peter gedeeld. Peter deelt mijn zorgen niet. Hij is wat dat betreft veel makkelijker. We hebben samen gebeden voor rust en vertrouwen.
Van zaterdag op zondag weer onrust en de afgelopen nacht ook weer. Doodmoe wordt ik ervan. Ik wil dit niet. Ik weet waar deze strijd in mijn denken vandaan komt. Satan heeft al zo vaak geprobeert ons van onze missie af te houden. Eigenlijk te gek voor woorden dat ik er opnieuw intrap. Hij weet feilloos mijn zwakke plek te vinden.
Gebed is telkens het enige wat rust brengt. De komende dagen maar extra vaak schuilen bij de Heer.
Afgelopen vrijdag zijn we naar Blokzijl geweest. In dit stadje hebben we heel wat jaren onze weekenden doorgebracht. We zijn enige jaren de gelukkige eigenaren geweest van een boot. Eerst een klein kruisertje en daarna een prachtige Westerdijkschouw.
Toch even ook bij onze oude ligplaats kijken en kijk nou eens, zien we dat goed. Ons naambordje hangt er nog. We kunnen zo weer aanleggen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten